Review: Princess Peach Showtime is een klein zoethoudertje

Met Showtime krijgt de beroemde Super Mario-prinses pas haar tweede eigen game sinds 2005. In tegenstelling tot de Nintendo DS-game Super Princess Peach - haar eigen variant op een typische Mario-platformer - is Showtime een veel eigenaardiger spel. Het begint al met de unieke setting: een grote schouwburg genaamd het Sprankeltheater, waar Peach en haar Toads te maken krijgen met een groep vijanden die letterlijk de show komen stelen. 

Peach wordt daar benaderd door een kleine fee met een strik genaamd Stella, die als bewaker van het theater alle optredens wil redden die worden bedorven door de kwade heks Grape en haar onrust stokende handlangers. Vastberaden en met een strakke paardenstaart in het haar duik je in de toneelstukken om die onruststokers weg te jagen, waarbij je aan de hand van een scala aan power-ups allerlei glansrollen vervult. Er staat je een uitgebreide mix van genres te wachten, geheel passend bij het theater als setting.

B-knop

De diverse speelstijlen die in Princess Peach Showtime naar voren komen in verband met de verschillende rollen, maken de game alles behalve eentonig. Toch kun je het spel niet veelzijdig noemen. Hoewel de verschillende toneelstukken diverse subgenres als stealth, puzzel en ritme bieden, blijven ze over het algemeen erg oppervlakkig. Ontwikkelaar Good-Feel (Kirby’s Epic Yarn, Yoshi’s Woolly World) wil de onderlinge verschillen tussen de levels namelijk niet te ingewikkeld maken voor spelers. Dat doet de studio door de verschillende handelingen die bij power-ups horen onder één knop te plaatsen: de B-knop.

Een taart laten rijzen als Banketbakker Peach? Blijven drukken op B. Als Zeemeermin Peach je operastem laten klinken om vijanden te kalmeren? Weer op B drukken. Als Zwaardvechter Peach aanvallen en een precisie-ontwijking uitvoeren? Ook dat gaat allemaal via de B-knop. Hierdoor is de ‘precisie’ van het ontwijken niet eens zo belangrijk, omdat deze vaak genoeg per ongeluk wordt uitgevoerd tijdens het aanvallen. Uiteindelijk zijn A (springen) en B de enige actieknoppen die er echt toe doen, waardoor Showtime qua besturing nog simpeler is dan de gemiddelde Kirby-game.

Veel levels in Showtime kunnen dan ook letterlijk door een kleuter worden voltooid. Leuk voor de jongste spelers onder ons, maar vrij geestdodend voor de doorgewinterde gamer. Gelukkig bieden de verschillende side-scrolling platformlevels wat meer uitdaging en actie. Zo geven sommige power-ups Peach aanzienlijke snelheid, of het nu is als ninja of op de rug van een cowboypaard, waardoor de gameplay à la Sonic the Hedgehog draait om goed getimede sprongen en het behouden van vaart. Ook de baasgevechten komen goed tot hun recht. Ze hebben vaak een creatievere insteek dan die van de gemiddelde Mario-game.

Decorstukken

Het gebruik van decorstukken om de spelwereld in Showtime op te bouwen, resulteert daarbij in een creatief levelontwerp dat er niet alleen leuk uitziet, maar ook meerdere memorabele momenten bevat. Vooral de scène waarin Ninja Peach op een blauwe golf surft en alle vijanden opslokt blijft in onze gedachten gegrift, maar ook het galopperen bovenop een stoomlocomotief uit het Wilde Westen terwijl je alles wat op je afkomt wegslingert met een lasso, zorgt voor een flinke adrenalinekick. Daarnaast zullen cultuurkenners in de staging meerdere knipogen naar bekende film- en theaterstukken uit de echte wereld herkennen, waaronder iconische Disney-sprookjes zoals The Little Mermaid en Frozen.

De bombastische presentatie van Showtime maakt het des te teleurstellender dat het in feite geen mooie game is. De graphics zijn onscherp, wat met name ten koste gaat van de geanimeerde tussenfilmpjes. Bovendien is het spel behoorlijk korrelig en de lagere resolutie is een aanzienlijke stap terug ten opzichte van het glasheldere Super Mario Bros. Wonder.

Ook werden we negatief verrast door de framerate. Nintendo staat erom bekend dat ze games uit hun eigen stal goed optimaliseren voor de Switch, maar hier laten ze toch echt wat steken vallen. Het spel bereikt vaak niet eens een teleurstellende dertig frames per seconde. Opvallend genoeg zakt de framerate tijdens laadschermen zelfs naar vijf frames per seconde, waardoor het net lijkt alsof het spel vastloopt. Vooral in de handheldmodus voelt Showtime meer als een 3DS-spel dan een game voor de Switch. Het is een teleurstelling voor mogelijk een van de laatste first-party-games die op de console verschijnt.

Afgeraffeld

Princess Peach Showtime voelt hierdoor erg afgeraffeld aan. Hoewel de game enkele geniale momenten bevat (zoals de platformlevels en baasgevechten), valt de ambitieuze mix van speelstijlen tegen door de knullige besturing, terwijl de graphics het totaalplaatje verder naar beneden halen. In combinatie met een speelduur van ongeveer tien uur - en dat is ruim genomen - is Showtime slechts een klein zoethoudertje aan het einde van de levenscyclus van de Switch. Er valt meer te doen met deze ondergewaardeerde prinses.

Princess Peach Showtime verschijnt op 22 maart voor Nintendo Switch.

6

Oké

Conclusie

Princess Peach Showtime weet de hoogtes van de gemiddelde Mario-game niet te bereiken. Hoewel de stoere prinses de show steelt met een scala aan unieke power-ups, komen veel levels slecht uit de verf vanwege de oppervlakkige gameplay. Gecombineerd met de gedateerde graphics blijven we achter met het gevoel dat hier meer in had gezeten.

Plus- minpunten

Gameplayvariatie door scala aan power-ups

Creatieve insteek voor baasgevechten

Oppervlakkige besturing

Graphics zijn van lage kwaliteit

Prutserige framerate