Waar Netflix een aantal jaar geleden nog goud in handen leek te hebben met de Witcher-IP, lijkt de streamgigant er tegenwoordig vooral mee te worstelen. De live-actionserie weet z’n draai niet te vinden en zijprojecten zijn naar verluidt stilzwijgend geannuleerd. The Witcher: Sirens of the Deep keert terug naar het populaire bronmateriaal, maar de animatiefilm leunt te veel op spektakel.

Ergens is dat ook logisch. Netflix’ live-actionserie volgt grotendeels de vijfdelige boekensaga, waarin Geralts monsterjachten in de context van een onrustig politiek landschap plaatsvinden. Een dreigende oorlog en intriges slepen hem ongewild mee in een conflict dat verdergaat dan zijn brood verdienen met jagen op gevaarlijke monsters, waardoor je als lezer veel meer van de wereld meekrijgt. Kortom: dat is waar het Netflix-publiek aan is gewend.

A Little Sacrifice, een van de korte verhalen uit de bundel Sword of Destiny en de basis voor Sirens of the Deep, is daarentegen een intiemer plot over de liefde tussen een prins en een zeemeermin. Het lijkt alsof regisseur Kang Hei Chul (The Witcher: Nightmare of the Wolf, Lookism) een midden tussen die twee soorten Witcher-verhalen probeert te vinden, maar verliest daarmee wat van de magie die Sapkowski’s verhalenbundels zo bijzonder maakt.

De tweede viool

Sirens of the Deep begint zoals je kunt verwachten: een kwebbelende Geralt en Jaskier die hongerig aankomen bij het zeestadje Bremervoord. Platzak als ze zijn spreken ze af elke mogelijke klus aan te nemen, wat voor beiden nogal ongemakkelijke gevolgen heeft. Jaskier moet genoegen nemen met het voorprogramma van een stadsfeest, en Geralt stemt in een bloedig conflict tussen mensen en zeewezens op te lossen.

Tot zover een typisch Witcher-scenario: er is een gierige vorst die zint op wraak, een ‘monster’ dat geen monster blijkt te zijn en Geralt die tegen zijn zin in een groter probleem moet oplossen. Maar Sirens of the Deep wil meer. Het introduceert meer personages en zet die met een aantal vluchtige terugblikscènes neer tussen een toch al flinke cast. Bovendien maken de schrijvers duidelijk andere keuzes dan in het bronmateriaal, waardoor er plotseling meer op het spel staat dan eerst.

Er ligt bijvoorbeeld (wederom) een oorlog op de loer, er is een conflict binnen een complete zeemeerminsamenleving, de film verkent Geralts verlangen naar tovenares Yennefer en zijn vluchtige liefde met muzikant Essi en er is de verboden relatie van de prins. Het resultaat is dat de film een beetje haast lijkt te hebben, alsof het een groter verhaal probeert te vertellen in effectief minder tijd. Dat is jammer, want het oorspronkelijke verhaal weet juist heel veel spanning te creëren zonder toe te geven aan een grootschalige oorlog of andere randzaken. Het sprookjesachtige verhaal over zeemeermin Sh’eenaz was al genoeg geweest.

Vliegende Geralt

Anderzijds is er daardoor weinig ruimte om je te vervelen. Sirens of the Deep is nog altijd een anime, met actie die volledig over de top is. Voor de gemiddelde Witcher-kenner is het even schrikken wanneer Geralt onmogelijke capriolen uithaalt in de lucht, maar het past prima in de context van de film en voegt daadwerkelijk wat toe aan de actie. Sirens of the Deep schuwt, net als diens voorganger Nightmare of the Wolves, bloederige slachtpartijen absoluut niet. Animatiestudio’s Platige Image en Studio Mir zijn duidelijk als een vis in het water.

Bovendien voelt de cast lekker vertrouwd. Naast de terugkeer van Joey Batey als Jaskier bewijst Doug Cockle - bekend van de games - dat zijn grommende stem perfect is voor die van Geralt of Rivia. Eigenlijk net als in alle andere Witcher-verhalen is het fijn om de muzikant de draak te zien steken met de stoïcijnse monsterjager, terwijl Geralt hem altijd weer uit de problemen moet halen.

Een andere grote rol is weggelegd voor Essi Daven, die als tegenspeler van het duo beiden uit de comfortzone lokt. Ze belichaamt vooral de tegenpool van Geralt: iemand die avontuur interessant vindt, maar beseft dat het leven van een Witcher vooral ellende is. Het is samen met het verhaal over de zeemeermin en de prins een van de interessantere thema’s van de film, maar komt net te weinig aan bod om daadwerkelijk indruk te maken.

Het resultaat is een vermakelijke film met interessante invalshoeken en harde actie, maar weinig meer dan dat. Netflix had er beter aan gedaan om het verhaal wat terug te schalen of de plot meer tijd te geven – een beetje zoals de live-actionserie.

The Witcher: Sirens of the Deep is nu te zien op Netflix

De Europese Commissie en het Consumer Protection Cooperation Network hebben nieuwe richtlijnen gedeeld voor gamebedrijven: zij moeten de prijs van in-game producten die aangeschaft kunnen worden, daadwerkelijk met echte bedragen weergeven.

Dit om consumenten te beschermen en mogelijke verwarring over de prijs van virtuele producten weg te nemen. In veel games is het mogelijk om bijvoorbeeld items te kopen met een verzonnen, virtuele valuta. Deze valuta moet in veel gevallen eerst met echt geld gekocht worden. Bij de items wordt vervolgens veelal alleen de prijs in de verzonnen valuta weergegeven.

In een document (via Tweakers) beschrijven de Europese Commissie en het CPCN nieuwe richtlijnen voor de hierboven geschetste situatie. In-game valuta aanbieden en daar virtuele items voor verkopen is nog steeds toegestaan, maar alleen als bij die producten ook een prijs in euro's wordt vermeld. Op die manier bestaat er bij consumenten geen twijfel meer over hoe duur een product echt is en worden zij dus ook niet meer misleid.

het moet voor consumenten ook mogelijk worden dat ze altijd een exacte hoeveelheid in-game valuta kunnen kopen. In veel games kunnen nu alleen bundels met een bepaalde hoeveelheid in-game valuta worden aangeschaft. Sommige ontwikkelaars prijzen in-game items op dusdanige wijze, dat die prijs net boven zo'n valutabundel valt, waardoor consumenten dus genoodzaakt zijn een duurdere valutabundel aan te schaffen.

Vorig jaar bekritiseerde de Europese consumentenorganisatie BEUC al het feit dat gamebedrijven spelers manipuleren om meer geld uit te geven in games. Zij dienden toen een klacht in bij de Europese Commissie. De klacht stelde dat bedrijven achter games zoals EA Sports FC, Fortnite, Clash of Clans en Minecraft consumenten - waaronder minderjarige spelers - manipuleren bij het besteden van geld in games. De aanleiding van bovenstaande nieuwe richtlijnen is echter het Zweedse bedrijf Star Stable Entertainment AB, dat met zijn game Star Stable Online beschuldigd wordt van het manipuleren van consumenten.

Het lijkt er steeds meer op dat Atlus aan een remake van Persona 4 werkt. Nu is er een domeinnaam gevonden dat hier sterk naar hint.

YouTuber ScrambledFaz heeft de domeinnaam 'p4re.jp' gevonden die op 20 maart geregistreerd is. Hoewel dit niet per se bewijs is dat er een remake van Persona 4 in de maak is, verscheen er nog voor de aankondiging van Persona 3 Reload al een officiële domeinnaam genaamd 'p3re.jp'. Het lijkt dus wel om een aannemelijke indicatie te gaan.

Eerder dit jaar hintte zangeres Shihoko Hirata al mogelijk naar de komst van de remake. Ze plaatste op Instagram een bericht dat ze haar zangkunsten toepast tijdens "de opnames voor een nieuwe game". De foto die daarbij hoort lijkt MIT Studio te betreffen, waar ze ook soundtracks voor Persona 4, 5 en 3 Reload op heeft genomen. Meerdere fans plaatsten als reactie op de Instagram-post gifs van Persona 4, die Hirata vervolgens een like gaf.

Atlus heeft vooralsnog geen remake van Persona 4 aangekondigd, maar vorig jaar kwam wel een remake van Persona 3 uit. Het is dus zeker mogelijk dat het bedrijf ook het vierde deel in de reeks van een remake wil voorzien. Persona 4 ontving eerder al een verbeterde versie in de vorm van Persona 4 Golden.