In Baldur's Gate 3 leerde ik de gevolgen van mijn keuzes te accepteren

Lees hier alle Favorieten van de redactie.

Het begon allemaal met de beroemde berenseksscène in een stream van Larian Studios. Baldur's Gate 3 stond totaal niet op mijn radar als een game die ik wilde spelen, want de vorige spellen van de studio klikten niet en ‘Baldur's Gate’ kende ik enkel van naam. Mijn interesse werd gewekt toen Larian tijdens die stream een game liet zien die je niet alleen hele bijzondere keuzes laat maken, maar waarin de gevolgen van deze keuzes volledig worden ingevuld, inclusief animaties en stemacteurs.

Baldur's Gate 3 blijkt gigantisch. Denk je na de eerste twee actes naar het einde te gaan, wandel je vervolgens de gigantische derde acte binnen waarin je overweldigd wordt door de mogelijkheden. Een hel voor iedereen die de game gewoon wil uitspelen, maar een genot voor liefhebbers die smullen van elke stap in deze wereld. Ik viel in die tweede categorie, want wat ben ik blij met deze game.

Hoofd van Karlach

Een van de tofste dingen die Larian doet is je enorme delen van de game laten missen. Stukken waar enorm veel tijd en geld in is gestopt kun je overslaan als je andere keuzes maakt. Het is zelfs onmogelijk om alles in één enkele playthrough te zien. Toch krijg je nooit het idee dat je iets mist, want wat je wel ziet is al zo groots en voelt zo compleet aan, dat het makkelijk is om vrede te hebben met de paden die je niet hebt genomen.

Ik maakte bijvoorbeeld al snel een fout waardoor een leuke companion niet mee wilde reizen. Jammer, maar ik maak in een onvermijdelijke tweede run gewoon andere keuzes, waardoor ik wel het verhaal van Karlach kan beleven, maar ook een hoop andere dingen ga zien die ik de eerste keer heb gemist. Hoe Karlachs hoofd in mijn tas terechtkwam laat ik even in het midden.

Door met deze instelling verder te spelen, leerde ik vrede te hebben met mijn keuzes en de uitkomsten van de dobbelstenen. Zolang mijn companions niet dood gingen of er hele domme dingen fout gingen, was het prima. Avonturen en relaties zijn niet perfect, maar gaan zoals ze gaan. Soms is het rommelig en soms heb je spijt, maar dat hoort nu eenmaal bij het leven.

Personages

Vooral dol ben ik op de personages en hun verhalen in deze game. Normaal speel ik in rpg's de ultieme good guy door positieve keuzes te maken en zoveel mogelijk mensen te redden. In Baldur's Gate 3 zorgden de personages ervoor dat ik andere keuzes maakte. Ik had vampier Astarion en bloedlustige krijger Lae'zel in mijn party en ik deed al snel alles om hen te beschermen. Iedereen die mijn murder babies iets wilde aandoen, mocht dood.

In de loop van het verhaal leer je meer over waarom deze personages zo zijn. Het is vervolgens prachtig dat je bij cruciale momenten in hun leven als speler een stap terug kunt nemen. Je mag natuurlijk precies zeggen wat je companions moeten doen, maar je kunt ook je mond houden en vertrouwen dat je avonturen en gesprekken genoeg waren. Wat was ik trots toen bijvoorbeeld Shadowheart de juiste keuze maakte!

<3 Astarion

Ook de relaties in Baldur's Gate 3 voelen echter dan in elke andere game die ik heb gespeeld. Vaak is een relatie in een rpg een soort einddoel. Je moet wat opdrachtjes doen, zoent hier en daar om uiteindelijk met elkaar in bed te belanden. Daarna wordt er niet meer over gesproken. Baldur's Gate 3 gaat verder.

Ik was al snel voor de charme van Astarion gevallen. Grotendeels dankzij het stemwerk van Neil Newbon, maar ook het schrijfwerk, het design en de animaties spelen mee. Pas later leerde ik Astarions kwetsbare kant kennen: een man die weer moet leren om zijn eigen persoon te zijn na vele jaren van misbruik. Als je het goed speelt wil hij dat samen met jou ontdekken.

Ik heb regelmatig keuzes gemaakt waarna in de hoek van het scherm 'Astarion disapproves' stond, want die saaie goedzak in mij blijft hardnekkig. Desondanks koos deze vampier ook voor mij. Onze relatie betekende niet een eindpunt, maar bleek een verrijking voor de rest van ons avontuur te zijn. Als ik het even niet meer wist, kon ik naar Astarion in zijn glitterjurk vol verse bloedvlekken lopen en hem een zoen geven.

Als hij kon lachen om de naam van mijn druïde, dan had hij dat vast gedaan, want voor mijn komende tweede playthrough kan ik waarschijnlijk geen betere naam verzinnen dan Mörning Wœd.