De Fallout-televisieserie is de grootste verfilmprestatie tot nu toe

Hoewel HBO’s The Last of Us een vrijwel perfecte verfilming is, is het wel behoorlijk traditioneel in zijn opzet. Het pakt het bestaande verhaal en vertelt dat nauwkeurig na, maar wijzigt ook het een en ander. Bij boekverfilmingen is dat van oudsher ook de manier van werken. Van The Godfather tot James Bond en recentelijk nog Dune; het zijn herinterpretaties waarin dingen worden toegevoegd, weggelaten, of aangepast. Het Nederlandse woord ‘verfilming’ dekt wat mij betreft dan ook de lading niet zo mooi als het Engelse equivalent: ‘adaptation’ - iets wordt aangepast.

Het medium bepaalt de boodschap

Dankzij zulke wijzigingen kun je bij een verfilming als The Last of Us lekker discussiëren over welke vertolking je beter vindt, maar de game en de serie bestaan uiteindelijk niet in dezelfde continuïteit. Ik begrijp de keuze om zo te werk te gaan, want film is nou eenmaal een ander medium dan games. Een film of tv-serie vraagt dus ook om een andere aanpak.

Dat verschil in medium werd door Kiki Wolfkill, bij 343 Industries destijds verantwoordelijk voor de transmediale strategie, nog aangehaald als reden om met de Halo-tv-serie op Paramount+ een volstrekt andere weg in te slaan. In het geval van Halo resulteerde dat in een matig eerste seizoen en een vermakelijk tweede seizoen, maar bovenal in een hoop gemiste kansen. Kansen die Amazons Fallout wél pakt.

Fallout 5

Fallout speelt zich namelijk wel af in dezelfde continuïteit als de games. Bij The Last of Us was ik vooral benieuwd hoe het werd verteld, bij Fallout was ik benieuwd naar wat er werd verteld. Dat is niet helemaal uniek: animatieseries als Arcane en Cyberpunk: Edgerunners zijn bijvoorbeeld ook canon. Toch doet Fallout iets bijzonders. Het gaat verder dan de lore respecteren. De serie voelt echt als een nieuw, volwaardig deel binnen de franchise. Dat wordt niet alleen bereikt door te strooien met flessendoppen en verwijzingen naar het merk Nuka-Cola, of door iemand in een blauwe jumpsuit op de posters te zetten. De serie is door en door Fallout.

De slow motion schietpartij in Filly, de manier waarop The Ghoul midden in een gevecht argeloos wat tomaatjes naar binnen kiept (voor health-puntjes!), de rariteiten die zich afspelen in de Vaults, de vreemdelingen die ogenschijnlijk random op het pad van de hoofdpersonen komen, en natuurlijk Lucy’s ‘main quest’: het had allemaal zo in een nieuwe game gebruikt kunnen worden. Schijnbaar heeft Todd Howard zelfs nog af en toe op de rem moeten trappen, om te voorkomen dat de showrunners al het gras voor Bethesda’s voeten wegmaaien voor toekomstige games.

Tegelijkertijd zouden de flashbacks naar de vooroorlogse tijd en de drie vervlochten verhalen van Lucy, The Ghoul en Maximus, nooit op deze manier werken in een game. Fallout benut dus écht de kracht van zowel het bronmateriaal –een kwart eeuw aan storybuilding door een grote diversiteit aan studio’s – als van tv als medium. Een zeldzaam knappe vertoning.

Thou shalt get sidetracked by bullshit

Niet alleen het publiek wint met deze aanpak, ook Bethesda spint hier garen bij. Letterlijk alle Fallout-games genieten meer populariteit sinds de serie uit is, tot aan de klassieke delen uit de jaren negentig aan toe. Fallout 76, toen het zes jaar geleden uitkwam nog (terecht) door vriend en vijand verguist, werd zelfs meer dan ooit tevoren gespeeld. Het verlangen om meer ‘gesidetracked’ te worden door ‘bullshit’ is overduidelijk enorm.

Het leuke is dat het ook eigenlijk helemaal niet uitmaakt in welke game je duikt om die behoefte te bevredigen. Juist omdat de tv-serie geen rechtstreekse verfilming is van één specifiek verhaal, maar een universum deelt met al die games, zijn de serie en de games allemaal even relevant. Begrijp me niet verkeerd, ik genoot heel erg van The Last of Us en Super Mario, maar ik ben nou eenmaal in de eerste plaats een gamer. Ik geniet dus extra als zo’n serie complementair is aan de games. Fallout dient dus hopelijk als een blauwdruk voor hoe producenten voortaan een gameverfilming aanpakken. Op korte termijn leidt de serie in ieder geval een transmediale explosie van atompunk-achtige vreugde. Everyone liked that.