We zeggen nietsvermoedend, want we kunnen ons het gebrek aan hype rondom de titel voordat hij uitkwam nog goed herinneren. Ook al werd GoldenEye door Rare ontwikkeld, een studio die zich in rap tempo omhoog had gewerkt als geprezen Nintendo-ontwikkelaar, zaten maar weinig gamers écht te wachten op de gelicenseerde game. Games gebaseerd op films waren in de regel van slechte kwaliteit en daarbij was James Bond al een tijdje niet meer zo heel cool. De film waarop de game gebaseerd was stamde overigens uit het jaar daarvoor, dus het spel kwam ook nog eens veel te laat uit. Nee, GoldenEye 007 leek niets meer dan een zoveelste licentiegame die je rustig in de schappen kon laten liggen.
De hype
Hoe mis konden we het hebben? Het duurde niet lang voordat tijdschriften vol stonden met lovende woorden en kinderen het op het schoolplein nog maar over één ding konden hebben: GoldenEye 007, dé game die bewees dat first-person shooters ook prima op consoles konden werken. Natuurlijk, titels als Duke Nukem 3D, Doom en Hexen waren al verkrijgbaar op diverse spelcomputers, waaronder de N64, maar dat waren niet meer dan redelijke ports van games die zich op de pc veel beter lieten besturen.
GoldenEye daarentegen biedt precieze besturing dankzij de combinatie van de analoge stick en de C-knoppen. Door een gebrek aan een tweede analoge stick is de game anno nu wel erg beperkt, maar in 1997 voelde het goed genoeg: het was simpelweg de meest soepel besturende first-person shooter tot dan toe. Vooral de lokale multiplayer (online? Op consoles? Nee joh!) zorgde ervoor dat het spel de daaropvolgende jaren een ware system-seller bleef.
Zoveel details
Toch mocht de singleplayercampagne er voor die tijd ook zijn. Hoewel de details in de game voor nu meer dan zelfsprekend zijn, keken we toen onze ogen uit: kogelgaten blijven lang zitten op muren en vloeren, waardoor je de eerste tien minuten in de game vooral bezig bent met het plaatsen van schunnige teksten en tekeningen met je kogels. Vijanden rennen niet blind op je af, maar verschuilen zich en zakken op verschillende manieren ineen wanneer je raak schiet.
Het leveldesign is ook fenomenaal, met allerlei kleine sluiproutes (boven de toiletten!) en verschillende wegen die naar het volgende mi iedoel leiden. Daarbij voelen de diverse wapens erg verschillend van elkaar aan en is de impact die je tijdens het schieten voelt sowieso indrukwekkend, mede dankzij de toen net uitgebrachte Rumble Pack. Elke speler had wel zijn eigen favoriet: de warrige kogelregel van de Klobb bijvoorbeeld, of de dodelijke precisie van de D5K Deutsche.
Variatie
De diverse singleplayerlevels vormen samen een avontuur dat mogelijk nog spannender is dan de film zelf, maar de reden waarom GoldenEye 007 jarenlang na release nog werd gespeeld is uiteraard de multiplayermodus. Daarin nemen maximaal vier spelers het tegen elkaar op in een aantal uitmuntend ontworpen arena’s die de nodige variatie qua speelstijl bieden. Facility heeft een hoop gangen, kamers en hoogteverschillen voor hectische gevechten, terwijl de open ruimtes van Temple juist weer voor vette shoot-outs zorgen. De glazen muren die kapot konden in Bunker, de geheime gangen en sniper spots in Complex en de complete chaos van Archives: elk level zorgt voor een andere manier van spelen die de variatie in de multiplayer ten goede komt.
Ook de overdaad aan opties om je eigen spelregels samen te stellen draagt daaraan bij. Wanneer je na vele tientallen uren wel een beetje klaar bent met je tegenstanders neerschieten, kun je ervoor kiezen om maar één wapentype toe te staan, zoals mijnen, of raketlanceerders die van een multiplayerpotje al snel een gevaarlijke vuurzee maken. Of je kiest voor de License to Kill-modus, waarin je je opponenten met één welgemikt schot kunt uitschakelen. Waar je ook voor koos, je verveelde je nooit.
Onderdeel van het leven
De variatie in het ontwerp van de maps en de diverse in te stellen spelregels dragen bij aan de lange houdbaarheid van de multiplayer. Ondergetekende speelde de game letterlijk vele jaren met vrienden. Ontelbare middagen en avonden kwamen we samen om op een veel te kleine televisie uren en uren achter elkaar GoldenEye te spelen. Met een schaal chips in handbereik en wat muziek op de achtergrond merkten we na verloop van tijd niet eens meer dat we aan het spelen waren: we zaten zó in een ‘flow’ dat we elkaar op de automatische piloot neerschoten, terwijl we de gebruikelijke sores die beginnende pubers hebben met elkaar doornamen. GoldenEye was niet zomaar een game, het was een onderdeel van ons leven, een geïntegreerde bezigheid tijdens het ‘hangen’ die net zo normaal was als vette troep eten, over meiden praten en stiekem sigaretten uit het raam roken.
Natuurlijk werd GoldenEye ingehaald door de concurrentie. De shooter werd zo’n beetje het belangrijkste genre op consoles. Rare zelf lanceerde met het spirituele vervolg Perfect Dark een nog veel uitgebreider pakket, Bungie vond de consoleshooter opnieuw uit met Halo en Infinity Ward maakte de online multiplayerervaring groot op consoles via Call of Duty. Hoe goed deze games ook zijn, ze wisten geen van allen de magie van GoldenEye te evenaren. De game is een onuitwisbaar element dat verbonden is aan vele momenten uit een periode van het leven als puber, toen uw redacteur de volle potentie van datzelfde leven nog aan het ontdekken was. Nostalgie? Natuurlijk, maar geen andere lokale multiplayershooter heeft dezelfde nostalgische waarde als GoldenEye 007.
Meer Reloads: