Twin Mirror wijkt weinig af van de Dontnod-formule

Waar de ontwikkelaar sporadisch experimenteert met nieuwe gameplayelementen, is Twin Mirror een onmiskenbare Dontnod-game. Het is dus een adventuregame waarin keuzes leidend zijn, puzzels de spanning opbreken en bovennatuurlijke en sociale thema’s aan bod komen. Anderzijds lijkt de game een paar typische kenmerken los te laten om vooral een grimmige thriller te zijn, zo blijkt uit drie uur aan speeltijd die we met een previewversie hadden.

Darkness on the Edge of Basswood

Na twee jaar met zijn ziel onder de arm te hebben gelopen, keert journalist Sam Higgs noodgedwongen terug naar zijn geboortedorp, Basswood. In dit Twin Peaks-achtige dorpje vol pijnlijke herinneringen heeft de tijd min of meer stilgestaan: de handvol winkels en bars worden nog steeds bemand door dezelfde mensen, er is weinig nieuwe aanwas en sinds het sluiten van de mijnen blijft ook groei in de welvaart uit. Het is een stad waaruit mensen op Sprinsteen-achtige wijze willen ontsnappen, en het feit dat het Sam als vrijwel de enige is gelukt, maakt de goed geschetste sfeer er niet beter op.

Hij heeft echter belangrijkere zaken aan zijn hoofd, want zijn oude vriend Nick is omgekomen in een auto-ongeluk. Dat betekent een confrontatie met veel oude bekenden, waaronder Sams ex-vriendin Anna en zijn goedlachse oude werkgever. Kort na deze pijnlijke ontmoeting komt Twin Mirror met een ietwat voorspelbare twist: Nicks auto-ongeluk is niet wat het lijkt en Sam wordt min of meer gedwongen om recht te doen aan zijn familie.

Welkom in het gedachtenpaleis

Hoewel je dat als speler van verre aan ziet komen, zit de spanning in Twin Mirror er goed in. In de eerste drie uur introduceert het een aantal verrassende wendingen die je bij de les houden. Dat betekent ook dat er weinig adempauzes zijn om bijvoorbeeld te genieten van hele basale dingen met sfeervolle muziek, juist iets waar de Life is Strange-franchise in uitblinkt. Dat is echter geen probleem; Twin Mirror heeft iets meer focus en dat heeft wel wat.

De grootste verandering zit hem in de gedachten van Sam zelf. Letterlijk: Sams obsessief analytische brein manifesteert zich in een soort gedachtenpaleis. In deze fysieke wereld knoopt hij losse eindjes aan elkaar of herinnert hij zich sleutelelementen om de zaak op te lossen. Een goed voorbeeld is de eerste barscène, waar Sam zich met een kater met een hoofdletter ‘K’ aanvankelijk niets meer van herinnert. Door objecten in de omgeving te bekijken is het mogelijk om in de vorm van een soort hologrammen de gebeurtenissen te reconstrueren. Op verschillende fasen in de reconstructie kan Sam bepaalde aspecten aanpassen – op basis van de gevonden hints – en het zien uitspelen tot de juiste uitkomst verschijnt.

Het is een geinige weergave van hoe Sam zich situaties voorstelt, maar uitdagend is het niet. De game vertelt je vanzelf wanneer je alle hints in de omgeving hebt gevonden en met een beetje trial en error is het juiste antwoord nooit ver weg. Iets interessanter zijn de gedachtenpaleizen die meer dienen als terugblik en reflectie op situaties. Een mislukt huwelijksaanzoek, potjes Pac-Man met Nick: het schetst Sams geschiedenis in het grimmige Basswood.

Fysiek geweten

Het keuzesysteem is precies zoals je verwacht van een Dontnod-titel. Af en toe kies je een optie die bepaalt hoe sommige personages op je reageren of welke actie je onderneemt. Om ook dit element iets op te frissen is Sams alter-ego aanwezig, een kritische en tegelijk verstandigere versie van hemzelf. Dit fysieke geweten doet min of meer wat je als speler normaliter ook doet: de opties afwegen en vervolgens een keuze voorleggen.

Hoewel het af en toe zorgt voor een extra ingewikkelde keuze, is het uitschrijven van de situatie in veel gevallen overbodig. De lol van morele keuzes in videogames is juist de test: het zelf kunnen afwegen van de mogelijkheden. Het titulaire element lijkt dus nog niet altijd uit de verf te komen – overigens ook door een bug waardoor hij plotseling opdook in een verlaten kantoor en we ons rotschrokken.

Volwassener

In hoeverre keuzes invloed hebben op het verloop van het verhaal is uiteraard nog niet te voorspellen. Recente Dontnod-games als Life is Strange 2 bewijzen in ieder geval dat eindes drastisch kunnen verschillen, dus wat dat betreft is er goede hoop. Ook qua dialogen is de ontwikkelaar duidelijk gegroeid. Personages komen volwassener over en dankzij een fikse grafische update overtuigt de mimiek van gezichten meer dan tevoren.

Uiteindelijk lijkt Twin Mirror in veel opzichten een typische Dontnod-game te worden, maar dit keer niet episodisch en juist meer gericht op spanning. Of dat ook gevolgen heeft voor de structuur van de game moet nog blijken, maar het tempo en mysterie van Twin Mirror smaken naar meer.

Twin Mirror is vanaf 1 december beschikbaar voor PlayStation 4, Xbox One en pc.

Laatste previews op Gamer.nl: