Op de E3 van 2009 onthult Microsoft zijn antwoord op het gigantische succes van de Wii: Project Natal. Waar Sony met de PlayStation Move Nintendo´s bewegingscontroller nagenoeg één op één kopieerde, kiest Microsoft voor een andere aanpak. Met Project Natal heb je niets in je handen, want jij bent de controller. Dankzij een infraroodsensor en een camera worden de lichamen van maximaal vier spelers geregistreerd en wordt er bovendien diepte waargenomen. Daarnaast zit er een microfoon in de sensorbalk, die het mogelijk maakt games met de stem te bedienen. De naam Project Natal wordt al snel verandert en als de sensor op 10 november 2010 in onze winkels ligt, kent iedereen het apparaat als ´Kinect´; een samenvoegsel van Kinetic (beweging) en Connect (verbinden). Want dat moet het apparaat doen: mensen verbinden door ze te laten bewegen.
De spelers aan het dansen
Maar om mensen echt in beweging te krijgen, is er natuurlijk goede software nodig. Bij een lancering van zo´n nieuw, innovatief product zijn games die meer neigen naar een techdemo dan een echte game, haast onvermijdelijk. Met Kinect Adventures, Kinect Joyride, Kinect Sports en Kinectimals zijn er gelijk een lading games beschikbaar waarvan de besturing het unieke verkooppunt is. Auto’s besturen zonder stuur in je hand, raften met een heupbeweging of met een virtueel dier aaien; hoogstaand en revolutionair is het allemaal niet, behalve dan dat het nu gebeurt zonder iets in je handen te hebben. Dance Central, een wat serieuzere dansgame van de makers van Guitar Hero en Rock Band, mag zich het eerste succes voor de acce oire noemen. Dansen en een beweging ensor lijkt natuurlijk ook een grandioze match.
Dit idee wordt dan ook rap opgepikt door andere uitgevers. Achter elkaar verschijnen er diverse delen van Dance Central en Just Dance, maar ook dansgames met Michael Jackson en Mel B zorgen ervoor dat menig gamewinkel al snel volstaat met paarse doosjes met dansende mensen op de voorkant. De trots waarmee Ubisoft onlangs bekend maakte dat Gangnam Style als downloadbare content naar Just Dance 4 komt is tekenend, zowel voor het succes van Gangnam Style, als van Just Dance.
Toch zijn swingende benen geen vereiste om iets aan Kinect te hebben. Ook games als Ma Effect 3, FIFA 13 en Need for Speed: Most Wanted zijn ´Better with Kinect´. Of althans, zo staat op het doosje van de games in kwestie. Toch staat bij dit soort hardcore games niet het bewegen centraal, maar zijn Kinect-features meestal beperkt tot het geven van stemcommando´s. Spelers wi elen in FIFA, of auto-onderdelen veranderen in Need for Speed, het gebeurt allemaal door tegen je Xbox 360 te praten. De enige lichaamsdelen die je beweegt, zijn je handen. Want dat ‘jij’ de controller bent gaat voor deze games niet op. Deze games worden nog steeds gewoon met een controller gespeeld.
Kinect Star Wars, A New Hope?
Hardcore gamers krijgen vanaf de E3 van 2011 wel hoop op een serieuze game, volledig ontworpen voor Kinect. Als het over bewegingscontrollers of –systemen gaat, is de fantasie over een Star Wars-game nooit ver weg. Microsoft beantwoordt die vraag met Kinect Star Wars, waarin de speler niet alleen vecht met een lichtzwaard, maar ook gebruik kan maken van verschillende Force-krachten. Helaas blijkt Kinect Star Wars maar matig uitgewerkt. Povere besturing, maar ook de belachelijke dansgame met nummers als ‘Hologram Girl’, een persiflage op Gwen Stefani’s Hollaback Girl, en ‘I’m Han Solo’ op de melodie van Jason Derulo’s ‘Ridin’ Solo’ maken van Kinect Star Wars een grotere deceptie dan Episode II: Attack of the Clones. Wel verschijnt er tegelijkertijd een hele vette Limited Edition Xbox 360 met R2-D2-design en authentieke Artoo-geluidjes bij het opstarten, afsluiten en het openen van de disclade. Een toffe Limited Edition Xbox rijker en een illusie armer richten we ons vizier op het volgende mogelijke succes.
Fable: The Journey is Microsoft’s meest recente poging om Kinect’s potentie te bewijzen. En in tegenstelling tot Kinect Star Wars, wordt Fable: The Journey wel overwegend positief ontvangen. Dankzij Kinect biedt Fable een unieke spelervaring, maar tegelijkertijd worden de minpunten van het apparaat blootgelegd. De besturing is niet altijd even precies als je zou hopen en bovendien wordt de game redelijk snel repetitief. ‘The Journey’ lijkt dus vooral te slaan op de ontdekkingsreis naar de mogelijkheden van Kinect. Dat is rijkelijk laat, Kinect is immers al twee jaar op de markt, maar Microsoft zit op het goede spoor.
Echt verheugd zijn we op deze tweede verjaardag van Kinect dus nog niet, want exclusieve toppers ontbreken nog in het a ortiment. En hoewel de Kinect-features in Ma Effect 3, FIFA 13 en Need for Speed: Most Wanted de gameplay weldegelijk ten goede komen en dus een waardevolle toevoeging zijn, rechtvaardigen ze de hoge aanschafprijs van de acce oire niet. Stemcommando’s geven is immers niets nieuws. In 2008 was Tom Clancy’s EndWar bijvoorbeeld al volledig met de stem te besturen. Daarvoor was de standaard headset, die bij iedere Xbox zit, al genoeg. Alleen dansgames zijn momenteel inderdaad ‘Better with Kinect’, maar daarmee wordt eigenlijk alleen bewezen dat het nog altijd een (duur) party-attribuut is. Kinect maakt van ‘ons’ - de hardcore gamer - nog altijd geen controller.