Review: Dragon’s Dogma 2 geeft je het ultieme avonturiersgevoel

Hoewel, nieuw? In veel opzichten is deel twee eerder een remake van de eerste Dragon’s Dogma uit 2012. Een ruwe diamant, verborgen in haast ondoordringbaar gesteente. Wie zich er op stuk bleef slaan drong uiteindelijk wel door tot de kern van wat Capcom over wilde brengen, maar dan moest je heel goed opletten. Wat dat betreft doet deel twee het veel slimmer. Vrijwel alle systemen van het origineel zijn nog intact, maar ze worden beter en sneller zichtbaar. Bovenal hebben ze meer impact op het spelverloop.

Het voornaamste systeem is dat van de pawns, computergestuurde metgezellen waarvan je er drie tegelijk mee op reis kunt nemen. Een daarvan is je vaste partner en die maak je dan ook zelf, van het uiterlijk tot de persoonlijkheid. Je kunt je ‘main pawn’ strijdlustig maken, brutaal zelfs, of juist heel beschermend aangelegd. Dat bepaalt tot op zekere hoogte hoe jouw pawn zich gedraagt in gevechten en tijdens het verkennen van de wereld.

Dogmas & Dragons

Je mag je reisgezelschap met nog twee andere pawns uitbreiden, maar die haal je uit de zogeheten ‘Rift’, het online component van Dragon’s Dogma 2. Je kunt op vaste plekken in de wereld pawns van andere spelers inhuren en zij brengen ieder zo hun eigen kennis en kunde met zich mee. De ervaring die ze op hebben gedaan in de wereld van hun eigen ‘meester’, passen ze toe in de jouwe. Als ze een bepaald monster al eens hebben verslagen, vertellen ze welke tactiek goed werkt. En als ze weten dat er in de omgeving een schatkist verstopt ligt, leiden ze je hier maar al te graag naartoe. Hoewel Dragon’s Dogma 2 in de praktijk toch echt een singleplayergame is, voelt het avonturieren nooit eenzaam. Het is ’t gevoel van Dungeons & Dragons spelen, maar dan zonder de sociale verplichtingen.

De pawns tetteren wel de oren van je kop. Je kunt dat nog het beste vergelijken met een groep bejaarden tijdens een stadswandeling van de VVV. Wat ze ook doen of zien, ze doen er verslag van op de meest letterlijke manier mogelijk. Dat is soms irritant, zeker als ze voor de zoveelste keer weer hetzelfde zinnetje herhalen, maar het is evengoed hilarisch. Het geklets van je pawns zorgt voor komische timing die je met geen script kunt evenaren. Zo bleef mijn main pawn, Alfons, ‘It shan’t happen again!’ roepen nadat hij inmiddels alweer voor de vijfde keer een ravijn in was gepleurd. Toen een man met zijn eigen ogen moest toezien hoe zijn vrouw en dochter stierven, zei Alfons: ‘You win some, you lose some.’

Systeem op systeem op systeem

Dat commentaar lijkt misschien gekunsteld, maar het spreekt boekdelen over hoeveel raderen er te allen tijde draaien. De pawns zijn een venster naar de systemen die er achter de schermen voor zorgen dat de wereld tot leven komt. Dragon’s Dogma 2 biedt uiteraard een aantal verhalende missies en ook nog een hoop zijmissies, maar het leeuwendeel van de gameplay ontstaat ogenschijnlijk organisch. Een kleine bloemlezing:

Toen ik met de ossenwagen van de hoofdstad naar een dorpje aan de kust wilde reizen, koos ik ervoor om eventjes mijn ogen dicht te doen, de manier van Dragon’s Dogma 2 om ‘fast travel’ te verklaren. Je neemt hiermee wel het risico dat de kar onderweg aangevallen wordt. Ergens midden in de nacht werden we opgeschrikt door een ogre en een groep goblins die de weg versperden. Na een zwaarbevochten overwinning liepen we moe maar tevreden terug naar de ossenwagen. Ondertussen vonden de eerste zonnestralen hun weg door het nabijgelegen bos. Het leven was goed.

Ik zat nog geen vijf seconden of de hele kar werd in één ferme zwiep vernietigd door een griffin die het op onze os gemunt had. Daar stonden we dan met ons goede avonturiersgedrag. Geen transport meer, helemaal uitgeput en met de eindbestemming nog lang niet in zicht. En dus zat er maar één ding op: zo snel mogelijk een kampvuur vinden en daarna maar gewoon lopen.

Dragon’s Dogma 2 is in die zin ook een survivalgame. Afstanden zijn groot en je legt ze grotendeels te voet af. Dat kan rustig een half uur tot een uur kosten, en dan hebben we eventuele confrontaties met groepen monsters nog niet eens ingecalculeerd. Schade die je onderweg oploopt kan maar beperkt worden genezen. Hoe langer je onderweg bent, hoe meer dit ten koste gaat van je levensmeter. Op een gegeven moment zul je echt moeten slapen om weer aan te sterken, en dat kan dan alleen bij zo’n kampvuur.

Natuurlijke vijand

Op die manier word je als speler als het ware gedwongen om een innige band met de spelwereld op te bouwen. Je kunt niet zomaar klakkeloos naar het aangegeven punt op de kaart sprinten, galopperen of fast travelen. Als er al een duidelijke aanwijzing is waar je wezen moet, dan zul je nog steeds zelf een route uit moeten stippelen. Vaak stuit je onderweg op een organisch gevormd obstakel waar je niet zomaar langs kunt. Veel openwereldgames hebben een uitgestrekte wereld vol bossen, zandvlaktes, besneeuwde toppen, enzovoort, maar zelden voelde dat zo natuurlijk als hier. Kolkende rivieren splijten het landschap, bergen maken de weg onbegaanbaar en soms zijn de bossen zo dichtbegroeid dat geen kompas je nog kan redden. De natuur in Dragon’s Dogma 2 is even prachtig als gevaarlijk.

Dat gaat wel behoorlijk ten koste van de framerate, in ieder geval op consoles. Capcom biedt een gigantische wereld met nagenoeg geen laadtijden, maar levert wel in als het gaat om de beeldverversing. Het maximale aantal van 30 frames per seconde wordt lang niet altijd gehaald en dat is een behoorlijke domper. Zeker omdat de gevechten in Dragon’s Dogma 2 zo hectisch en dynamisch zijn. Je wordt vaak van alle kanten bestookt, van dichtbij én veraf. En met drie metgezellen vliegen de pijlen en magische spreuken sowieso al om je oren. Om te midden van al die chaos het overzicht te bewaren en passend te reageren, zou een hogere framerate niet misstaan. Maar helaas.

Zeldzame klasse

Alsnog is het vechtsysteem een hoogtepunt. Het is simpel in opzet, met aanvankelijk vier traditionele klassen: de vechter, de dief, de boogschutter en de magiër. Daar komen later nog een aantal speciale klassen bij die je eerst moet ontdekken, zoals de Mystic Spearhand en de Trickster. Je hebt grof gezegd een snelle en een zwaardere aanval, een unieke actieknop per klasse en nog een selectie van maximaal vier speciale aanvallen die je uit een langere lijst mag kiezen. Dat levert al behoorlijk verschillende vechtstijlen op. De vechter en magiër kunnen niet verder uit elkaar liggen. Uiteindelijk heb je ze allebei nodig, dus zorg ervoor dat je party bestaat uit klassen die elkaar complementeren. Bovendien kun je zelf relatief makkelijk wisselen. Dat is aan te raden zelfs, ook als je een duidelijke voorkeur hebt voor een bepaalde klasse. Door ook tijd te investeren in de andere klassen speel je unieke maar blijvende vaardigheden vrij, die je vervolgens  kunt integreren in jouw favoriete speelstijl.

Maar de echte diepgang zit ‘m ook hier weer in de ‘onzichtbare’ spelmechanieken. Alles heeft invloed op de afloop van een gevecht. Met wat creativiteit kun je zelfs een cycloop omvertrekken en vervolgens herhaaldelijk een zwaard in zijn oog steken. Je kunt vijanden in de fik zetten, bevriezen, elektrocuteren, in het water smijten, van een afgrond gooien, tegen een boom spietsen, noem het maar op. Een kolossaal monster kan een makkie zijn, en een wolf waarvan je er al honderd hebt afgeslacht je ondergang - puur en alleen omdat de omstandigheden in je nadeel waren. Ga te slordig om met je uithoudingsvermogen en je kunt zomaar tegen de grond gebeukt worden, om vervolgens door diezelfde wolf meters meegesleept te worden en toevallig net van een afgrond in de zee rollen. 

Jouw eigen avontuur

De hoeveelheid verschillende vijanden laat misschien iets te wensen over, maar eigenlijk is die vorm van afwisseling niet eens nodig. Dankzij alle systemen en geldende natuurwetten is geen gevecht hetzelfde. Je gaat dood op de domste manieren en overwint op wijzen waar nog eeuwen over gezongen zal worden. Of in ieder geval korte gameplayfragmenten van gedeeld worden. Mijn PlayStation-app staat er vol mee.

Er valt nog veel meer te vertellen over Dragon’s Dogma 2. Zo heeft het nog best een aardig verhaal te vertellen en kun je zulke sicke uitrusting kopen dat je continu met geldproblemen kampt. Je kunt ook tig dingen opmerken aan dit tweede deel. Gezichten van personages zijn niet om over naar huis te schrijven en kinderen ogen ronduit demonisch, maar dat zijn niet de dingen die je je over vijf of tien jaar nog zult herinneren. Het zijn die spontane momenten waarvan je meteen een filmpje doorstuurt die je voor altijd bij zullen blijven. Zoals toen de avond viel en ik verrast werd door een harpy die me met haar gezang tot slapen bracht, waarna een toevallig voorbijlopende dief mijn lantaarn jatte en ik zonder verlichting de nacht moest overleven. Dat verzin je niet, zoiets ontstaat organisch.

Capcom vertrouwt spelers dat ze die belofte van avontuur zelf inlossen en geeft de regie bijna volledig uit handen. Daarmee zet het een openwereldgame in de markt die gelijk een erepositie krijgt.  

Dragon’s Dogma 2 verschijnt 22 maart voor pc, PlayStation 5 en Xbox Series X|S. Voor deze recensie is de PS5-versie getest.

9

Fantastisch

Conclusie

Dragon’s Dogma 2 is een van de beste openwereldgames tot nu toe. Met zijn vrije vechtsysteem, het gezelschap aan eigenzinnige pawns en de levendige spelwereld biedt dit tweede deel het ultieme avonturiersgevoel. Het is nog steeds een complexe rpg met veel achterliggende systemen, maar die werken allemaal samen om jouw spelervaring voortdurend van onvergetelijke momenten te voorzien.

Plus- minpunten

Prachtige en organische spelwereld

Samenspel met pawns is goed uitgewerkt

Spontane gevechten om nooit te vergeten

Diepgaand vechtsysteem met veel vrijheid en creativiteit

Framerate kakt vaak in

Constante gelul van pawns kan irritatie opwekken