De nieuwe pokémon gaan echt veel te ver

Eigenlijk heb ik relatief weinig ervaring met Pokémon. Toen de tekenfilm eind jaren 90 op Fox Kids verscheen, was ik er een beetje te oud voor. Of liever gezegd: ik had de leeftijd dat ik mezelf te oud vond voor dat soort kleurrijke filmpjes. Toch ken ik de eerste generatie pokémon als mijn broekzak, door de allereerste games op de Game Boy.

Hoewel ik erg genoot van de rpg-elementen waar ik zo van hield en de enorme drang om mijn verzameling vreemde wezens compleet te krijgen, ben ik de franchise daarna een beetje uit het oog verloren. De laatste game die ik speelde was Pokémon Go op mijn smartphone, en ook daarmee ben ik gestopt toen er nieuwe generaties pokémon uitkwamen die mij weinig zeiden.

Maar nu ben ik helemaal klaar voor een legendarisch avontuur op mijn Switch. De mooie graphics die mogelijk zijn op de console, plus het feit dat alles draagbaar is, maakt dit een perfect moment voor mij om weer in te stappen. Bovendien ben ik nu volwassen genoeg om toe te geven dat ik er helemaal niet te oud voor ben. Let’s Go Eevee en Pikachu heb ik vorig jaar links laten liggen, omdat ik het er een beetje simpel uit vond zien (en ik er ook helemaal geen tijd voor had), maar voor het volgende avontuur ga ik absoluut tijd vrijmaken.

Catch ‘em all

Er is wel één ding waar ik een beetje zenuwachtig van word, en dat zijn al die nieuwe pokémon die ze maar aan blijven kondigen. Het lijkt wel alsof de inspiratie van de ontwerpers een beetje op begint te raken en ze steeds vreemdere capriolen moeten uithalen om er nog wat van te maken. De eerste 150 pokémon waren vooral gebaseerd op standaard dieren, maar dan in monstervorm. Een vogel, een schildpad, een vis, een draak, een mimespeler… oké, die was ook al best raar. Maar over het algemeen waren de pokémon nog wel te plaatsen.

In latere games zag ik al een stuk vreemdere creaties voorbij komen. Klefki uit Generation 6 is bijvoorbeeld een sleutelring, waarmee je andere pokémon aan kunt vallen. Trubbish uit Generation 5 is letterlijk een vuilniszak die evolueert in een afvalberg. Palossand uit Generation 7 is potverdorie gewoon een zandkasteel! Ik snap het: op een gegeven moment heb je alle dieren wel gehad en moet je iets creatievers verzinnen, maar poeh zeg.

Preizwaard en schild

De pokémon die ze voor Sword en Shield hebben verzonnen, slaan wat mij betreft alles. Deze week werd Sirfetch’d onthuld, een evolutie van de klassieke pokémon Farfetch’d. Sirfetch’d is een echte heer, een statige vogel die rechtop staat, met de borst vooruit. In zijn ene hand heeft hij een schild, in de andere een gigantische speer die om de een of andere reden twee keer zo lang is als hij zelf. Dat lijkt me niet echt praktisch. Of nee, pardon, het is geen speer, maar een prei. Volgens de beschrijving is Sirfetch’d erg trots op zijn prei, die jaren mee kan gaan. Pas als de groente verwelkt, gaat de vogel met pensioen.

Dat is al vreemd, maar het is lang niet het gekste dat onlangs is aangekondigd. Een tijdje geleden viel het hele internet over Polteageist, en niet alleen om die vreselijke (lees: heerlijke) woordgrap in de naam. Het lichaam van deze Pokémon is gemaakt van zwarte thee met een duidelijke aroma en smaak. Alleen een trainer die een vertrouwensband heeft opgebouwd met dit wezen, mag van de thee proeven. Maar pas op: als je teveel drinkt, kun je misselijk worden. Maar wacht, als zijn lichaam is gemaakt van thee, en het mogelijk is om die thee te drinken, betekent dat dan dat je deze pokémon letterlijk opdrinkt? Wat zegt dat over de relatie tussen mensen en Pokémon? Moeten we dit willen?

Het meest verbaasd was ik echter over Alcremie, die in juli werd onthuld. Dit beestje lijkt op een toefje slagroom. Dat is al tot daar aan toe, maar door de lichtelijk dubbelzinnige omschrijving van de pokémon vraag ik me af wat de ontwerpers allemaal roken. Alchemie kan namelijk room maken, die nog smaakvoller wordt als hij blij is. Als hij wordt aangevallen, gooit hij zijn room op een tegenstander om hem af te leiden of tijdelijk te verblinden. Die room werkt ontzettend kalmerend, en als je het opeet verlies je de wil om nog verder te vechten. Het duurde natuurlijk niet lang voordat het internet een reeks verontrustende memes maakte met deze informatie.

Vergaderkamer

Ik overdrijf natuurlijk een beetje - het is maar een spelletje en het wordt vast hartstikke leuk om met Alcremie een beetje room te spuiten. Toch zou ik graag een keertje willen zien hoe het verzinnen van die nieuwe pokémon in zijn werk gaat. Ik stel me al helemaal voor hoe de ontwikkelaars samen in een vergaderkamer zitten, met een dierenatlas voor hun neus waarin alle gebruikte beesten al zijn doorgestreept.

Wanhopig kijken ze naar buiten: ”Hé kijk, een vuilniszak! Kunnen we daar iets mee?” Ze waaien een dagje uit op het strand om inspiratie op te doen, en maken een zandkasteel-pokémon als souvenir. Als ze samen gaan eten, merkt iemand op dat die prei toch best wel op een zwaard lijkt. En dan komt het toetje op tafel, met een extra klodder slagroom…

Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen.