Er schuilt een simpele, maar bevredigende poëzie in de hap hagel in het hoofd van een huppelende helleveeg. Killing Floor 2 is geen diepgaand spel, ook niet bepaald intelligent, maar het toont goed hoe belangrijk schieten voor een shooter is. Je moet de terugslag haast kunnen voelen, het kruit bijna kunnen ruiken. Elke keer dat je de trekker overhaalt moet voelen als een overwinning. Dat mag ook wel als er van je verwacht wordt dat je golven aan honderden mismaakte monsters over de kling jaagt.
Elk van de tien kla en in Killing Floor 2 is gespecialiseerd in een wapentype. Gunslingers prefereren bijvoorbeeld pistolen en revolvers, Demolitionists houden wel van een explosie of twee en Commando’s doen extra schade met aanvalsgeweren. Met alle kla en kun je, na een flinke moordpartij, bonu en vrijspelen, die je goed kunt gebruiken voor het overleven van de hogere moeilijkheidsgraden. Er bestaan subtiele verschillen tu en de rollen, maar de belangrijkste overweging blijft: hoe ga ik al die ‘Zeds’ afslachten?
Schietgenot
De ruim vijftig beschikbare wapens zijn uitzonderlijk getrouw nagemaakt en de daarbij gepaarde animaties zijn zonder weerga. Van het wilde sproeien van een Kalashnikov en de donderende knal van een dubbelloops jachtgeweer tot de rond ketsende zaagbladen van de Eviscerator, het geweld van Killing Floor 2 is geweldig.
Een bevredigend en uitgebreid arsenaal is slechts een onderdeel van een goede shooter. Hoe de gemuteerde testobjecten van Horzine Biotech het geweld inca eren speelt een net zo grote rol. En die reactie is, zoals je op de screenshots kunt zien, heerlijk exce ief. Bloed spettert op de muren alsof Jackson Pollock een rode periode doormaakt, ledematen en ingewanden slingeren in het rond en er gaan meer bakken aan lichaam appen over de spelers heen dan in een gemiddelde Sam Raimi-film. De absurde ranzigheid wordt nog eens onderstreept door de slow-motion die op willekeurige momenten inzet. Terwijl je sierlijk langs grijpende klauwen en ronkende kettingzaken danst, lood in het rond spuwend, verdwijnt alle kleur uit het beeld behalve – het kan ook niet anders – rood.
Killing Floor 2 vervult netjes de verplichtingen die horen bij een vervolg. Mooiere graphics, ruigere muziek, meer wapens, nieuwe locaties, meer kla en; de game zet braaf een vinkje bij alle verwachte elementen. De nieuwe vulling kan echter niet verhullen dat het recept van Killing Floor 2 hetzelfde is als zeven jaar terug. Zo ondergewaardeerd als de eerste Killing Floor is, de game was niet zonder fouten en deze keren onveranderd terug.
Zo veel jaren voor zo weinig nieuws
Nog steeds beperkt de samenwerking tu en spelers zich tot het gelukkige toeval dat alle wapens dezelfde kant op staan gericht. Van alle kla en hoeft alleen de Medic verder te denken dan de volgende headshot. De nauwelijks gespeelde Versus-modus, die spelers onder Survivors en Specimens verdeelt, vereist tenminste wat meer coördinatie. De biomechanische nachtmerries van Horzine krijgen met Versus een paar extra trucjes, waarmee je afgezonderde overlevenden eenvoudig kunt neerhalen, maar het geheel kan niet tippen aan de perfecte balans en de spanning van de gelijknamige modus van Left 4 Dead.
Storender is het feit dat je nog steeds dezelfde monsters met dezelfde wapens aan het beschieten bent. Aan beide kanten zijn er een paar uitzonderingen – een nieuwe eindbaas in de vorm van een nazi-dokter in een exoskelet en de hilarische Microwave Gun om Zeds mee van binnenuit te koken – maar je schiet nog altijd Clots, Gorefasts en Fleshpounds door het hoofd met een LA85 of een M14 alsof het 2009 is.
Een game waarin je hele magazijnen leegschiet op Mecha-Mengele terwijl Demon Hunter uit de speakers knalt is prima. Killing Floor 2 vindt schoonheid in het ranzige en weet de schietactie te verfijnen tot een niveau waar de Call of Duty’s en Battlefields zenuwachtig van moeten worden. Helaas ontbreekt die verfijning nog altijd bij veel aspecten van de gameplay, zodat ‘prima’ nooit ‘geweldig’ wordt.