Het is direct duidelijk dat we een behoorlijk vroege versie van het spel in handen hebben. Vanaf een eenvoudig menuscherm belanden we direct bij de ingang van een kerker, die sterk doet denken aan de Tower of Hera uit A Link to the Past. Voorzien van een zwaard, een schild, een hamer en een pijl en boog, evenals een potje met een genezende rode drank, banen we ons een weg langs overwegend herkenbare puzzels en vijanden – tot aan de eindbaas op de twaalfde verdieping.
Oud is het nieuwe oud
De graphics van het originele A Link to the Past waren eigenlijk al zo goed als geperfectioneerd. Alle objecten in de gamewereld, van de potjes en de roosterplatformen tot de Stalfos-skeletten en de Moldorm-wormen, oogden al alsof ze daar thuishoorden. Nintendo heeft dus niet al te veel geknoeid met het uiterlijk van dit vervolg. Wel is het ontwerp van Link meer gebaseerd op artwork uit de tijd van A Link to the Past, gezien het oranjebruine haar en z’n relatief uitgesproken neus. Ondanks het feit dat alle objecten driedimensionaal zijn, doet het cameraperspectief van bovenaf je van tijd tot tijd vergeten dat je een moderne Zelda-game aan het spelen bent. Bovendien zijn de meeste geluidseffecten identiek aan die van de SNES-kla ieker. Alleen de kreetjes van Link (bij het uitvoeren van een draaiende slag) en de achtergrondmuziek lijken af te wijken.
Ook bepaalde puzzels vertonen sterke gelijkeni en met A Link to the Past, zoals schakelaars die afhankelijk van hun kleur (rood of blauw) bepaalde muren omhoog laten komen, zwevende platformen rondom de buitenmuren van de toren en gescheurde vloeren die bezwijken onder een hamerslag. Lachende platformpjes trekken zich na zo’n klap terug in de vloer, om Link daarna vrolijk naar een hoger platform te lanceren. Nieuw is de mogelijkheid om Link als een soort tweedimensionale sticker tegen een rechtopstaand oppervlak te plakken, zodat hij via de muur elders terecht kan komen. Dit doet overigens wel een beroep op de zichzelf bijvullende groene meter linksonder in beeld. Het principe valt te vergelijken met de staminameter uit Skyward Sword.
Dilemma
Na het verslaan van de eindbaas, een enorme Moldorm, is de betrekkelijk korte demo alweer ten einde. Opvallend is dat het 3D-effect weinig nadrukkelijk aanwezig is geweest tijdens de gehele se ie, afgezien van de momenten waarop Link de lucht in vliegt. Nog opmerkelijker is dat we eigenlijk geen moment tijdens de speelse ie heel erg verrast worden door de verschillende hinderni en, los van een enkele creatieve toepa ing van ‘sticker-Link.’ Wie A Link to the Past heeft (uit)gespeeld, heeft bijna alles in deze demo al eens meegemaakt in twee dimensies.
Nogmaals benadrukken we dat het hier om een vroege demo gaat. Maar het werd nu eenmaal aangekondigd als een nieuwe Zelda, dus moet er ook wel wat nieuws op tafel komen. Anders is het namelijk alweer de derde remake, met Ocarina of Time 3D nog vers in het geheugen, en de HD-versie van The Wind Waker in het verschiet. Een connectie met het verleden is prima, maar Nintendo moet die voor het vervolg wel los durven laten.