Zo vol als Horizon zit met content, zo vol zit ons hoofd met superlatieven, indrukwekkende momenten, de drang om diverse flora en fauna uit de spelwereld te beschrijven, pogingen om de game met andere grote open wereldspellen te vergelijken…het is gewoon allemaal een beetje te veel. Gelukkig is de game dat zelf niet wanneer je begint. De eerste paar uur van Horizon zijn zelfs behoorlijk traag.
We maken kennis met hoofdpersonage Aloy, een meisje dat opgroeit buiten een plaatselijk dorpje in een vallei die wat wegheeft van een Vikingnederzetting. Omdat ze in de ogen van de dorpsbewoners een buitenstaander is, mogen andere inwoners niet tegen haar praten. Alleen een oudere man genaamd Rost, ook een buitenstaander, helpt haar en voedt haar op. De eerste uren in de game ga je als kleine Aloy met hem op pad en leer je de fijne kneepjes van dit spel.
Dat gaat net even te lang door, waardoor je wel tijd hebt alle pracht en praal te bewonderen. Het Nederlandse Guerrilla Games toont zich eens te meer meester van de PlayStation 4-hardware. Ontelbare planten, bomen, rivieren en gebergten vind je elke kant die je oploopt. Duizenden mieren die blaadjes over een boomstam dragen laten onze mond openvallen. We zouden er dagen bewegingsloos naar hebben gekeken als de gameplay niet zo verdomde soepel zou zijn en ons constant voortstuwt.
Een perfecte speeltuin
Want hoewel de open wereld van Horizon Zero Dawn qua oppervlakte dicht in de buurt komt van The Witcher 3, beweegt Aloy totaal niet zo stroef als de norse Geralt. Het is een verschil van dag en nacht. Aloy is een ware acrobaat die springt, klautert, vecht en schiet alsof ze het zelf aan Lara Croft heeft geleerd. Die eerste paar uur, in de door besneeuwde bergen omsloten vallei, bieden ondanks de trage verhaalvertelling dan ook een perfecte speeltuin om die vele moves onder de knie te krijgen.
En daar zijn natuurlijk vijanden voor nodig. De wereld van Horizon Zero Dawn lijkt zich in de verre toekomst af te spelen, waarin machines ronddwalen alsof het groepen dieren zijn. De robots in de vallei waarin je begint zijn nog niet zo groot. Je leert vooral te vechten tegen de Watchers, Velociraptor-achtige wezens die patrouilleren door de wildernis. Al meteen merk je dat er diverse mogelijkheden zijn om een aanval op een groep Watchers in gang te zetten.
Je kunt rondsluipen in hoog gras en ze een voor een uitschakelen, goed kijkend naar de routes die ze lopen. Je kunt steentjes gooien om ze van hun groep weg te lokken. Je kunt van een afstandje pijlen schieten. Of je rent er gewoon op af en slaat om je heen, wat soms net zo effectief is. Waar je ook voor kiest, alle speelstijlen worden geaccepteerd in Horizon.
Dankzij wapens en technieken blijven nieuwe aanvalsmogelijkheden zich opstapelen. Na verloop van tijd krijg je vanzelf je favoriete manier om specifieke soorten vijanden uit te schakelen. Of je laat bepaalde uitdagende wezens lekker voor wat ze zijn en sluipt er consistent langs. We durven toe te geven dat wij dat wel deden bij enkele krachtpatsers. Daar werd de game niet minder spannend van, integendeel: het droeg bij aan het gevoel van vrijheid en realisme.
Na die eerste uren ‘oefenen’, ondergaat een inmiddels jongvolwa en Aloy een test die ervoor moet zorgen dat ze geaccepteerd wordt door de bewoners van de vallei. Toevallig zet een vreemde, gemaskerde clan precies op dat moment de aanval in. Ons hoofdpersonage weet zichzelf ternauwernood te redden en de groep uit te schakelen, maar stuit op een aantal schokkende feiten die haar ertoe aanzetten buiten haar vertrouwde vallei op onderzoek uit te gaan naar haar verleden en de mysterieuze wereld waar de game zich afspeelt.
Knap trucje
En dán begint de game echt. Horizon Zero Dawn doet een aantal keer een kundig trucje: het vergroot de spelwereld in één klap dusdanig dat niet alleen een groot nieuw gebied voor je voeten wordt geopend, maar dat het tevens duidelijker wordt wat een diversiteit aan gameplay er aanwezig is. Het eerste moment waarop je buiten de vallei en de bergen treedt, de wijde natuur inloopt tu en robots van allerlei soorten en maten, met bo en en kolo ale geraamten van ver vergaande wolkenkrabbers uit een ander tijdperk voor je, is er eentje om nooit te vergeten.
Na een aantal hoofd- en zijmi ies, flikt de game dit trucje nogmaals en opent het een nog véél groter gebied. Hier worden de bo en en grasvelden van eerder verwi eld voor een unieke smeltkroes van een westernsetting, feodaal Japan en zompige regenwouden. Je legt in die eerste tocht door dit nieuwe gebied, onderweg naar een mythische stad, vele kilometers af over felrode uitgestrekte vlaktes en door een wilde, Grand Canyon-achtige kloof, terwijl gigantische, monsterlijk ogende robots op de grond en in de lucht jacht op je maken. Waar je tot voorheen wat kleine metalen beesten bent tegengekomen, weet je nu opeens niet wat je overkomt.
Het heeft wat weg van Red Dead Redemption’s tocht naar Mexico, maar dan met een constante stroom aan killerrobots waar je van wegvlucht. Althans, dat deden wij. Mi chien durf jij de confrontatie wel meteen aan. Van de game mag je. Het is na die tocht en aankomst in de drukke hoofdstad van het spel, dat je pas écht de schaal van Horizon beseft, alsmede de fantasievolle wereld die Guerrilla heeft gecreëerd. Deze spelwereld voelt ingeleefd, alsof het al duizenden jaren bestaat en we enkel op bezoek zijn.
Druppels kritiek in een zee aan lofzang
Op je gewenste tempo werk je jezelf door hoofd- en zijmi ies. Je ruimt bandietenkampen op, verdient medailles bij een soort jagersgilde en beklimt Brachiosaurusachtige robots om, Ubisoft-stijl, vanaf grote hoogte gebieden te scannen. Ondertu en leer je meer over de spelwereld en haar geschiedenis door het verkennen van mysterieuze futuristische grotten en gebouwen die veel weghebben van onze moderne wereld. Horizon levert ondertu en de meest wonderschone vistas die je ooit in een spel hebt gezien. Een plotselinge regenbui, een snijdende zandstorm of de dag- en nachtcyclus veranderen in één klap de sfeer, maar wat er ook gebeurt: de game blijft sfeervol.
Is er dan echt helemaal niets mis met Horizon Zero Dawn? Toch wel. Zo is het stem- en acteerwerk vrij houterig, maar niet onnatuurlijker dan de gemiddelde Bioware-game. Ook het verhaal weet de eerste helft van Horizon niet enorm te boeien, al verandert dat later, wanneer onverwachte antwoorden zichzelf aandienen. De zijmi ies wi elen daarnaast erg in kwaliteit: waar sommige je met een bonkend hart naar niet eerder verkende eilanden sturen, ben je bij andere mi ies simpelweg materialen aan het verzamelen voor wat miezerige ervaringspunten.
Het zijn allemaal druppels kritiek in een zee aan lofzang. Het is haast ongelooflijk hoe Guerrilla zoveel elementen uit games en andere vormen van media van de afgelopen decennia heeft gepakt en dat tot één coherent product heeft gesmeed. Horizon Zero Dawn biedt naast de wonderschone graphics en fijne besturing bovenal een spelwereld waarin we willen wonen en leven. Dat is dan ook precies waar we mee doorgaan vanaf het moment dat we de punt achter deze zin hebben gezet.
Horizon Zero Dawn is vanaf 1 maart beschikbaar voor PlayStation 4.