Breath of the Wild bevindt zich in een unieke en vrij ongemakkelijke situatie. Net als Twilight Prince komt de game tegelijk uit op twee consoles, ditmaal de Wii U en NX. Omdat laatstgenoemde console nog niet onthuld is en dus ook niet op E3 aanwezig is, moest de pers het doen met de Wii U-versie. Het spreekt voor zich dat de van nature nieuwsgierige journalisten zich meteen afvroegen hoe de game er op de NX uit gaat zien en of dat iets verandert aan de gameplay (waar Nintendo natuurlijk niets over kwijt wilde en geloof ons, we hebben het geprobeerd). Vragen die als sneeuw voor de zon verdwenen toen we begonnen met spelen.
Schilderachtig landschap
De demo op E3 bestond uit twee delen: het eerste gedeelte besloeg de intro van de game, waarin wat meer van het verhaal uit de doeken werd gedaan. Het tweede gedeelte liet ons een kwartier vrij rondlopen in het grote (maar volgens Nintendo relatief beperkte) begingebied. Waar Link normaliter zijn avontuur begint als ‘gewone’ jongen aan de vooravond van een gigantisch avontuur, daar belandt hij in Breath of the Wild vanaf het eerste moment in een mysterieuze situatie. Na een slaap van honderd jaar ontwaakt hij in een grot, genaamd de Shrine of Resurrection, waar hij een soort tablet-achtig object genaamd de Sheikah Slate vindt. De dan nog halfnaakte jongen vindt wat simpele kledij en hoort van een mysterieuze vrouwelijke stem dat hij de enige hoop voor het land van Hyrule is.
Wanneer je voor het eerst uit de grot loopt, kun je niet anders dan onder de indruk zijn van de grote, open wereld die je meteen kunt verkennen. Hoewel open wereldgames op concurrerende platformen zonder twijfel meer technische details hebben, sta je daar door de schilderachtige graphics van de nieuwe Zelda geen moment bij stil. Daarbij heeft het landschap in Breath of the Wild iets realistisch waar we moeilijk onze vinger op kunnen leggen. Het landschap is gevuld met een groep bomen hier en daar, ruïnes van wat ooit een indrukwekkend kasteel moet zijn geweest, rivieren, rotsen en grotten en een aantal andere torens die in de verte lonken.
Daartu en zitten grote stukken landschap waar eigenlijk niets van belang te vinden is. Juist dat zorgt voor een vreemd gevoel van realisme: wanneer je in het echt een natuurlijk landschap verkent, kom je ook niet om de vijf meter een intere ante puzzel tegen. De uitgestrektheid van deze nieuwe Zelda-game had een valkuil kunnen zijn, maar Nintendo zet het om in een van de sterkste punten van de game. En juist omdat je aan de horizon altijd wel een aantal mysterieuze objecten en gebouwen kunt zien, is elke looptocht richting je nieuwe doel een spannende tocht die bij elke stap je nieuwsgierigheid vergroot.
Red de wereld
Link leert al snel van een oude man dat het verlaten landschap ooit het majestueuze land Hyrule was, maar dat het gebied nu in de grip is van een beest, genaamd Calamity Ganon. Hij wordt vooralsnog gevangen gehouden in Hyrule Castle, maar begint langzaam uit te breken, en het is aan Link om wederom de wereld te redden.
De functies van de ‘tablet’ blijven voor een groot gedeelte nog een mysterie, maar tijdens onze demo hebben we twee functies gezien. We konden de Sheikah Slate in een soort standaard plaatsen die ervoor zorgde verschillende torens verspreid over het landschap uit de grond schoven, waarna ze te verkennen zijn. Daarnaast kwamen we een aantal vroege puzzels tegen in een minikerker waarbij Link grote metalen objecten op kan tillen kan laten zweven, waardoor bijvoorbeeld een afgesloten ruimte geopend kan worden.
Maar eerlijk is eerlijk: de drukke beursvloer van E3 is allesbehalve ideaal om het verhaal van een Zelda-game te volgen en progre ie te boeken. We hadden dan ook veel meer plezier met het vrij verkennen van het kleine gedeelte van de beschikbare spelwereld en zo op willekeurige avonturen te stuiten. We bezochten mysterieuze oude kastelen, beklommen hoge bergen (waarbij de staminameter uit Skyward Sword wederom een rol speelt; zorg dat je op tijd ergens uit kunt rusten, anders eindigt je klimtocht met Links gezicht op de grond), kwamen een groot beeld tegen dat laserstralen naar ons schoot tot we zijn mechanische oog met een pijl uitschakelden, gleden met een schild van een besneeuwde berg af en kookten ons eigen eten op een kampvuur.
Een laatste opvallende ontwikkeling in de nieuwe Zelda is dat je vooralsnog geen ‘hoofdwapen’ lijkt te hebben, zoals de Master Sword dat normaliter is. Overal in de wereld kom je wapens tegen, zoals stokken in bo en, maar ook zwaarden, knuppels en bijlen van vijanden. Soms laten ze die tegen een rots staan wanneer ze even met wat anders bezig zijn en kun je ze gemakkelijk stelen, soms moet je er om vechten. Regelmatig nieuwe wapens oppakken is verstandig, want al je wapens slijten en breken af.
Gedurende onze speelse ie van pakweg drie kwartier hebben we ons geen moment verveeld en hadden we het idee dat we een minuscuul gedeelte van de spelwereld hadden gezien. De spelwereld in Breath of the Wild lijkt echt een personage op zich te worden en daarmee het belangrijkste element van de nieuwe Zelda-game. Het gevoel van avontuur, ontdekking en mysterie is sinds Ocarina of Time en mi chien zelfs de allereerste The Legend of Zelda niet zo goed vertegenwoordig geweest in een Zelda. Wij kunnen niet wachten om elke vierkante meter van deze wereld te leren kennen.
The Legend of Zelda: Breath of the Wild verschijnt in maart 2017 voor Wii U en Nintendo NX (codenaam).
