Op papier ziet Crimson Tears er veelbelovend uit. Met bovennatuurlijke vechtkunsten en een stevig arsenaal aan wapens schuim je willekeurig gegenereerde kerkers af. Tijdens het verslaan van de vele tegenstanders doe je ervaring op, vind je nieuwe voorwerpen en verkrijg je daardoor nieuwe mogelijkheden. Het lijkt zowaar de ideale mix tu en actiegame en RPG. Wij doken in het Tokio van 2049 om uit te zoeken of het in de praktijk even goed is, als het er op papier uit ziet.

Crimson Tears vangt aan met een prachtig introductiefilmpje in animestijl. We maken hierin kennis met de drie hoofdpersonages uit het spel, twee rondborstige, slanke dames, met exorbitant brede heupen en een heel smal buikje, en een stoere knul. Hoewel deze personages er behoorlijk menselijk uit zien, bedriegt de schijn. Kadie, Amber en Tokio, zoals ze heten, zijn namelijk high-tech biologische oorlogswapens. De wereld ligt een beetje in puin en ons drietal mag uitzoeken wie dit op zijn geweten heeft.

Aantal beelden uit de mooie cutscenes

Crimson Tears begint in een centrale locatie van waaruit je naar de verschillende mi ies toe kunt teleporteren. Op deze plaats kun je tevens nieuw wapentuig en items aanschaffen, je spel opslaan en tu en de drie personages wi elen. Eenmaal je denkt klaar te zijn voor het echte werk, loop je naar de teleporter en duik je de kerkers in.

De kerkers in Crimson Tears worden willekeurig gegenereerd, wat inhoudt dat een aantal standaard kamers op willekeurige manier aan elkaar gehangen worden en willekeurig met vijanden worden gevuld. Elk van de tien kerkers, ieder in een andere stijl (riool, geheime basis, je kent het wel), kent een tiental verschillende kamers en gangen waaruit eigenlijk alles is opgebouwd. Je komt in één level dus meermaals dezelfde vertrekken tegen, waadoor het 'volledig willekeurig' ineens minder indrukwekkend klinkt. De aankleding van deze vertrekken is ook vrij karig, meer dan wat brokstukken, relingen en tonnetjes, hoef je niet te verwachten.

Een kerker bestaat uit een aantal niveau's met op het diepste niveau een eindbaas. Heb je deze verslagen, dan kun je door naar de volgende kerker, of proberen een betere tijd en score neer te zetten voor reeds volbrachte levels. In dat laatste geval hoef je trouwens niet opnieuw de eindbaas een lesje te leren. Om de eindbaas te kunnen verslaan zal je eerst wel behoorlijk wat ervaring op moeten doen, wat erop neerkomt dat je meerdere pogingen nodig zult hebben voordat je sterk genoeg bent om verder te komen. Leg je het loodje in een kerker, dan kan een van de andere twee karakters een reddingspoging doen. Deze dien je dan weer op te zoeken binnen een bepaalde tijd. Word je niet gered dan verlies je je wapens en items.

Dan het vechten zelf. Elke kamer bevat een aantal tegenstanders waarmee korte metten gemaakt moet worden. Het vechtsysteem van Crimson Tears is redelijk kla iek. Je kunt slaan (of je slagwapen gebruiken) en schoppen met vierkantje en kruisje en door deze in verschillende volgordes in te drukken, voer je andersoortige combo's uit. Ook kun je met driehoekje een superaanval triggeren die de tijd even vertraagt en alle tegenstanders om je heen schade doet. Erg spectaculair. Met het rondje kun je gebruik maken van je secundaire wapen, doorgaans een vuurwapen.

Een geinige en enigszins vage speleigenschap is het oververhit raken. Onze drie helden zijn slechts prototypes en hebben zo hun mankementen. Verschillende acties, zoals de speciale superaanval, zorgen ervoor dat ze langzaam warmer zullen worden. Wanneer ze te warm zijn raken ze oververhit. Wanneer dit het geval is zal de gezondheid langzaam afnemen. Tegelijkertijd heeft oververhit zijn echter ook zijn voordelen. Je bent namelijk tijdelijk extra sterk en snel, waardoor je vijanden met de grootste eenvoud kunt verslaan. Zo werkt oververhit raken in je voordeel wanneer je veel items op zak hebt, maar in je nadeel wanneer je je verloren geraakte gezondheid niet meer aan kunt vullen en vervolgens het loodje legt.

Tot zover klinkt Crimson Tears best aardig, maar het spel heeft één groot euvel: het is enorm repetitief. Al na de eerste paar levels begint het spel flink te vervelen. De gevechten zijn steeds hetzelfde en komen te veel neer om dom knopjes drukken, alle vertrekken lijken op elkaar en ook in vijanden is de variatie niet echt groot. Ook mist het spel de itemkoorts zoals die wel in echt goede RPG's aanwezig is. Daarnaast komen lang niet alle spelelementen even goed tot hun recht. Het steeds moeten redden van gesneuvelde teammates wordt op den duur irritant en de bo fights zijn soms enigszins oneerlijk.

Crimson Tears maakt gebruik van celshaded graphics voor de weergave van de karakters. Deze zien er erg strak uit, al zijn de animaties niet echt realistisch of soepel. Met de omgevingen is het, zoals gezegd, wat minder gesteld. Het geluid is nog wat minder indrukwekkend dan het grafische aspect. Naast wat mep en knalgeluidjes is er bar weinig om het oor te strelen en ook de muziek is niet bepaald van de bovenste plank. Sfeervol zijn de geluiden allerminst, ze ondersteuning hoogstens de actie.

Crimson Tears beloofde een leuke mix van actie en RPG te worden, maar schiet net iets te kort. Het grootste euvel is dat het spel enorm repetitief is. Daarnaast mist het net iets van de verslaving die een goed spel in dit genre hoort te hebben. De tu enfilmpjes zijn weliswaar mooi en de celshaded dames een genot voor het oog, maar de rest van het audiovisuele aspect schiet flink te kort. Een gemiste kans, ondanks dat het er op papier allemaal zo mooi uit zag.

Gameplay: 6.5Graphics: 6.5Geluid: 5.0Totaal: 6.3