Review: Super Mario Bros. Wonder voelt als het vervolg op Odyssey

Hoe hebben we ooit genoegen kunnen nemen met New Super Mario Bros. en diens vervolgen? Dat is de gedachte die opdoemt wanneer Wonder je meeneemt in het veel vrolijkere en veelzijdigere Flower Kingdom. Met het nieuwe koninkrijk – dat op een steenworp afstand van Mario’s thuisland ligt – breekt Nintendo duidelijk met de conventies van de reeks. Denk aan verrassende omgevingen met nieuwe flora en fauna, ontzettend speelse en cartooneske animaties, maar ook aan het op de schop nemen van decennia oude regels binnen de Mario-games.

Super Mario Odyssey 2D

Dat heeft deels te maken met de titulaire Wonder Flower, die zich in elk level schuilhoudt en bij het oppakken alles op z’n kop zet - soms letterlijk. Even lijkt het alsof Wonder al z’n kruit in de eerste levels al verschiet door een barrage van gameplaywendingen op de speler af te vuren. Het is vanaf de eerste minuut één groot feest: er zijn ritmelevels met dansende warp-pijpen en planten, wisselingen in perspectief, kuddes met vliegende stieren en meer, totdat je de bijbehorende Wonder Seed in het level vindt.

Spoedig blijkt dat élk level in de game zo’n twist kent, en maar zelden teleurstelt. Mario springt omhoog op kleurrijke bellen, wordt een langgerekte schaduw die vuurballen moet ontwijken, lost onder tijdsdruk een schuifpuzzel op en nog veel meer verrassingen die we hier liever niet verklappen. Er zijn zelfs momenten waarop Mario de gedaante van een compleet ander wezen met nieuwe mogelijkheden aanneemt om obstakels op totaal andere wijze te tackelen.

De manier waarop de gameplay continue een lichte, creatieve twist krijgt terwijl het vrijwel perfect binnen het leveldesign past, doet regelmatig denken aan Super Mario Odyssey. De Wonder Flowers zijn net als Cappy in die game niet zomaar een gimmick, maar een vehikel om buiten de grenzen van traditionelere Mario-games te treden. Wonder is in feite het vervolg op Odyssey waar we op hebben gewacht.

De olifant in de kamer

Ook los van de Wonder Flower-segmenten verbaast Wonder regelmatig. Zo vereisen Wonder Seeds, waarvan er per level één tot drie te vinden zijn, soms dat de speler een weg óm de vlaggenmast vindt door bijvoorbeeld slim gebruik te maken van nieuwe power-ups of verborgen blokken. Ook daagt de game spelers uit om per level drie grote munten te vinden die vaak net even wat meer verkenning vereisen. Die zaten ook al in voorgaande Mario-platformers, maar hier kun je ze uitgeven aan allerlei hulpmiddelen. Hoewel levels mede door de rappe Wonder Flower-momenten soms wat korter aandoen dan gebruikelijk, is er duidelijk meer te doen.

Dat gaat trouwens hand in hand met een hele rits aan nieuwe vijanden, die vaak nieuwe paden in het level voor je openen. Zo zijn er vogels met een soort feesttoeterneus die platforms creëren, kikkervissen die je eerst iets moet voeren (soms per ongeluk een power-up) om jezelf vanaf hun hoofd te kunnen lanceren, en ontzettend bange bevers die voor je wegrennen en pitten naar je schieten. De kunst is om uit te zoeken hoe je elk wezen in je voordeel, of je co-op-partners nadeel, kunt gebruiken.

We moesten regelmatig lachen om welk nieuw wezen Wonder ons nú weer voorschotelde, en dan hebben we het nog niet eens gehad over het feit dat Mario kan veranderen in een olifant die ons flashbacks geeft naar de oude mascotte van de Intertoys. Feitelijk betekent Mario’s nieuwe vorm – die Daisy, Peach, Luigi, Peach en Toad overigens ook kunnen aannemen – dat hij fysiek sterker is en vijanden kan neermeppen met zijn slurf. In de praktijk is dat reuzehandig: je verschuift sommige objecten sneller door het level en kunt ze ook de lucht in slaan om weer andere blokken te triggeren.

De overige nieuwe power-ups - de drilboor en de mogelijkheid om bubbels te maken - zijn ook leuk om te gebruiken. Het concept ervan is niet wereldschokkend, maar in de context van bepaalde levels komen ze goed van pas en geven ze wederom een nieuwe dimensie aan de gameplay. Met name het creëren van bubbels waar andere spelers op kunnen springen is een fijne manier om elkaar een handje te helpen.

Voor alle spelers

Wonder zit sowieso vol hulpmiddelen om de game toegankelijk te maken voor spelers van alle niveaus. Waar eerdere tweedimensionale Mario-games bij wijlen frustrerend moeilijk waren, kunnen spelers nu tal van zogenaamde badges met bonussen instellen om hen een handje te helpen. Denk aan een verticale muursprong, een grijphaak, een ‘parachutepet’ en een dolfijnenslag om extra snel door onderwaterlevels te komen. Ze maken de game vaak significant eenvoudiger, waardoor de doorgewinterde speler ze waarschijnlijk liever vermijdt. Toch zijn er ook zogenaamde badge-uitdagingen, die je helpen om buiten de kaders te denken en ze uit te proberen.

In de multiplayerstand is het daarnaast weer mogelijk om andere spelers te redden wanneer ze het ravijn in storten, ditmaal ook online. Wonder werkt namelijk met een Dark Souls-achtig systeem waarbij ghosts van andere spelers fungeren als redder in nood, die als een soort opname tonen hoe andere spelers het level hebben aangepakt. Ook dat maakt de game iets eenvoudiger dan je misschien zou willen: een van de allerlaatste levels halen omdat een willekeurige speler je redt voelt toch een beetje als valsspelen. Gelukkig is het allemaal optioneel.

En het is niet alsof een gebrek aan uitdaging een probleem vormt in Wonder. Een aantal sterren per level geeft duidelijk aan hoe lastig een level is, en de hogere regionen liegen er niet om. Het Flower Kingdom barst zelfs van de goed verborgen pittige levels. We willen daar graag over uitweiden, maar helaas staat Nintendo dat voor deze review niet toe. Verken de hubwereld in ieder geval goed, en je wordt – wederom – positief verrast.

Mario-stripboek

Want ja, spelers kunnen zo nu en dan ook vrij rondwandelen op de zonnige Petal Isles. Met deze archipel als centrale uitvalsbasis doet Wonder dan ook meer als een avontuur aan dan recente tweedimensionale Mario-games, vergelijkbaar met hoe Super Mario World dat doet. Zo kun je niet alleen zelf eenvoudigere of pittigere levels uitkiezen, maar ook nog eens op zoek naar verstopte optionele content.

Of gewoon rondwandelen en de ogen de kost geven, want Nintendo heeft zichzelf op grafisch gebied overtroffen. Alles, van de eerder genoemde overworld en de verschillende thema’s, tot de vijanden en zelfs Mario’s gelaatstrekken, ogen prachtig en speels. Zijn gezicht vertrekt wanneer hij schrikt van een opduikende vijand, z’n dikke olifantenbillen persen zich door warp-pijpen en hij grijpt regelmatig nog nét even zijn pet mee alsof het een grote tekenfilm is. Soms oogt Wonder als een tot leven gekomen stripboek vol prachtige kleuren en animaties.

Niet meer sarren

Dat maakt Wonder simpelweg een feestje om te spelen, samen of alleen. Het enige wat écht ontbreekt tijdens multiplayersessies is de mogelijkheid om andere spelers op te pakken en weg te smijten om even flink te sarren. Het is wellicht een detail dat niet iedereen opmerkt, maar wel een element dat in eerdere games voor net even wat meer chaos zorgde. Verder is Wonder alsnog een uitstekende game om met anderen te spelen en even flink te lachen.

Maar meer dan dat is het een hele gedurfde Mario-platformer die zich kan meten met de klassiekers uit de reeks. Geen enkel deel – op Odyssey na – weet constant zo te verbazen met de vele twists die het op de speler afvuurt. Super Mario Bros. Wonder is de creatiefste en leukste game in de reeks, en meer hadden we ons niet kunnen wensen.

Super Mario Bros. Wonder is vanaf 20 oktober beschikbaar voor Nintendo Switch.

Super Mario Bros. Wonder

9,5

Fantastisch

Conclusie

Super Mario Bros. Wonder is verrassend, creatief en tegelijk een waardig, tweedimensionaal vervolg op Super Mario Odyssey.

Plus- minpunten

Blijft constant verrassen

Hoeveelheid uitdagende levels

Geweldige nieuwe vijanden

Toegankelijk voor spelers van alle niveaus

Animaties en graphics mooier dan ooit

Andere spelers dwarsbomen minder aanwezig in multiplayer