Laat Grasshopper Manufacture een game maken en je kunt erop vertrouwen dat er een opmerkelijke, verontrustende en bij vlagen zelfs obscene belevenis uit voortkomt. Zo ook met Let It Die, dat duidelijk leentjebuur speelt bij Dark Souls. En ook nog eens laat zien hoe het free-to-play-model best aardig kan werken.
De betrekkelijk onbekende ontwikkelstudio van cultgame-icoon Goichi ‘Suda51’ Suda behoort eigenlijk allang tot de gevestigde namen uit de Japanse gamewereld. Niet alle werken van Gra hopper Manufacture hebben evenveel indruk gemaakt, maar met Killer Is Dead liet het team in 2013 toch mooi zien hoe je een eigenzinnige, zij het ietwat generieke actiegame maakt, met toegankelijke hack ‘n’ slash-gameplay, een krankzinnig plot en kleurrijke personages.
Suda
De tijden van Suda’s geëngageerde meesterwerken killer7 (2005) en No More Heroes (2008) lijken echter allang voorbij – al is een remake van zijn eerste grote hit in Japan, The Silver Case, inmiddels ook beschikbaar. Het volledige nieuwe Let It Die zat al enige tijd in de pijplijn en werd tijdens de meest recente PlayStation Experience als verra ing gelanceerd. Let wel: op het moment van schrijven is de free-to-play-actiegame nog niet officieel verkrijgbaar in Nederland, in tegenstelling tot het grootste deel van de rest van de wereld.
Wie eenmaal aan de slag gaat met Let It Die, zal op het eerste gezicht mi chien niet helemaal begrijpen wat de bedoeling is. Als eenvoudige sterveling in ondergoed arriveer je per trein aan de voet van de enorme en complexe Tower of Barbs, met als belangrijkste doel om op een of andere manier de top te bereiken. Tenminste, dat zegt Uncle Death, de skateboardende, brildragende Magere Hein die je vaak cryptisch en gedoseerd uitlegt waar je allemaal rekening mee dient te houden terwijl je het ene na de andere duistere gebied verkent, talloze gruwelijke vijanden bevecht en vooral heel vaak sterft. Natuurlijk in een aaneenschakeling van fijne, typische Gra hopper-gamekenmerken: een even kleurrijke als naargeestige stijl, veel bijpa ende krankzinnige personages en heftig gestileerde video’s waarin zoveel mogelijk gruwelijkheden tot kunst worden verheven.
Dark Souls
Qua gameplay heeft dit avontuur veel weg van Dark Souls. Vijanden kunnen bevochten worden met de verschillende soorten wapens en beschermende uitrusting die je tegenkomt op je pad, maar alles valt of staat bij je aanpak: ga je vol in de aanval, of wacht je af, ontwijk of block je en sla je toe wanneer een tegenstander even versuft is? Elk gevecht is een uitdaging op zich. Daarbij hoort wel de kritische noot dat het spel je niet echt helpt om zelfverzekerd de strijd aan te gaan: de spelbesturing is vrij verwarrend en niet naar eigen voorkeur aan te pa en. Vaker dan eens leg je niet het loodje uit onvoorzichtigheid, maar omdat een groepje vijanden je overmeesterde en je in het tumult niet op de juiste knoppen drukte. Met als gevolg dat je avonturier gedoemd is om als zombie rond te blijven dolen, tot je met een andere van je (zelfgekozen) strijders op hetzelfde punt weet te komen.
Het gros van de levels is willekeurig gegenereerd uit diverse setpieces, wat zowel garant staat voor een hoog déjà vu-gehalte als uitdagende verwarring – ook omdat de locaties van toegangswegen tot nieuwe gebieden bij elke run veranderen. De enige manier om tijdens een expeditie echt op adem te komen, is om op een verdieping de lift te vinden en terug naar de begane grond te gaan. Alleen daar kun je onder meer je uitrusting goed op orde brengen en van strijder wi elen.
Gaandeweg neem je het ook op tegen andere spelers. Jammer genoeg niet rechtstreeks, maar middels een geinige feature die personages van vrienden en vreemden als extra sterke computergestuurde strijders jouw pad laat kruisen. Je kunt je jagers ook zelf opdracht geven om iemand anders het leven zuur te maken en zijn of haar waardevolle spullen te jatten. Minder sterk zijn de zogeheten Raids, waarbij iedereen jacht kan maken op jouw resources door je basis aan de voet van de toren aan te vallen. Jouw personages kunnen weliswaar verdediging bieden, maar (wederom) alleen als computergestuurde strijdkrachten. Het valt te hopen de ontwikkelaars deze spelstand nog flink zullen tweaken.
Free-to-play
Toch kun je Let It Die zeer moeilijk een slechte deal noemen, als je nagaat dat de game free-to-play is. Dat voorspelt mi chien weinig goeds, maar in de praktijk probeert het spel je zelden op storende wijze te verleiden tot microtransacties. Wie wel echt geld in het spel stort, kan zichzelf de luxe verschaffen om onder meer direct op te staan uit de dood, meer voorwerpen bij zich te dragen of zonder in-game kosten de lift te pakken. Geen van deze mogelijkheden leidt tot pay-to-win: alleen met je eigen vaardigheden en zelf verzamelde voorwerpen kun je daadwerkelijk verder komen. Je betaalt dus alleen voor extra gemak – of uit sympathie voor Gra hopper Manufacture. Wel jammer: wanneer je eenmaal de level cap voor personages doorbroken hebt, moet je geheel nieuwe strijders kopen en trainen om die feature daadwerkelijk te kunnen benutten.
Los van het feit dat diverse updates voor de game in de lijn der verwachting liggen, is er al een boel extra uitdaging in de vorm van speciale quests en diverse soorten spaarvoorwerpen – naast de serieus loodzware uitdaging om de top van de toren te bereiken. Verder is er natuurlijk de ‘neverending quest for better loot’en heb je er een aardig kluif aan om al je personages te levellen. Zo ontwikkelen ze speciale vaardigheden, zoals het uitvoeren van extra krachtige, uiterst brute finishing moves.
Iedereen kan Let It Die een goede kans geven, alleen al omdat de game gratis te spelen is. Menigeen zal afhaken vanwege de houterige besturing, anderen vanwege de hoge moeilijkheidsgraad. Dark Souls-liefhebbers vinden de game wellicht juist te beperkt. Maar niemand kan ontkennen dat Suda51’s Gra hopper Manufacture hiermee een stijlvolle en boeiende nieuwe titel heeft neergezet.