Licht uit, televisie aan, videoband in de speler, bakken popcorn in de magnetron, tegen het raam tikkende boomtakken, gierende wind, geoliede stembanden en griezelen maar! In de tweede helft van de jaren '90 was deze opzet voor enorme groepen krijsende tienermeisjes en bierzuipende jongens het ideale recept voor een geslaagd nachtje gruwelen. En hoe voorspelbaar en campy films als Scream, The faculty en I Know What You Did Last Summer ook waren, het werd iedere keer weer een heerlijk huiveringwekkend horrorfestijn.

In 2005 bracht uitgever Microids het door Hydravision ontwikkelde Obscure uit, waarin een groepje scholieren een helse nacht moest overleven terwijl ze waren opgesloten in een school vol mutanten en moordlustige leraren. De inspiratie voor de survival horrorgame was grotendeels ontleend aan het filmgenre dat zoveel tieners in zijn ban hield.

Helaas bleek dat alleen het kijken naar slasherfilms en andere survival horrorgames niet genoeg was om ook daadwerkelijk een goede game te maken. Hoewel het met de beklemmende sfeer en de graphics wel goed zat en de coöperatieve modus ook zeer enthousiast werd ontvangen, werd de game vooral afgerekend op de slechte pc port en de vervelende personages die waren vertegenwoordigd door zoniet nog vervelendere stemacteurs.

Sequel

Je zou verwachten dat men direct niet zou staan te springen om een vervolg, maar niets bleek minder waar. Net zoals de onvermijdelijke sequels op de tienerhorrorfilms ging ook Hydravision aan de slag met een tweede deel. De Franse ontwikkelaar besloot alle kritiek te verzamelen, ter harte te nemen en opnieuw aan de slag te gaan.

Voor Obscure II werden alle rammelende elementen uit deel één helemaal verbeterd en kregen de goede elementen meer focus mee. En dat is te merken; de nadruk is duidelijk op het coöperatieve gamen komen te liggen. In de praktijk is het de bedoeling dat we weer als vanouds het licht uit moeten doen en naast elkaar op de bank moeten kruipen met een bak popcorn op schoot; met als enige verschil dat er geen film, maar een game op de televisie te zien is en we krampachtig onze controllers in onze bezwete handen houden. We kunnen het ons vast wel inbeelden, elkaar opjuttend en meeslepend door de doodenge gebeurteni en: “Nee, niet door die deur!” “Pas op, boven je!” “Terug! TERUG!” Vervolgens gaat het spel even op pauze en druip je met knikkende knieën af naar de keuken om wat te drinken te halen. Met het licht aan. Niet om je gerust te stellen, hoor, maar omdat je niets wil morsen.

Schrikmomenten

Het lijkt een geweldige ervaring, maar de vraag is of je bij het spelen van Obscure II daar ook daadwerkelijk op wordt getrakteerd? Om maar met de deur in huis te vallen: waarschijnlijk niet. Tenzij zelfs een donzig kuikentje je al de stuipen op het lijf jaagt. Terwijl Obscure II als hoofddoel heeft om de speler zoveel mogelijk angst aan te jagen, blijft een lekker potje nostalgisch griezelen uit omdat het spel op dit punt simpelweg niet weet te overtuigen. De bekende horroringrediënten (bloedvegen op de grond, vage visioenen, een krijs en een gil) zitten er wel in, maar worden niet goed benut. Waar de meeste slasherfilms gebruik maken van het toewerken naar schrikmomenten (wat in feite enger is dan het schrikmoment zelf), vliegen de bloedspetters en de smerige mutanten je bij Obscure II al na een paar minuten om de oren. Of beter gezegd, om de oren van de zes personages waarmee je speelt.

Een aantal van deze tieners zijn oude bekenden. Zij hebben het slachtfestijn uit het eerste deel overleefd en hebben daarna netjes hun high school afgemaakt om vervolgens te gaan studeren op de universiteit. Nou ja, studeren. Feesten, zuipen en de gangen van de studentenhuizen behangen met wc-papier lijken belangrijkere bezigheden dan het daadwerkelijk vergaren van kennis. De aanwezigheid van een mysterieuze, geestverruimende zwarte bloem lijkt de oorzaak van dit banale gedrag te zijn. Naast vreselijke nachtmerries zorgt het stukje flora namelijk ook voor een verhoogde concentratie van lustgevoelens. Uiteraard zit hier ook een neveneffect aan; de botergeile studenten veranderen één voor één (en soms met meerderen tegelijk) in smerige mutanten.

Het echte studentenleven

Hoewel de monsters in kwestie druipen van het bloed en hun vlezige tentakels op dusdanige manier in het rond zwiepen dat de gorigheid in de rondte vliegt, maakt dat ze niet enger. Alleen viezer. Gelukkig slingeren er, zoals het hoort, genoeg wapens rond op de campus en terwijl het groepje tieners op zoek is naar de oorzaak van alle ellende, krijgen ze genoeg gereedschap in handen om het gespuis een kopje kleiner te maken. Daarbij worden hockeysticks, lichtpistolen en elektrische zagen niet geschuwd.

Het moet gezegd worden dat Obscure II zichzelf niet zo heel erg serieus neemt. Dit werkt echter wel in het voordeel van de game, omdat het er een stuk luchtiger van wordt en het de druk enigszins wegneemt van de niet zo goed uitgewerkte angstmomenten. Het verhaal zit naast de broodnodige humor vol met allerlei seksuele toespelingen die de tieners bezighoudt, wat vooral goed is te merken aan de reacties die sommige personages geven als je ze aanspreekt. Het grappige hieraan is dat dit ook afhangt van het personage dat je speelt. Als je Corey bestuurt en je een jongen aanspreekt die een meisje aan het versieren is, dan zal hij zeggen dat je op moet rotten; doe je dit met de charmante Mei, dan zal hij je uitnodigen voor een avondje 'slaapkamer, wodka en Barry White.' Hoewel de personages uiteraard zo stereotype zijn als maar kan (denk aan de stoere hockeyspeler, het meisje dat haar hersens verbergt achter haar decolleté en de rebellerende underdog) gaat hun leven niet altijd over rozen. In de game komen ook heftigere zaken als zelfmoord en verkrachting aan bod.

Vanaf de luie bank

Zoals eerder gezegd is Obscure II vooral gericht op het samen spelen, met z'n tweeën tegelijk. Op de PlayStation 2 betekent dat twee controllers; op de pc moet men samen één toetsenbord delen, aangezien de game geen mogelijkheid biedt om via een netwerk of online te spelen. Logischerwijs gezien speelt de PS2 versie veruit comfortabeler vanaf de luie bank dan naast elkaar gepropt op twee bureaustoelen achter een computermonitor. Dit wil echter niet zeggen dat Obscure II lekkerder speelt op de PlayStation 2; als je gewend bent aan de besturing van God of War zul je behoorlijk moeten wennen aan de controls, die niet altijd even logisch zijn ingedeeld. Vechten doe je bijvoorbeeld door eerst een vijand te locken met L1 en vervolgens te slaan met R1, terwijl je eerste neiging zal zijn om op de X button te rammen. Op de pc zijn de controls ditmaal redelijk overgezet. De game speelt nu als een shooter, al heb je ook hier de onlogische vorm van meerdere toetsen indrukken voordat je iets aan kunt vallen.

Het idee achter de besturing is voor elk platform echter wel hetzelfde; elke speler bestuurt een personage en je zal samen moeten werken om verder te komen in het spel. Dit kan bijvoorbeeld ontaarden in scenario's waarin de één een puzzel moet oplo en en de ander monsters uit de buurt moet houden. Hierbij dien je ook gebruik te maken van de unieke eigenschappen van ieder personage. Met Amy, de 'boobs with brains babe,' kun je aanwijzingen vinden die voor de anderen verborgen zouden blijven. Met Kenny is het weer mogelijk om kratten te verplaatsen en Mei is in staat om beveiliging ystemen te kraken. Je moet echter wel goed opletten dat je de juiste tiener kiezen voor de juiste situaties; als je vast komt te zitten moet je namelijk terug naar een verzamelpunt om van character te wi elen. Mocht je medespeler willen stoppen, of je het fijner vinden om het avontuur alleen te beleven, dan neemt de computer het personage gewoon over.

Er is overigens geen sprake van splitscreen; de handelingen van beide spelers vinden op hetzelfde scherm plaats. Wat hierbij wel goed is gedaan is de mogelijkheid om uit beeld te lopen, zodat je niet steeds de andere speler met je meetrekt, zoals dat bij Lego Star Wars bijvoorbeeld wel het geval is.

Bierflesjes en wc-papier

Visueel gezien is er met de game eigenlijk niets mis. Het spel levert mi chien niet dezelfde grafische kwaliteit als God of War II, maar aan de andere kant zijn er maar weinig PS2 games die dat niveau hebben geëvenaard. Voor een budgettitel kunnen de graphics van Obscure II dan ook prima door de beugel. De models, textures, animaties (hoewel wat eentonig) en belichting zien er allemaal prima uit en dragen veel bij aan de sfeer die de game uitstraalt. Terwijl je aan het spelen bent, zul je merken dat de campus ook daadwerkelijk het studentenlevengevoel uitstraalt; overal slingeren bierflesjes, de trappenhuizen zijn behangen met toiletpapier en ook van de verschillende verenigingen is genoeg bewijsmateriaal te vinden.

Qua geluid doet de game ook weinig verkeerd. De achtergrondgeluiden en de geluidseffecten zorgen voor de nare sfeer die rond het studentencomplex hangt, al had er meer gebruik van mogen worden gemaakt om suspense op te wekken. De voice actors doen ook beter hun best, hoewel je geen Oscar-winnende prestaties hoeft te verwachten. Af en toe zul je ook in wat rare situaties terecht komen. Zo was het ronduit vreemd te noemen dat een pa erende studente eerst hysterisch verkondigde dat haar vriendje was neergeschoten, waarna ze vrolijk wat hints gaf over waar men een wapen kon vinden. Op Amerikaanse universiteiten hoeven we nergens meer van op te kijken, zullen we maar denken. De muziek zal bestaan uit een mix van kla ieke muziek (verzorgd door het Boston Symphonic Orchestra en het Paris Opera's Children's Choir) en een hardrock soundtrack, waarbij gedacht kan worden aan bands als Blink 182 en Sum 41. Een slimme keuze, aangezien het prima binnen het sfeerbeeld past. En wat is er nou heerlijker dan op de maat van rockende gitaren een meute monsters te voorzien van een flink pak billenkoek?

Lekker griezelen?Met de ontwikkeling van Obscure II heeft Hydravision bewezen wel degelijk in staat te zijn om een flinke lading kritiek om te zetten in heel wat verbeteringen. Het coöperatief gamen werkt vooral op de PlayStation 2 erg fijn, wat ook meteen het grootste pluspunt is. De graphics en het geluid zijn gewoon goed verzorgd en dragen goed bij aan de sfeer van het spel. De makers zijn er dan ook zeker in geslaagd om het gevoel van een typisch Amerikaanse universiteits op een juiste manier over te brengen op de speler.

Het enige waar de game niet echt in slaagt is het overtuigend inzetten van angstmomenten; daarvoor wordt er te snel naar smerige monsters gegrepen in plaats van gebruik te maken van subtielere en doeltreffendere ingrediënten. Wie bij het spelen van Obscure II een avondje hartverzakkingen en paniekaanvallen verwacht, kan dus behoorlijk teleurgesteld worden. Maar voor degenen die er geen genoeg van kunnen krijgen om met een hockeystick gewetenloze mutanten tot moes te slaan, kan Obscure II wellicht een zeer vermakelijk tu endoortje zijn.

Mocht je zin hebben gekregen om je stalen zenuwen te testen in Obscure II, dan zul je nog wel een paar maandjes geduld moeten hebben. Het spel zal namelijk pas eind augustus of begin september voor een schappelijke prijs in de winkels komen te liggen. Naast de versies voor de PlayStation 2 en de pc zal de game ook op de Nintendo Wii verschijnen, maar pas in het vierde kwartaal van dit jaar.