Review: Suicide Squad: Kill the Justice League is een bijeengeraapt zooitje

Ontwikkelaar Rocksteady zette twee consolegeneraties terug een nieuwe standaard voor licentiegames in het algemeen en superheldengames in het bijzonder met Batman: Arkham Asylum. Hoewel Suicide Squad: Kill the Justice League verhalend gezien een voortzetting is van datzelfde Arkhamverse, gooit de Britse studio het inhoudelijk over een radicaal andere boeg.

Samen op superheldenjacht

Het duistere Gotham is ingeruild voor een kleurrijk Metropolis en perfect getimede vuistgevechten maken plaats voor chaotische schietpartijen. Suicide Squad is een luchtige, chaotische multiplayer-looter-shooter met weinig pretenties. Neem alleen de naam al, die het verhaal perfect samenvat: jij speelt als de leden van Suicide Squad, en je moet de gecorrumpeerde leden van de Justice League omleggen. Niets meer, niets minder.

Vechten tégen ’s werelds grootste helden is een onwijs interessant idee, maar er wordt helaas niet het onderste uit de kan gehaald. Hoewel de leden van de Justice League worden geïntroduceerd als haast onverslaanbare halfgoden, zijn ze na het vinden van een McGuffin stuk voor stuk plotseling veel minder kogelvrij. De baasgevechten zelf zijn aardig gedaan en maken leuk gebruik van de unieke karaktereigenschappen van de voormalige helden, maar er is verhalenderwijs nauwelijks opbouw naar de verschillende climaxen.

Kwantiteit boven kwaliteit

Tussendoor voer je namelijk vooral dezelfde missies uit die eindeloos worden herhaald. Zo is er een missie-template waarin je een aantal mensen moet escorteren naar een vliegende bus. De ene keer zijn dit soldaten van Rick Flag, de andere keer handlangers van Penguin, maar de missie zelf is op dat cosmetische detail en de locatie op de kaart na iedere keer exact hetzelfde, tot aan de animaties aan toe. Het is de vloek van dit soort op multiplayer gerichte games, waarin kwantiteit belangrijker lijkt te zijn dan kwaliteit.   

Bovendien maakt het nauwelijks uit of je nu mensen moet evacueren, een busje moet escorteren, of torentjes moet vernietigen. Onder de streep bestaat Suicide Squad namelijk vooral uit rondspringen als een Duracell-konijn en schieten op alles dat beweegt. Je missie falen is nagenoeg onmogelijk, zolang je zelf maar in leven blijft.

Eerlijk is eerlijk: dat schieten, springen, vliegen, beuken, rennen en slingeren gaat bijzonder soepel. De vier antihelden hebben allemaal net wat andere vaardigheden, maar de besturing laat ze alle vier vrijwel even flitsend bedienen. Zodra die besturing een beetje klikt, laat de game je weldegelijk sterk en machtig voelen, zoals de games met Batman en Spider-Man dat ook doen. Geen onbelangrijk detail bij een superhelden(schurken?)game.

Milton

Helaas is ook dit vechtsysteem, net als het verhaal en de missies, flink aangelegd. In een poging om Suicide Squad langer speelbaar te maken - tot voorbij het einde van het verhaal - verzamel je om de haverklap nieuwe wapens en gear. Die gear kun je vervolgens ook weer upgraden en modificeren. Het probleem is dat het allemaal geen moer uitmaakt.

Je wapens hebben meer statistieken dan nodig, want het enige getalletje dat ertoe doet is hoeveel schade per seconde je aanricht. Zeker te midden van de chaotische schietpartijen voelt en klinkt ieder wapen hetzelfde. Er is nul variatie, nul creativiteit en dus ook nul reden om er als speler moeite of aandacht aan te geven. Zijpersonages die als enige functie hebben om die wapens en gear te modificeren, zijn daardoor bij voorbaat al net zo vergetelijk als Milton.

Het is doodzonde dat je loot desondanks toch zo’n grote rol in het spel speelt. De tussenfilmpjes zijn bijvoorbeeld fraai, goed geschreven en bovendien voorzien van uitstekend stemmenwerk. Ze worden alleen bijna altijd hard afgekapt door een geforceerd eindscherm, waarin met veel te lange animaties en onnodig veel bombarie je score en je volgende schietprul wordt onthuld.

Technisch super, man

Ondanks de gebreken, laat Rocksteady op bepaalde momenten toch zien dat het nog steeds een getalenteerde studio is. Zo is de stad fraai en rijk vormgegeven, met allerlei onwerkelijke art deco-constructies en talloze verwijzingen naar het DC-universum. Het is jammer dat er in het spel nauwelijks aandacht voor is en de meeste gevechten vervolgens plaatsvinden op platte daken, maar het is zeker de moeite om op een sightseeingtour door de stad te gaan.

Ook technisch zit Suicide Squad overwegend knap in elkaar. De game oogt kleurrijk, scherp en flitsend snel. Een enkele keer had de game last van framedrops of bleef zelfs even helemaal hangen, maar nooit op cruciale momenten. Tijdens de gevechten blijft de framerate behoorlijk stabiel op 60fps, zelfs tijdens het bizar chaotische eindgevecht én zelfs op de Xbox Series S. Een prestatie op zich.

Toch is het duidelijk dat Suicide Squad en Rocksteady geen gelukkig huwelijk zijn. Het talent van de studio is goed zichtbaar als het gaat om de techniek, het acrobatische vechten en het stemacteerwerk, maar de saaie missies en betekenisloze loot maken van Suicide Squad een rommelig geheel. Na pakweg tien uur zit de missie van Task Force X er op. Uiteraard heeft Suicide Squad dan nog allerlei endgamecontent te bieden, maar de meeste spelers zullen tegen die tijd al opgelucht zijn dat de missie is volbracht.

Suicide Squad: Kill the Justice League is nu verkrijgbaar voor PlayStation 5, Xbox Series X en S en pc. Voor deze review is de game gespeeld op een Xbox Series X.

6,5

Oké

Conclusie

Vaak zijn games meer dan de som der delen. Bij Suicide Squad: Kill the Justice League is het omgekeerde het geval. De pluspunten worden overschaduwd door de negatieve elementen, en het resultaat is even rommelig als saai.

Plus- minpunten

Vechten voelt machtig

Stabiele framerate onder indrukwekkende omstandigheden

Hoogwaardig stemacteerwerk

Saaie en eentonige missies

Betekenisloze loot

Score- en lootschermen vormen hinderlijke onderbrekingen