Brandish: The Dark Revenant is een remake van de eerste Brandish-titel, waarvan de SNES-versie bekend stond als verwarrend en duizelingwekkend. Dat komt met name door de manier waarop je hoofdpersonage Ares Toraernos door de ruïnes van het gevallen koninkrijk van Vittoria bestuurt. Met de vierpuntsdruktoets beweeg je de zwaardvechter van voor naar achter en van links naar rechts. Met de schouderknoppen keert Ares, maar doordat je hem altijd van achter ziet, lijkt het alsof de wereld keert.
Waar ruïnes gevuld zijn met schatkisten zijn ook monsters om deze te beschermen
Door de technologische beperkingen van de SNES was het moeilijk om dit te visualiseren, wat Brandish destijds inderdaad verwarrend en duizelingwekkend maakte. In The Dark Revenant voelt het keren natuurlijk doordat de camera soepel achter Ares meedraait, ook al is het even wennen om te keren met de schouderknoppen.
Waar ruïnes gevuld zijn met schatkisten zijn ook monsters om deze te beschermen. In tegenstelling tot veel andere dungeon-crawlers vinden de gevechten in Brandish plaats in real-time. Na het uitdelen van een klap trekt Ares meteen zijn schild. Als de vijand sneller is dan Ares kan verdedigen, loop je schade op en zou het avontuur zomaar afgelopen kunnen zijn.
Valstrikken
Naarmate je vordert in de ruïnes worden de aanvalspatronen van monsters listiger, waarbij een schild niet langer volstaat en je op zoek moet naar alternatieven. Met name tijdens de meedogenloze baasgevechten zoekt Brandish de grenzen van zijn eigen regels op. Hierdoor wordt het verslaan van monsters een puzzel op zichzelf. Dat is een goede eigenschap: Brandish is moeilijk, maar nooit oneerlijk.
Als er iets is dat Brandish duidelijk maakt, is het dat een PSP-titel in 2015 nog steeds relevant kan zijn
Mogelijk nog gevaarlijker dan de monsters zijn de ruïnes zelf; in Vittoria barst het van de verborgen valkuilen, schakelaars die pijlen afvuren, enorme rolstenen, valstrikken ín schatkisten, tegels die je meestal naar een ongunstige plek warpen, et cetera. Ook zijn er naast generieke sleutels ook tientallen unieke sleutels die elk maar op één deur pa en en ergens in de ruïne te vinden zijn. Daarbij komt dat Ares’ ogen groter zijn dan zijn zakken, waardoor je met de beperkte ruimte voor voorwerpen afwegingen moet maken. Gelukkig zijn overbodige spullen in de door de ruïnes verspreide winkels te verkopen. Extra opslagruimte wordt dan weer niet verkocht en is alleen te vinden in de drie schatkisten verspreid over meer dan veertig verdiepingen ruïne.
Juweeltje
Deze veertig verdiepingen zijn onderverdeeld in vier gebieden plus een extra modus, samen goed voor een slordige 30 à 40 uur aan speel- en luisterplezier. De soundtrack van Brandish: The Dark Revenant, een arrangement van de oorspronkelijke soundtrack, is namelijk waanzinnig goed. De muziek verveelt niet, zelfs niet na urenlang puzzelen in hetzelfde gebied, en de melodieën zijn memorabel. Zoals ook al mogelijk was in Falcoms eerdere remake van Ys I & II Chronicles kun je er ook voor kiezen om de oorspronkelijke 8-bit soundtrack aan te zetten.
Uiteindelijk valt er weinig aan te merken op Brandish: The Dark Revenant. Zoals de meeste dungeon-crawlers heeft het een zekere instapdrempel en zal het eigenzinnige karakter van Brandish niet aan iedereen besteed zijn. Het aanpa en van de plattegrond, die nu verstopt zit in het start-menu, had wat makkelijker toegankelijk mogen zijn. De kaart vult zichzelf in, maar het markeren van gesloten deur of tegels waarmee je warpt is wenselijk. Door de vele symbolen en kleuren die we inmiddels gewend zijn van het kaarttekenen in bijvoorbeeld Etrian Ody ey, voelt het kleine aantal kleuren dat The Dark Revenant biedt als beperkt.
Als er iets is dat Brandish: The Dark Revenant duidelijk maakt, is het dat een PlayStation Portable-titel in 2015 nog steeds relevant kan zijn. Hoewel Brandish niet de populariteit van Ys en Trails in the Sky zal evenaren of zelfs benaderen, demonstreert Falcom opnieuw dat het perfect in staat is om zijn eigen ruwe juweeltjes te polijsten tot prachtige edelstenen.