Spelunky 2 is het onmogelijke vervolg op een perfecte game

De eerste Spelunky had ik al snel afgewimpeld. De ‘zoveelste 2D-platformer’ met een in de eerste instantie onaantrekkelijke artstyle had ik niet nodig in mijn leven. Maanden gingen voorbij, totdat ik een videoserie van onze Amerikaanse collega’s bij Giant Bomb begon te volgen. Daarin word je meegenomen op een reis door de intense gameplay en diepe geheimen van Spelunky. Elke dag verscheen er een nieuwe video en elke dag kwam redacteur Patrick Klepek weer een stukje verder.

Al snel spoorde dit me aan om zelf een poging te wagen, en dankzij de basiskennis uit de videoserie was ik goed op weg met mijn eigen missie om eindbaas Olmec (en later supereindbaas Yama) te verslaan. Eigenlijk is Spelunky dus een game die ik nooit zou hebben gespeeld, maar me per ongeluk greep toen ik de diepere mechanieken en de dynamiek van de procedureel gegenereerde levels zag in andermans speelsessies.

Te mooi om waar te zijn

Binnen no-time werd Spelunky een van mijn favoriete games ooit. Het overweldigende gevoel van trots dat ik kreeg toen ik de eindbaas versloeg is nog steeds ongeëvenaard. Spelunky komt namelijk akelig dichtbij perfectie omdat het de perfecte cocktail biedt van vaardigheid, goed leveldesign en strakke platformactie. Hoe is het dan in godsnaam mogelijk om een passend vervolg te maken? Die vraag stelde ik mezelf sinds de aankondiging van Spelunky 2 in oktober 2017.

Bijna drie jaar duurde het voordat Spelunky 2 eindelijk verscheen. Voorafgaand aan de release heb ik Reddit, Twitter en Discord uitgepluisd voor elk minuscuul detail over de game. De paar weken voor release stonden mijn dromen (en nachtmerries) dan ook nauwelijks in het teken van iets anders dan Spelunky 2 en had ik een obsessieve relatie met een game die nog niet eens was verschenen. Het idee dat ik de game eindelijk zou spelen leek onwerkelijk. Toch gebeurde het: Spelunky 2 stond in september geïnstalleerd op mijn PS4 en ik mocht me aan mijn eerste run gaan wagen. Dankzij de belachelijke hype in mijn hoofd kon de game alleen maar tegenvallen, of toch niet?

Het moment van de waarheid

Het is een wonder, maar Spelunky 2 viel niet tegen. Het helpt dat dit vervolg in feite het origineel plus een visuele poetsbeurt, een berg nieuwe mechanieken en gewoon veel meer content betreft. Meer levels, meer geheimen, meer vijanden, meer items, meer eindbazen en ga zo maar door. Als doorgewinterde Spelunker is het al genieten geblazen van elk klein detail dat is toegevoegd aan het vervolg, laat staan van de grote toevoegingen. Denk aan het prachtige nieuwe waterlevel genaamd Tide Pool, met spikes van koraal, gouden vallen, lieve onschuldige krabbetjes, sfeervolle muziek en natuurlijk genoeg water om de flow van de levels te veranderen.

Of denk aan de mogelijkheid om zelf de volgende wereld te kiezen na het verslaan van een tussenbaas. Ga je voor de Jungle omdat je genoeg bommen hebt om de Black Market te bezoeken? Of probeer je het gevaarlijke Volcana, met flinke beloningen en meer dan genoeg lava om direct een einde aan je run te maken? De grootste verandering kan ik helaas niet bespreken, die de hele endgame op z’n kop zet, want dat is momenteel nog een spoiler.

Een teleurstelling is dan ook het laatste woord wat ik zou gebruiken om Spelunky 2 te omschrijven. Lees ook vooral de review van Thijs, die haarfijn uitlegt waarom deze game een succes is.

Rondom de release was het sowieso knap lastig om niet gelijk alle geheimen van de game op internet op te zoeken en zelf alles te ontdekken. Vooral omdat ik de eerste game heb ontdekt door urenlange streams en video’s te kijken, was de verleiding groot om direct alle easter eggs en geheime paden te doorgronden via Twitch of Youtube. Achteraf gezien is dit wel echt de beste manier geweest om Spelunky 2 te spelen, want de game is rijk aan verrassingen.

Samen op zoek naar de oplossing

Het moet wel gezegd worden dat de multiplayermodus bijdroeg aan mijn plezier met Spelunky 2. Bij het eerste deel was ik een singleplayerpurist en zag ik multiplayer alleen maar als een manier om elkaar in de weg te zitten. Precisie is immers cruciaal voor een goede run. Toch ben ik gezwicht voor de multiplayer en speel ik nauwelijks nog een potje solo. Gedeeld plezier en gezamenlijke progressie hebben de gezelligste avonden van dit rare jaar opgeleverd. Samen met redacteur Cody en onze partners hebben we in de lokale co-opmodus lange marathonsessies gehouden om steeds een beetje verder te komen.

Speciale momenten dat je een bepaalde theorie hebt (‘misschien moeten we onszelf hier doodmaken om in de geheime wereld te komen?’) en die ook nog eens waar blijkt te zijn (‘woah!’) geven een gevoel van ontdekking mij niet te vergelijken is met andere games. Zelfs als je een experiment waagt dat mislukt, ben je voldaan met het idee dat je weer een stapje verder bent en iets anders kan proberen.

Voor buitenstaanders is het misschien lastig om Spelunky 2 te zien als een ijzersterke game, maar geloof me: zo dacht ik er eerst ook over. Als je in het diepe springt, staat misschien wel een van de meest waardevolle game-ervaringen ooit op je te wachten. Misschien wil je nog even wachten op de Switch-versie die deze zomer verschijnt, maar in de tussentijd kan je alvast uitgebreid video’s van de eerste Spelunky kijken als opstapje. Hoe dan ook zet Spelunky z’n tanden in je en laat het je nooit meer los.