Wat is er heerlijker om na een lange Quest of een marathon fraggen om de voorraadkast te plunderen, met een snelheid waar Maurice Green nog een puntje aan kan zuigen begeef je je naar de kast, maar met een verschrikt gezicht zie je dat de er geen voorraad is. Tijd om boodschappen te doen en met een lang gezicht begeef je je door de supermarkt. Borden met schreeuwende acties proberen je aandacht te trekken. 3 halen 2 betalen, zes stuks voor de prijs van een. Bij de slager wil ik drie ons gehakt, een hoeveelheid die schril afsteekt bij het bord van tien kilo gehakt voor vijf gulden, de rillingen lopen over mijn lijf. Dan vanavond maar uit eten. Thuisgekomen vraag ik aan m'n vriendin waar we gaan eten, wordt het makkelijk of gaan we eens voor iets exclusiefs. We kiezen voor het laatste en komen aan bij de Lickebaerdshoeve, een van de duurdere "tenten" in de buurt. De avond verloopt gezellig en onder het genot van de meest exotische hapjes en drankjes wordt het snel donker buiten. Om elf uur vraag ik de rekening, 225 klinkende guldens moet ik uit mijn buidel trekken om het restaurant zonder afwa en te kunnen verlaten. Ik had beter bij ome Mac kunnen eten, daar had ik voor 225 piek zoveel hamburgers kunnen eten waar zelfs de gemiddelde Jerry Springer bezoeker eng van wordt. Maar wacht eens, ik heb een zeer gezellige avond gehad, uitstekend eten genuttigd en er een goed gevoel aan over gehouden, en het is uiteindelijk maar geld, dus wat zeur ik, ik heb mijn plezier gehad.
Gamers zijn niet zulke fijnproevers lijkt het wel, de enig geldende regel is dat het veel, goed en liefst ook nog goedkoop moet zijn. Een titel als Max Payne roept bij veel gamers alleen nog herinneringen op aan de tijdsduur waarin ze hem hebben uitgespeeld. Als een stel verwende kinderen verwacht men van elk spel dat het minimaal zolang duurt als Half-Life, want met minder neemt men geen genoegen. Het spel is dan goed genoeg als onderzetter en het ergste is nog wel dat men er voor betaald heeft (ALS dat al is gedaan) Het is inderdaad een schande, 15 uur plezier voor 90 gulden. Gamers die dit denken hebben geen enkele realiteitszin, software is namelijk een van de goedkoopste vormen van vermaak. En Max Payne is meer dan vermaak, het is een film, de langste film allertijden waar jij de hoofdrol speelt, beter kan het toch niet worden?
Max Payne is niet het enige spel waar men "zeikt" over de levensduur, Blue Shift werd met de grond gelijk gemaakt, voornamelijk op basis van de duur van het spel en het weinig vernieuwende concept, maar mensen die de moeite namen om Blue Shift uit te spelen vonden het blijkbaar toch intere ant genoeg om te blijven gamen. En dat terwijl de verkopen van deze game bij lange na niet zo hoog zijn als de mensen die het spel hebben uitgespeeld.
Nu wil je bij sommige spellen niet dat het afloopt, het verhaal heeft je zo aangegrepen, het spelen is een dagelijkse routine geworden dat je je leeg voelt als het spel uitgespeeld is en er enkel nog maar herinneringen zijn. Je kan opnieuw beginnen met het spel, maar dat zou het net verworven gevoel alleen maar schade doen.
Dat is ook de kracht van een spel als Half-Life wat een sterke single- met een ijzersterke multiplayer combineerde. Een combinatie die nog maar zelden is herhaald en op het eerste gezicht ook niet zo vlug gekopieerd zal worden. Maar houdt dat ook in dat elke game die geen nieuwe Half-Life is ook direct de grond in moet worden getrapt? Of is dat een reden om over die 90 a 100 gulden te klagen? Zijn we al zover van de realiteit verwijderd?
Uiteindelijk komt het erop neer dat een spel je vermaakt, het blijft een game, geen belegging die geld moet opleveren. Het enige wat een spel oplevert is plezier, frustratie, een berg gevoelens en een tijdsverdrijf waar je helemaal in op kan gaan. Een uniek concept, wat ook Max Payne is, voor slechts een paar gulden per uur. Max Payne, kort en krachtig, maar zeker zijn geld waard.