Call of Duty: Modern Warfare is uitstekende Call of Duty

Het ongeveer zes uur durende avontuur wil een soort van potpourri zijn van de Modern Warfare-trilogie. En dat werkt. De personages komen allemaal goed uit de verf, de kant van de rebellen wordt interessant belicht, het algehele verhaal is pakkend en de actie is zoals verwacht van een hoog niveau. De verwijzingen naar oude Call of Duty-games zijn vermakelijk (“Get on you feet, soldier, we are leaving!”), maar Modern Warfare voelt uiteindelijk meer aan als een nieuw Call of Duty-universum dan een reboot. De game grijpt je vanaf de eerste minuut bij de strot en wisselt intens spektakel kundig af met zenuwslopende sluipmissies.

Alles voelt net een graadje interessanter en intenser aan dan in de afgelopen – pak ‘m beet – vijf Call of Duty-titels. Sowieso is Modern Warfare een van de mooiste games die je op een 4k hdr-tv kunt spelen. De serie heeft een gigantische stap gezet op het audiovisuele front. Tijdens donkere missies met nachtvisiebrillen heb je daadwerkelijk het gevoel naar militaire bodycambeelden te kijken. Donker is écht donker, waardoor je je nachtkijker vaak al hebt opgedaan voordat de game dat met een bondig prompt verzoekt. Reflecties en lichteffecten stelen voor het eerst in een Call of Duty-game de show. De textures, bijvoorbeeld in huizen en op wapens, zijn véél scherper dan we van de serie gewend zijn. Modern Warfare is een uitzonderlijk mooie game.

Grijs en problematisch gebied

Het verhaal van de game zoekt continu het randje op: hoe ver kun je gaan als infiltrerend militair eliteteam? Waar ligt de morele grens? Die vraag, die de game aan spelers stelt, zou je ook aan de schrijvers van het verhaal kunnen voorleggen. De game vindt het niet erg een popcornfilm te zijn, maar er zijn genoeg momenten die subtiel verwijzen naar echte gebeurtenissen, zoals de aanval op het Amerikaanse consulaat in Benghazi en het omleggen van Osama Bin Laden. Zulke momenten zijn meestal hoogtepunten, maar soms wordt er over belangrijke details heengestapt. Wat er onlangs kwam bovendrijven over de verhaalvertelling bijvoorbeeld. De game impliceert daarnaast maar steeds dat de Verenigde Staten overal ter wereld dé constante factor voor vrede en politieke stabiliteit is.

Infinity Ward benadrukte in interviews dat Call of Duty ”geen politieke game” is. Nou, na het spelen van de singleplayer voelt dat als een veel te gemakkelijke uitweg om politieke discussies te vermijden. Een van eerste zinnen in de game komt van een terrorist: “This is not about our faith”. Ik snap die keuze wel, maar het voelt onnodig. De ‘ripped from the headlines’-invalshoek van de singleplayer werkt verder verrassend goed. De in trailers getoonde aanslag in Londen is misschien niet zo heftig als het beruchte ijkpunt van controverse in videogames, No Russian, maar tijdens het spelen voel je de controller zwaarder worden. En zo zijn er wel meer momenten - onder meer met kinderen in oorlogssituaties – waarop Modern Warfare de grens opzoekt en daarin slaagt.

Na het uitspelen van de verhaalmodus impliceert Modern Warfare dat het verhaal verdergaat in de co-op-modus Spec Ops. Daarmee schept het veel te hoge verwachtingen, en niet alleen door het dunne verhaaltje. Spec Ops, incluis de exclusief voor PlayStation 4 verschenen Survival-modus, is bijzonder saai. Met maximaal drie andere spelers doorloop je grote levels en voldoe je aan simpele objectives. De actie leunt erg vaak op de matige kunstmatige intelligentie, gezien vijanden continu op je af blijven rennen terwijl jij van marker naar maker rent. Een missie afronden is daardoor totaal niet leuk, maar altijd enorm frustrerend. Bovendien liep ik tegen verrassend veel bugs aan: ik zakte twee keer door de spelwereld heen en kon meermaals geen potje starten omdat een van de medespelers in de lucht bleef zweven.

De nieuwe modus lijkt daarnaast in verste verte niet op het oude Spec Ops, dat zich met geinige unieke co-op-missies écht wist te onderscheiden. Een co-op-modus in Call of Duty is nog nooit zo slecht geweest.

De beste multiplayer sinds jaren

Wat rest is de multiplayer. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: ook daar is er nog ruimte voor verbetering. De challenges waarmee je onder meer ervaringspunten verdient werken op dit moment niet of nauwelijks, wat extreem irritant is. Voetstappen hoor je al van tientallen meters afstand en klinken enorm hard, wat het dragen van een headset min of meer verplicht maakt. Bovendien schreeuwt je personage ‘Contact!’ wanneer hij een vijand ziet lopen, waardoor die vijand zich meer dan eens omdraait om jou opeens dood te schieten. Daarnaast is de matchmaking skill based, waardoor het soms niet makkelijk is om met vrienden te spelen die van een veel hoger of lager niveau zijn. Dat zijn allemaal heel valide pijnpunten waar Infinity Ward zich inmiddels naar verluidt van bewust is.

Op dit moment klagen ook veel mensen over campers. De grote, open maps met her en der kleine gangetjes zouden geen goede combinatie zijn met de snelle time to kill van spelers. Tegen die klagers wil ik zeggen: hier, eet mijn claymore. Er is niets mis met de pacing in deze game, laat staan met de maps. Ga Black Ops 4 spelen.

In het verlengde daarvan: deze multiplayer is veel beter dan Black Ops 4, wat de beste Call of Duty-multiplayer sinds jaren was. De multiplayer keert terug naar wat ik zo tof vond aan Call of Duty 4: simpele, tactische combat. Omdat spelers sneller het loodje leggen keert traditionele teamtactiek terug. Je wacht vaker af dan de confrontatie op te zoeken. Ook de handling van de geweren is heerlijk. Dankzij afgewogen sway en terugslag is dit de beste gunplay in de serie. Het ‘Pick 10’-systeem is bovendien verdwenen: in plaats van lastige keuzes te moeten maken, level je nu gewoon je guns, die naarmate je meer met ze speelt meer naar eigen smaak zijn samen te stellen. De keuze is daarbij reuze. Het duurt niet lang voordat ik mijn M4-assaultrifle wist om te toveren tot een submachinegun. Snipers en zelfs pistolen kunnen semi-marksmanrifles worden. Ik smul daarvan.

Ook de modi zijn nog nooit zo goed geweest. Als je met z’n tweeën bent kun je je wagen aan een nieuwe twee-versus-twee-modus: Gunfight. Deze kleinschalige spelmodus is de beste toevoeging aan Call of Duty sinds jaren. Op een handjevol hele kleine maps speel je hapklare potjes met triviale wapens. Die potjes duren niet lang, en het eerste duo dat er zes wint, wint de gehele pot. De snelle pacing en bondige tactieken in Gunfight zijn heerlijk. Het voelt bijna alsof je een heel andere game aan het spelen bent. De intensiteit van Gunfight lijkt soms eerder op een Rainbow Six dan een Call of Duty. Een mooie bijkomstigheid is bovendien dat je speelt met guns die je normaliter niet vaak gebruikt. Zo leer je nieuwe guns waarderen én verdien je ervaringspunten voor ze.

Daarnaast is Ground War toegevoegd, wat in principe de Conquest-modus uit Battlefield is. De twintig-versus-twintig-modus is redelijk gestoord: mede door de introductie van voertuigen, maar ook door de hele snelle pacing van de gunplay binnen een hele grote map. Dat zorgt er voor dat er altijd wel ergens een helikopter vliegt of er een tank door de straten rijdt. Ook zijn spelers op bijna ieder front wel aan het knallen, zowel binnen de vele gebouwtjes als ergens buiten aan de zijkant van de map met een sluipschuttersgeweer. Het resultaat is absolute chaos, maar door al die afwisseling in speelstijlen komt de gameplay verrassend goed uit de verf.

Verder keert Headquarters terug, en het nieuwe Cyber Attack is een hele fijne mix van Search en Destroy en het oude Demolition (dat later nog terugkeert). In Cyber Attack kun je overigens mensen reviven, wat een klassieke balans introduceert in Call of Duty: ga ik het alleen doen, of ga ik mijn teamgenoten weer tot leven brengen?

Een hamburger

Ja, de verhaallijn maakt domme keuzes en ja, Spec Ops is een grote teleurstelling, maar Call of Duty: Modern Warfare schudt dat van zich af door gewoon een hele goede game te zijn. De beste singleplayer in jaren, geweldige gunplay, heerlijke pacing, toffe maps, fantastisch modi: Modern Warfare zet Infinity Ward weer op de kaart als dé Call of Duty-studio. En als je ooit bent afgehaakt omdat Call of Duty je te gek werd of je het simpelweg niet meer boeide: denk aan een hamburger. Een klassieke hamburger (vegetarisch, mits je dat wilt). Veel vlees, kaas, een augurkje, misschien een beetje sla.

Call of Duty is een ‘spectaculaire achtbaanrit’, lees je overal. Soit, ik wil me best achter die metafoor scharen, maar in dat geval is Call of Duty ook een hamburger. Je zou boeken vol kunnen schrijven over lokale hamburgertentjes in de donkerste krochten van de Amerikaanse ‘burger belt’, maar uiteindelijk wil je van een hamburger dat-ie excelleert in die hartige behoefte waarin alleen een klassieke hamburger voldoet. Een explosie aan vettigheid, wars van pretentie. De maaltijd van het volk.

Een klassiekere hamburger dan de nieuwe Modern Warfare is moeilijk denkbaar. Een augurkje hier, misschien wat gekarameliseerde ui, maar blauwe kaas hoef je niet als topping te verwachten. Modern Warfare is een burger en weet waar zijn krachten liggen. Dit eerste deel van de reboot wijkt zelden af van de in goud gegoten basis. Modern Warfare is Call of Duty zonder opsmuk zoals dat in 2007 werd geïntroduceerd. Basale interactie, simpel in opzet, maar o zo soepel en vermakelijk. Alles meer dan dat zou overkill zijn. Aan mijn hamburger geen bolognaise.

Call of Duty: Modern Warfare ligt nu in de winkels voor pc, PlayStation 4 en Xbox One. Voor deze recensie is de game op een PlayStation 4 Pro getest.

Laatste reviews op Gamer.nl:

Conclusie

8,5

Uitstekend

Conclusie

Als je ooit van Call of Duty gehouden hebt maar ergens in de serie bent afgehaakt, betaalt dit deel je hernieuwde vertrouwen uit met een uitstekende verhaalmodus en intense multiplayerpotjes. Modern Warfare is Infinity Ward in topvorm.

Plus- minpunten

Audiovisuele prestaties

fantastische singleplayer en multiplayer

alle nieuwe modi zijn top

Spec Ops een grote teleurstelling