De Northern Kingdoms hebben bij de aanvang van The Witcher 3 wel eens betere tijden gezien. Na een hevige oorlog met de Empire of Nilfgaard ligt het land er verwoest bij. Dat het nog een stuk erger kan blijkt echter wel uit de introductie, waarin we de titelgevende Wild Hunt – een groep demonen in duistere harna en – een dorp met de grond gelijk zien branden. We zien nog net hoe de enige overlevende, een man genaamd Bjorn, aanschouwt hoe een gigantisch vliegend schip het stormachtige luchtruim vult.
Het Skyrim-gevoel
Het is al een stuk zonniger wanneer we protagonist Geralt of Rivia treffen. De witharige Witcher heeft zijn pijlen gericht op de Wild Hunt en is onderweg naar een bevriende Jarl om informatie in te winnen. Op zijn witte paard rijdt Geralt over het pad van een amper beboste berg. We wanen ons even in Skyrim, dankzij de duidelijk Noorse invloeden en de inmiddelijk open ogende wereld. Het gefluister van de wachters van het kasteel over de toesnellende Witcher maakt echter snel een einde aan dat gevoel.
Eenmaal aangekomen bij de Jarl informeert Geralt naar het lot van Bjorn en wordt hij verwezen naar een minuscuul dorpje ergens in de Northern Kingdoms. Er ligt een flinke reis voor de boeg en Geralt snelt dan ook langs de trappen van het kasteel naar beneden. Daar vinden we een geïmproviseerde houten lift die ons naar het lager gelegen havendorpje brengt. De reis naar beneden geeft uitzicht over de op de fjorden varende oorlog chepen en brengt ons uiteindelijk bij een eigen zeilboot die Geralt kan gebruiken om richting Bjorn te varen.
Fiendelijk bedankt
In plaats van daadwerkelijk te zeilen wordt echter gebruikgemaakt van fast traveling, waardoor ons een snelle blik op de kaart is gegund. De wereld van The Witcher 3, die 35 maal zo groot moet uitpakken als de wereld van zijn voorganger, bestaat uit een gigantisch eiland in het midden met een aantal kleinere eilanden rondom. Hoewel een groot deel van de wereld dus bestaat uit zee zetten we de reis voort over land.
Onderweg naar het dorpje waar Bjorn zich moet bevinden komt Geralt langs een huis dat aangevallen wordt door een stel bandieten. Deze random encounter kan volledig genegeerd worden, maar Geralt besluit de barmhartige Samaritaan te spelen en trekt zijn zwaard. Snel wordt duidelijk dat de gevechten in de game een stuk vloeiender verlopen dan in de eerste twee delen. Geralt pareert aanvallen, rolt opzij en weet op wel-getimede momenten zijn eigen zwaard te gebruiken. Het duurt dan ook niet lang voordat Geralt de bewoner van het huis gerust kan stellen, al krijgt hij naast een welgemeend bedankje vooral ook de waarschuwing dat de leider van de bandieten ongetwijfeld op wraak zal zinnen. Duidelijk is dan ook dat random encounters toekomstige sidequests kunnen activeren.
Sowieso is het nog geen tijd om rustig adem te halen, want ook bij een nabijgelegen verlaten toren loert gevaar. Hoewel de dartelende hertjes anders doen denken, blijkt hier namelijk een metershoge Fiend te schuilen. Aangezien deze monsters een kopje kleiner maken valt onder de functieomschrijving van het Witcher-vak trekt Geralt opnieuw zijn zwaard. Het gevecht blijkt een stuk intenser, en we zien Geralt dan ook veelvuldig gebruikmaken van zijn ontwijkende vaardigheden en zijn signs, de magische spreuken in het Witcher-universum.
Dorpspolitiek
Nadat de Fiend verslagen is vinden we eindelijk het dorpje waar Bjorn woont. De getraumatiseerde man is zo gevonden, maar al snel worden we afgeleid van onze jacht op de Wild Hunt. Een monster heeft het gemunt op de dorpsbewoners, die twijfelen over de beste aanpak. De jonge Sven stelt hardhandige actie voor, terwijl de dorpsoudste Harold (die een muts draagt die kabouter Plop enorm jaloers zou maken) oproept een meer spirituele weg in te slaan. Sven vraagt Geralt het monster te doden, maar eerst is het zaak om uit te vogelen waarmee het dorp precies te maken heeft.
Het blijkt een goed moment om gebruik te maken van de Witcher sense, een nieuwe kracht in het arsenaal van Geralt, waarmee de omgeving geobserveerd kan worden. Geralt volgt de rood oplichtende sporen en concludeert uiteindelijk dat het dorp te maken heeft met een Lechen, een wezen dat alleen gedood kan worden als de door hem aangewezen marked one tevens het onderspit delft.
Moeilijke keuzes
Geralt moet besli en wie van de dorpsgenoten hij over de Lechen vertelt en kies uiteindelijk voor Sven, die overtuigd is dat een van de dorpsoudsten de marked one van de Lechen is. Sven houdt een vurig betoog over hoe het dorp geen genade mag tonen, maar Geralt stelt voor om eerst uit te zoeken wie de vervloekte persoon is. Nogmaals gebruikmakende van zijn Witcher-zintuigen komt hij echter achter slecht nieuws: niet dorpsoudste Harold maar Svens geliefde blijkt te moeten sterven. Het stelt Sven voor een moeilijke keuze, die eindigt met een oproep om “de heks” te verbranden. Dat ze niet voor niets sterft en Geralt aan het einde van de demonstratie zijn zwaard door de Lechen jaagt zal een schrale troost zijn.
Al met al zet The Witcher 3 de schaalvergroting die reeds met het tweede deel ingezet was voort. Wild Hunt lijkt hard op weg te zijn een toonaangevende open-world RPG te worden, die dankzij uitstekende animaties ook prima tot leven komt. Tegelijkertijd bleven we lichtelijk teleurgesteld achter over de grafische presentatie van de game. Dat wil zeggen: The Witcher 3 is nog steeds bloedmooi maar we werden tegen onze verwachting in niet weggeblazen. De aankomende next-gen games hebben de inhaalslag inmiddels voldoende gemaakt en Wild Hunt richt zich – terecht – meer op schaalvergroting dan pure grafische kracht. The Witcher 3 is niet langer de enige benchmark dus, maar in potentie wel een dijk van een RPG.