Met Ceville verschijnt eindelijk weer eens een grappige, avontuurlijke adventuregame met onconventionele puzzels en uitvergrote personages. De makers noemen het zelfs de 'grappigste adventure sinds de driehoofdige aap', maar daarmee snijden ze zich toch enigszins in de vingers. De games van LucasArts waren van een zeldzame kla e en Ceville bevestigt dat alleen maar. Toch is het spel een verademing tegenover de droogkloterige detective die via een moord terecht komt bij een occulte samenzweringen in een verlaten kasteel, waar de meeste recente adventures ons mee vervelen.
Ceville bespaart ons een eindeloze introductie waarin we huis- tuin- en keukenklusjes mogen opknappen, maar gooit ons direct in het verhaal en houdt het verteltempo er gedurende het hele spel goed in. De titel van het spel wijst naar de koning Ceville, een nors, cynisch mannetje met 'verticale beperkingen'. Terwijl hij op zijn troon beslist over het lot van de wolf en de drie biggetjes, stormen zijn bewakers binnen om hem erop te wijzen dat buiten voor de deur een rebellerende menigte zijn aftreden eist. Ceville probeert via een achterdeurtje uit zijn kasteel te ontsnappen terwijl de gemene Basillius intu en de troon bestijgt. Nog tijdens zijn vluchtpoging wordt Ceville door de ijdele Ambrosius ingerekend en in de gevangenis gezet.
Jij mag Ceville vervolgens uit deze penibele situatie zien te bevrijden en er vervolgens voor zorgen dat je weer terug op de troon komt. Je wordt gedurende het avontuur bijgestaan door Lilly, een tergend goedaardig meisje die als enige lijkt in te zien dat de vervelende Ceville een beter alternatief is dan de echt kwaadaardige Basillius.
Een groot deel van de kracht van Ceville zit hem in de kleurrijke personages. Ceville zelf is enorm cynisch, heeft overal wel wat over te zeuren en denkt praktisch alleen aan zijn eigen belangen. Lilly is weer zo lief dat ze eigenlijk niemand kwaad wil doen, ook al zou je dat verder kunnen helpen in het spel. De puzzels spelen hier slim op in. Zo wordt het kasteel bewaakt door twee wel heel domme bewakers. Om erlangs te komen moet je jezelf vermommen als kok. Je hoeft echter geen heel kokspak te regelen, een muts alleen is genoeg. Dit ondanks dat de kok en Ceville dik een meter in lengte van elkaar verschillen. De onnozelheid van deze bewakers zal je vaker van pas komen. Ook Ambrosius is dankzij zijn enorme ijdelheid makkelijk om de tent te lijden. Geef hem een spiegelend oppervlak en hij zal voor de omgeving geen aandacht meer hebben.
Toch kunnen de personages zich qua niveau niet meten met de creaties van LucasArts. Daarvoor mi en ze creativiteit en wordt teveel teruggegrepen naar bekende archetypes. De cynische opmerkingen van Ceville zijn soms gevat, maar slaan minstens zo vaak de plank mis. Het is echter vooral Lilly die niet echt tot leven wil komen. Ze is te braaf en vormt geen goede tegenhanger voor Ceville, omdat ze hem nauwelijks van repliek dient op een truttige berisping na: “Ceville!!” Gelukkig kom je genoeg andere personages tegen die wel kleur geven aan het spel, bijvoorbeeld op een bijeenkomst van Evil Villain Anonymous, waar aart lechteriken worden omgevormd tot brave burgers. De piraat met een schattig vogeltje in zijn oogkas en de Dungeon Keeper-achtige demoon met een lieflijke 'I Love Dad'-tatoeage maken veel goed.
De wereld van Ceville is grotendeels een kla ieke middeleeuwse sprookjeswereld, maar kent net als bijvoorbeeld Shrek genoeg verwijzingen naar de hedendaagse westerse maatschappij. Een zangeres genaamd H.Lo, een platenspeler die zich beklaagt over illegaal downloaden en Lilly die spontaan 'Walking on Sunshine' begint te zingen, vormen maar enkele van de vele referenties. Sommige zijn te gezocht. Zo heten de hoofdstukken in het spel 'Fellowship of the King' en 'The Empire Strikes Back', zonder dat dat verder grappig is.
Verder is Ceville een vrij kla ieke adventuregame. Je raapt voorwerpen op en combineert ze met andere voorwerpen in de omgeving of je inventaris. Zo nu en dan kun je wi elen tu en meerdere speelbare personages of dien je binnen een kort tijdsbestek enkele handelingen te doen. De puzzels zijn niet te ingewikkeld, maar ook zeker niet te voor de hand liggend. Wat erg prettig is, is dat je met een druk op de spatiebalk alle bruikbare voorwerpen in het scherm te zien krijgt. Hierdoor hoef je niet met je muis elke pixel af te tasten op zoek naar dat ene bruikbare object. Wil je het jezelf helemaal makkelijk maken, dan kunnen zelfs de voorwerpen die te gebruiken zijn met het geselecteerde voorwerp uit je inventaris opgelicht worden. Het scheelt veel nodeloos proberen en wordt tegelijk niet te makkelijk.
Ceville ziet er mooi uit. De omgevingen zijn volledig in 3D en met veel oog voor detail ontworpen, al mist het wel een kenmerkende stijl. Ook worden voorwerpen die dicht bij de camera zijn met een overdadige gloom wel heel wazig gemaakt. Ernstiger zijn de technische problemen waarmee Ceville te kampen heeft. Animaties lijken soms niet te kloppen, bijzonder lange laadtijden, voorwerpen zijn schijnbaar te combineren maar wanneer je het doet gebeurt er niets, personages lopen dwars door elkaar heen; de meeste bekende afwerkingsfouten zijn in Ceville wel terug te vinden. Daarnaast kent het spel flink wat vastlopers, waarvan gelukkig de meeste onlangs met een patch verholpen zijn.