Preview: Gray Zone Warfare is te gek, maar komt te vroeg

Ontwikkelaar Madfinger Games weet wel hoe ze de aandacht moeten trekken. In een periode waarin extraction shooter-koning Escape From Tarkov negatief in het nieuws komt, willen ze cashen. Eerst was er een speeltest waarin streamers een week lang de game konden spelen en aan de buitenwereld konden laten zien, daarna volgde een aankondiging van de prijs van de game en op 30 april was daar al de Early Access-release.

Tarkov-killer?

Ondanks de vergelijking met Tarkov die veelvuldig op internet gemaakt wordt, kun je Gray Zone Warfare niet een ‘Tarkov-killer’ noemen. Daar verschillen de games teveel voor. Gray Zone legt de focus duidelijk op player versus enemy (PvE) en milsim-achtige taferelen, in plaats van competitieve player versus player (PvP) en een loot-economie.

Gray Zone Warfare wordt beschreven als een PvEvP-shooter, maar is toch echt meer een PvE, met een extra ‘vP’ als kleine lettertjes. Elke server is opgedeeld in drie teams van zestien spelers die op een grote map missies volbrengen. Je kunt geen potjes winnen van andere spelers en er zijn geen missies voor je team - je bent er om je eigen ding te doen met behulp of belemmering van andere spelers. Je komt spelers van andere facties vooral tegen binnen de grote hotspots van de map, maar de kans is net zo groot dat je een uur lang niemand tegenkomt, behalve wellicht een vriend die je per ongeluk neerschiet.

Dat is absoluut geen ramp. De focus op PvE en kleinere missies maakt de ervaring juist behapbaar. Elke missie die je krijgt maakt meteen duidelijk wat je moet doen en hoe je te werk moet gaan. Moet je vijftien AI-vijanden omleggen? Dan neem je extra munitie mee. Moet je een pakketje bezorgen? Dan pak je een grote rugzak uit je stash. En als je dan andere spelers tegenkomt, ontploft alles in een geweldige mix van tactische bewegingen, vuurgevechten en de constante angst dat je al je gear kwijtraakt. In tegenstelling tot sommige andere games waarin alles draait om loot en geld, heeft Gray Zone Warfare een iets nadrukkelijker milsim-gevoel, omdat je voornamelijk schiet en verkent.

Ingrijpende shooterwereld

Het is dan ook maar goed dat de spelwereld van Gray Zone Warfare ongeëvenaard is binnen het genre. Lamang Island is adembenemend. Ingevlogen worden door een Little Bird, door de jungle trekken om in een klein dorpje een missie te volbrengen terwijl muggen en kogels langs je oren zoeven, om daarna aan de andere kant van het dorpje opgepikt te worden door diezelfde Little Bird, is een geweldige ervaring. De meeste missies komen dan wel op hetzelfde neer, maar deze gameplayloop werkt zo goed dat dit niet eens stoort.

Het is niet alleen de spelwereld die steeds blijft verrassen. Ook de diepgang rondom de beschikbare wapens en het gezondheidssysteem maken Gray Zone Warfare een potentiële topper binnen het milsim-subgenre, samen met games als Arma en Squad. Van de meest simpele AK tot een gemodde en high-tech MK18: alle wapens voelen goed aan en geven duidelijke terugslag wanneer je iemand omlegt. Wanneer je zelf geraakt wordt, heb je een scala aan EHBO-spullen om je overeind te houden.

Wanneer de game goed werkt, is het een geweldige milsim-ervaring. Andere spelers voelen bijna als minibazen die al het harde werk kunnen wegvagen en je terugsturen naar je basis. De AI-vijanden bieden ook de nodige uitdaging en de missies geven je steeds een reden om er weer op uit te trekken. Als het werkt tenminste.

Geen speler maar tester

Want Gray Zone werkt vaak amper of gewoon helemaal niet. Het maakt niet uit wat voor pc je hebt staan: er is een grote kans dat de game zonder zware aanpassingen de 60 frames per seconde niet haalt. De prestaties schieten alle kanten op en Madfinger Games heeft echt werk aan de winkel om de game beter speelbaar te maken. Het concept van 48 spelers verspreid over een grote map is geweldig, totdat je je beseft dat er honderden AI-vijanden en objecten ingeladen moeten worden en dit alle RAM van je pc opslurpt.

Niet alleen de prestaties vormen een probleem. Ook de servers zijn met regelmaat maar amper stabiel of soms zelfs helemaal niet beschikbaar. Als je de pech hebt om op een slechte server terecht te komen, stottert de game bij alles wat je doet. Lopen, schieten, je stash openen: het hapert van alle kanten, waardoor je vaak zonder eigen toedoen het loodje legt. Misschien dat dit de komende tijd wordt verbeterd, maar het is op moment van schrijven soms zo onspeelbaar dat je soms wel vier keer van server moet wisselen in de hoop dat het een beetje te doen is.

Ook de AI-vijanden kunnen de complete ervaring verpesten. Soms zijn ze zo hersenloos dat je een heel dorp kan leegvegen zonder enig verzet, en andere keren lijken ze stuk voor stuk een reïncarnatie van Rambo en geven ze je meteen een ticket naar het respawn-scherm. Regelmatig zitten ze vast in muren, rushen ze zonder enige vorm van zelfbehoud naar je toe en respawnen ze steeds op dezelfde plek met vier tegelijk.

Ergens is dit ook logisch: Gray Zone Warfare bevindt zich nog maar in de beginfase van ontwikkeling. Maar omdat de game nu al zoveel ogen op zich heeft gericht - én er een editie van bijna 100 euro wordt verkocht, liggen de verwachtingen erg hoog. Onterecht, zo blijkt. Er is nog zoveel werk aan de winkel voor de ontwikkelaar, dat we de game nu niet kunnen aanbevelen aan de gemiddelde gamer. Het spel is simpelweg te vroeg uitgekomen en had op zijn minst nog een aantal maanden in de keuken nodig.

Weet dus waar je aan begint: Gray Zone Warfare is een game die zijn potentie mogelijk pas over enkele jaren echt waarmaakt. De slechte prestaties en servers beïnvloeden een geweldig concept. Als je tijd wil steken in het meehelpen aan het ontwikkelproces van Gray Zone Warfare en een grote fan bent van games als Arma, Tarkov, Squad en andere realistische shooters, is het een gok waard. Maar voor alle andere gamers die fantaseren over een nieuwe favoriete shooter is het een beter idee om vooral nog even verder te dromen.

Gray Zone Warfare is nu uit op pc via Early Access. De game heeft nog geen definitieve releasedatum.