Review: The Last of Us: Part 2 Remastered voelt als een Director’s Cut

Vorig jaar ontving Sony vergelijkbare kritiek op The Last of Us: Part 1, een remake van een relatief jonge game nadat er in 2014 al een remaster verscheen. Er ontstonden discussies over de waarde van remasters en remakes, en in hoeverre Sony dit nodig heeft om het aanbod van PlayStation 5 uit te breiden. De bottom line is echter dat je daar niets tegen doet: The Last of Us is een rap groeiende IP, dus elke investering gewaarborgd. Het verkoopt toch wel.

Na de eerder uitgekomen gratis PlayStation 5-update voor de game, waarmee in feite de PS4 Pro-versie van het spel in 60 frames per seconde wordt afgespeeld, is er nu dus een uitgebreidere remaster van de game beschikbaar. Hoewel we de prijs van een game normaliter niet meenemen in een waardeoordeel van een game, is het in dit geval belangrijk om te weten dat bezitters van The Last of Us: Part 2 op PlayStation 4 voor tien euro kunnen upgraden.

Hartverscheurend en ongemakkelijk

Controverses rondom Sony’s heruitgavebeleid zijn eenvoudig te vergeten wanneer je The Last of Us: Part 2 speelt. In 2020 beloonden we de game met een 10, dankzij het hartverscheurende verhaal over Joel, Ellie en Abby en de manier waarop het videogames als medium inzet. Part 2 is grotendeels een oefening in geduld en inlevingsvermogen, vol momenten die je als speler ongemakkelijk laten voelen.

Dat gebeurt in de context van 2024 trouwens wellicht op een iets andere manier dan verwacht. Een daadwerkelijke pandemie is gelukkig niet meer aan de orde, maar Naughty Dogs ‘cyclus van haat en geweld’ is misschien wel relevanter dan ooit. Zeker wat betreft het huidige Israëlisch-Palestijnse conflict, waar de game volgens Israëlische regisseur Neil Druckmann inspiratie uit haalt, heeft het mogelijk een eenzijdigere blik dan op het eerste gezicht lijkt. Maar dat is uiteraard een andere discussie.

Verder heeft The Last of Us: Part 2 weinig aan kracht ingeboet. De game is wat aan de lange kant en we zijn dit soort filmische PlayStation-games inmiddels wel gewend, maar het is nog altijd een ijzersterke exclusieve game om voor het eerst te spelen.

Gameplaygame

De game profiteert in ieder geval van de visuele upgrade die deze PS5-versie biedt. Met name de hogere resolutie van de textures valt op, zoals bebloede nagels of de verschillende soorten materialen op kleding en tassen. Ook wateroppervlakken zijn duidelijk realistischer dan de PS4- en PS4 Pro-versies. In beide modi - Quality (volledig 4K) en Performance (1440p) - zijn de verschillen zichtbaar, zij het subtiel. De remake van Part 1 maakte logischerwijs een grotere sprong in grafische kwaliteit.

We raden vooral aan om de remaster in die uiterst strakke, tweede modus te spelen, want daar profiteert Part 2 het meest van. Volgens sommigen gaat dat ten koste van het filmische karakter van de game – met een hevige dosis filmgrain lijkt Part 2 vaak meer arthouse dan blockbuster – maar ergens is dat zonde van het soepele vechtsysteem van de game.

De roguelikemodus No Return bewijst namelijk dat The Last of Us: Part 2 óók een gameplaygame is. Personages besturen soepel, stealth is goed uitgewerkt en raakschieten vereist meer oefening dan de gemiddelde avonturengame.

In de modus vecht je als een personage naar keuze door vijf willekeurige levels uit de game heen, vol Wolves, Scars, geïnfecteerden en een eindbaas. Omdat elke dood fataal is, bouwt de spanning elke ronde steeds verder op: hoe spendeer je verzamelde grondstoffen en bouwonderdelen? En heb je wel genoeg pijlen voor je zuurverdiende boog? Eén voor één vijanden neerhalen vanuit het hoge gras deed ons denken aan de eerste keer dat we de game speelden: je hebt geen idee wat je te wachten staat.

Dat komt mede doordat de modus soms verschillende gameplaymodificaties toepast, soms afhankelijk van het ‘pad’ dat je kiest. Soms gaat vijanden al vol in de aanval voordat je begint, soms is het speelveld omgeven in mist en er zijn zelfs rare fratsen als mêleeaanvallen die vijanden in vuur en vlam zetten. Het zorgt voor ontzettend spannende gevechten en een gevoel van euforie wanneer je op het nippertje overleeft.

Je moet een hoop tijd in No Return steken om elk personage – waarvan ieder een startwapen en unieke eigenschap heeft – vrij te spelen. Hoewel het niet zo robuust is als bijvoorbeeld de (gratis) roguelikemodus van God of War Ragnarök, biedt het voldoende scenario’s om lang na het uitspelen van het verhaal naar de game terug te keren.

Verloren levels

Naughty Dog heeft de game namelijk volgestopt met extra’s voor degenen die de game al hebben gespeeld. Zo zijn er verschillende skins vrij te spelen, kunnen spelers vrij gitaar (en banjo!) spelen en is er een optie om gameplaycommentaar aan te zetten tijdens de game.

Veruit het meest interessant zijn de Lost Levels: gameplaysegmenten die het eindproduct niet haalden. Elk van de drie levels wordt ingeleid door Druckmann, met een onderbouwing wat de insteek van het level was en waarom het werd geschrapt. Het is een dappere zet om spelers in zulke ruwe segmenten, zonder dialogen en halfbakken animaties, vrij te laten. Een tiental audiocommentaren geeft ook nog eens interessante context over gameplaydesign die soms onthullen hoe ingenieus simpel ogende omgevingen in elkaar zitten.

Door zulke toevoegingen lijkt The Last of Us: Part 2 Remastered meer op een Director’s Cut dan een volledige remaster. De visuele upgrade is prettig voor degenen die dit indrukwekkende verhaal voor het eerst beleven, maar de game moet het vooral hebben van de extra’s voor liefhebbers. In die zin doet het natuurlijk niets af aan het tijdloze origineel dat we ooit een 10 gaven, maar als remaster is het hoogstens een minder controversiële uitgave dan gedacht.

The Last of Us: Part 2 Remastered is vanaf 19 januari beschikbaar voor PlayStation 5.

The Last of Us: Part 2 Remastered

8

Uitstekend

Conclusie

The Last of Us: Part 2 Remastered legt de nadruk minder op de visuele upgrades dan de inhoudelijke extra’s, en komt daar prima mee weg.

Plus- minpunten

Tijdloos verhaal

No Return-modus biedt leuke variatie

Lost Levels is een geslaagde toevoeging

Visuele upgrade niet zo groot als wellicht gehoopt