Hoe ik per ongeluk zelf een Baldur’s Gate 3 Collector’s Edition samenstelde

Gamer.nl wordt ondersteund door affiliate-opbrengsten. Als je op bepaalde links klikt via onze site, kunnen we daar aan verdienen om deze website te kunnen verbeteren.

Per ongeluk. Dat moet ik eerst even uitleggen.

Mijn relatie met Dungeons & Dragons gaat ver terug. Ik speelde in de jaren 80 een concurrerend spel, ‘Oog des Meesters’ genaamd, met vriendjes uit de buurt. Ik was altijd de Dungeon Master, want ik was de enige die wist hoe het werkte. Later, toen ik studeerde, nam ik opnieuw de spreekwoordelijke cape aan, om voor mijn klasgenoten te DM’en. Daarna verloor ik de game uit het oog, vooral omdat ik geen anderen kon vinden die net zoals ik wekenlang rond de keukentafel door een fantasiewereld wilden zwerven.

D&D was iets van ‘vroeger’. Voor rpg’s zette ik de pc of spelcomputer wel aan, al bekroop me bij bijna elke game het gevoel dat de computerversies iets misten. Het was te veel statistiekjes checken en vechten en te weinig echt rollen spelen. Maar ik deed het ermee. Tot dit jaar een vreemde, perfecte storm mij weer halsoverkop naar de verre magische landen van de Forgotten Realms transporteerde.

In het vat

Goede vriend en Spelkost-medepresentator Bastiaan Vroegop stelde voor dat we met onze podcast (gepresenteerd door Erwin Vogelaar, Bas en ikzelf) wel eens een D&D-sessie konden spelen en opnemen. Voor een deel was het een praktisch idee, zodat we tijdens de vakantieperiode al een aantal afleveringen ‘in het vat’ zouden hebben.

Ergens in mijn achterhoofd begon iets te kriebelen. Echo’s van dobbelstenen, geritsel van papieren, het uitspreken van spreuken en het ontmantelen van valstrikken… We besloten de podcast tijdelijk om te dopen tot Spellquest.

Ik moet erbij zeggen dat de reden dat je waarschijnlijk op dit artikel hebt geklikt - Baldur’s Gate 3 - eigenlijk nog niet zo op mijn radar stond. Ik had de eerste twee spellen nooit gespeeld en de early access had ik slechts een paar uur gedaan, tot ik besloot dat het doodzonde was om aan een goede rpg te beginnen die nog niet af is. Toch deed ik ongemerkt mijn eerste aanschaf voor mijn persoonlijke ‘Baldur’s Gate Collector’s Edition’: D&D-dobbelstenen. Een complete set voor 7,99 euro.

Nieuw

Rond een keukentafel in Amersfoort, onder leiding van DM Vincent Leeuw, speelde ik dus voor het eerst in vele jaren weer klassieke, ouderwetse, gooi-de-dobbelsteen Dungeons and Dragons. In zekere zin was alles nieuw voor mij. D&D is flink veranderd in de loop der jaren, en ik liep een aantal ‘edities’ achter.

Het spelen van die sessie voor Spelkost toonde me een veel moderner en vooral veel leukere D&D, waarbij rollenspel, humor en creativiteit zorgden voor een geweldig avontuur. Ik merkte dat ik juist dit de afgelopen jaren zo gemist had in computerspellen.

Gegrepen door de ervaring (die je hier kan beluisteren) begon ik een inhaalslag om de wereld van D&D te herontdekken en me voor te bereiden op nieuwe avonturen.

De tweede aankoop: Dungeons & Dragons - 5th edition Player Handbook. (40,99 euro)

Dit bevat de basisregels voor het spel vanuit het oogpunt van de speler. Het legt de verschillende classes en races uit, heeft een overzicht van vaardigheden en spreuken en legt heel goed uit hoe magie en gevechten werken.

Wat voor mijn gevoel enigszins ontbrak aan deze handleiding, was meer sfeer en achtergrondverhaal. Tijdens de Spellquest-avonturen had ik geen idee van de wereld en de lore van de wereld waarin mijn bard Glengello samen met cleric Gliitar en barbaar Henk probeerden een missie tot een goed einde te brengen. 

Dat leidde tot mijn derde aanschaf: de Sword Coast Adventurer’s Guide (28,79 euro)

Dit is een boek vol achtergrondinformatie over de Sword Coast. Dit is het gebied waar onder andere de steden Neverwinter en Baldur’s Gate liggen. Het boek legt de culturen uit, geeft context aan de avonturen en licht een tipje van de sluier op van de geschiedenis van de wereld Faerûn. Het is geweldig geïllustreerd en voelt als een soort reisgids voor het magische land.

Niet lang daarna ging Baldur’s Gate 3 live. Daar had ik opeens toch wat meer interesse in gekregen, al was het maar vanwege een beregoede livestream van Larian.

Met het opstarten van het spel klikte er iets in mij wat ik niet had verwacht. Ik had Baldur’s Gate 3 tot dan toe beschouwd als simpelweg weer een computer-rpg waar je betere uitrusting verzamelt om sterkere monsters te verslaan. Een middeleeuwse Mass Effect, waarbij je interactie met de spelwereld zou draaien om vechten met hier en daar een keuze. Dat kwam ook omdat ik de early access niet veel verder dan de introductie had gespeeld, om mezelf niet te spoilen als de werkelijke release zou verschijnen.

Woah

Wat BG3 bleek te zijn (en ik wou dat ik in staat was om mijn verbazing hierover duidelijk genoeg te omschrijven) was Dungeons & Dragons. Zoals aan de keukentafel. Met dobbelstenen. En bizarre verhaalwendingen. Met de optie om je uit een gevecht te lullen als je charismascore hoog genoeg is en de dobbelsteen meewerken.

Voor het maken van mijn personage in BG3 pakte ik het Player’s Handbook erbij. Dit zou je net zo goed de officiële Baldur’s Gate 3-handleiding kunnen noemen, want 99% van het boek is toepasbaar op de computergame.

Zo is magie in tegenstelling tot de meeste rpg’s niet hoofdzakelijk bedoeld voor gevechten. Magie heeft invloed op de wereld en de personages die je tegenkomt. En het is een misverstand om jezelf alleen maar met aanvallende spreuken uit te rusten.

Ook leert het Player’s Handbook (PH) het verschil tussen spreuken (die je maar een paar keer per dag kan gebruiken) en ‘cantrips’, die doordat ze onbeperkt gebruikt kunnen worden zo ontzettend handig zijn.

Belangrijker nog legt het PH uit hoe gevechten werken: dat je per beurt kan bewegen, één action kan doen en één bonus action. En hoe ‘initiative’ werkt. En hoe support spreuken zoals ‘Bardic Inspiration’ en ‘Guidance’ je leven zoveel makkelijker maken. Dit zijn allemaal zaken die BG3 wel in tooltips aanstipt, maar nooit echt uitlegt. Het PH is bijna verplichte kost om het spel werkelijk te spelen zoals het is ontworpen.

Doordat ik de Sword Coast Adventurer’s Guid naast me had liggen, had ik ook een beter gevoel van de wereld. Geen spoilers, maar achtergrondkennis. Lore. Een gevoel van herkenning en daarmee ook bewondering voor hoe goed Larian het allemaal in elkaar had gezet.

Dieper

Het spelen van BG3 en het lezen van de D&D-sourceboeken gaf me meer en meer het gevoel dat ik steeds dieper in de Forgotten Realms wilde duiken. Noem het een inhaalslag om decennia aan fictieve geschiedenis tot me te nemen. Dat leidde tot het laatste onderdeel van mijn per ongeluk tot stand gekomen Baldur’s Gate 3 Collector’s Edition:

The Legend of Drizzt 1: Homeland, geschreven door R.A. Salvatore. 7,99 euro op Kindle.

Dit is het eerste deel van een reeks fantasyboeken over de meest bekende held uit D&D, de Dark Elf Drizzt. Dit is inmiddels haast een mascotte van de lore geworden, een naam die ik wel voorbij had zien komen, maar waar ik geen kennis van had. De eerste delen van de inmiddels vele afleveringen tellende reeks zijn helaas niet zo makkelijk meer op papier te vinden, maar wie een e-reader heeft, kan binnen enkele minuten beginnen met lezen.

Totale kosten van mijn Baldur’s Gate Collector’s Edition: 59,99 euro voor de game, 85,76 euro voor de ‘extra’s’, maakt totaal 145,75 euro.

En als ik kijk naar de ‘officiële’ Collector’s Edition, denk ik dat ik van mijn persoonlijke set meer plezier ga hebben. Ja, dat diorama oogt cool. Leuk die Magic kaarten. Maar dat verdwijnt uiteindelijk ergens op een plank. De boeken openen daarentegen de deur naar een totaalbeeld van Dungeons & Dragons, een wereld die ik ontzettend had gemist.