1-2-Switch

Het is een beetje alsof Nintendo zijn eigen feestje saboteert, nog voordat het goed en wel is begonnen. 1-2-Switch heeft ineens veel grotere schoenen om te vullen: niet alleen wordt ervan verwacht dat het de unieke kenmerken en trucs van de Joy-Con-controllers toont, maar het moet ook bewijzen dat de game die adviesprijs waard is. 1-2-Switch slaagt maar op één vlak.

Niet kijken maar spelen

1-2-Switch is een succesvolle techdemo die perfect demonstreert wat de Joy-Cons kunnen en wat je er in de toekomst van kunt verwachten. Alle ogen zijn momenteel gericht op Zelda, maar eigenlijk had dat dus op 1-2-Switch moeten zijn. Nou ja, niet letterlijk. In 1-2-Switch word je constant aangemoedigd om je tegenstander aan te kijken, in plaats van het scherm. De tv of Switch wordt naast het kiezen van een spel en het afspelen van korte, grappige uitlegvideo’s ook haast niet gebruikt, dus je leert het spieken naar het scherm snel af. In deze tijd waarin televisieresoluties nooit genoeg K’s kunnen hebben en het oog steeds meer wil, is die aanpak op zijn minst bijzonder te noemen. Maar het werkt.

In 1-2-Switch speel je met minimaal twee en maximaal twintig personen een sloot aan minigames, die allemaal maar één setje Joy-Con-controllers vereisen. Het grote merendeel van deze minigames duurt op zijn hoogst twee minuten en de actie vindt nooit plaats op het scherm. In plaats daarvan dien je je te concentreren op de trillingen van de Joy-Con-controller in de hand, of de gezichtsuitdrukkingen en bewegingen van je tegenstander, of zelfs een combinatie van beiden. Dat is in het begin even wennen, maar al snel staar je diep in de ogen van je tegenspeler en probeer je elkaar te misleiden met schijnbewegingen in een revolverduel of een zwaardgevecht.

Showsteler

Zulke intense confrontaties zouden niet mogelijk zijn geweest zonder de Joy-Con-controllers, die in 1-2-Switch centraal staan. Het gros van de minigames maakt op allerlei manieren gebruik van de gyroscoop en de HD Rumble die zijn verwerkt in de kleine controllers. Het zijn dan ook deze minigames die de show stelen. De meest memorabele is zonder twijfel Knikkerkampioen, waarin beide spelers moeten raden hoeveel knikkers er in de Joy-Con zitten. Door kleine, plaatselijke trillingen voelt het daadwerkelijk alsof er balletjes door de controller rollen en stuiteren wanneer je de controller heen en weer beweegt. In Kluiskraak is het de bedoeling om de Joy-Con met precisie te draaien – alsof je een kluis kraakt – totdat je een nauwelijks merkbare tik voelt die aanduidt dat je een slot hebt geopend. Wanneer je de reactie ziet van iemand die voor het eerst deze technologie ontdekt, denk je aan die keer dat je je oma voor het eerst Wii Sports liet spelen. Die magie is er namelijk wel.

Niet alle games maken goed gebruik van de unieke functies van de Joy-Con-controllers, maar dat maakt ze niet per se minder leuk. In Snelle Bellers leggen beide spelers de Joy-Con op een tafel en wint degene die het snelst de controller oppakt en “Ja, hallo?” schreeuwt als de telefoon rinkelt. Ongelooflijk simpel, maar hilarisch om te spelen en om te zien. Hoe dieper je in 1-2-Switch duikt, hoe meer het niveau daalt. Je moet er voor openstaan om jezelf compleet voor schut te zetten, maar dan gaat het dak er ook echt af, dankzij absurde minigames als Modeshow, Scheerbeurt en het beruchte Melktijd, waarin je met lange, verticale halen een koe moet melken.

1-2-Uur

Helaas zit daar het euvel van 1-2-Switch. Nadat je alle 28 minigames een keer hebt gezien of gespeeld, is de meeste lol er van af en is er een grote kans dat de console uit gaat en 1-2-Switch in je kast verdwijnt. De game nodigt namelijk nauwelijks uit om nogmaals gespeeld te worden. Naast het kunnen uitkiezen van een specifieke minigame, biedt het spel enkel een Shuffle- en Teamduel-modus aan. Beiden zijn welkome toevoegingen, en vooral Teamduel is een gegarandeerd succes in een grote groep dankzij de competitieve aard, maar er mi en extra modi om 1-2-Switch ook op het volgende feestje weer spannend te maken.

Een andere drempel is het feit dat je voor een aantal minigames de polsbandjes op de Joy-Con-controllers moet vastklikken en die voor andere minigames juist weer moet verwijderen. Het haalt de vaart eruit wanneer je juist lekker aan de lopende band aan het spelen bent. Het helpt ook zeker niet dat het vastmaken en losmaken van deze opzetstukjes alles behalve soepel gaat.

Uiteindelijk is dat doodzonde, want 1-2-Switch is wel degelijk een game die we willen aanraden, maar niet voor de huidige adviesprijs. Had de software gratis bij de console gezeten of voor een budgetprijs in de winkelschappen gelegen, dan hadden we een echte knaller gehad.