Vorig jaar verraste Konami vriend en vijand door met Pro Evolution Soccer 2015 een heerlijke voetbalgame af te leveren. Het bedrijf heeft de schijn de laatste tijd een beetje tegen door de geruchten dat ze stoppen met het maken van AAA-games. PES 2016 bewijst in ieder geval dat de uitgever nog lang door mag gaan met het ontwikkelen van dergelijke games.
Hoewel een verbond van superhelden al snel doet denken aan The Avengers, is dat een referentiekader dat je niet voor ogen moet hebben bij deze game. De helden Project P-100 zijn namelijk niet al te serieus te nemen en zijn individueel eigenlijk ronduit zwak. In de game bestuur je dus een grote ma a. Het is een idee dat erg in de buurt komt van Pikmin, maar dan met een lekker fout sausje en enkele leuke mogelijkheden qua besturing.
Tekenen
Lopen door de wereld gaat ‘gewoon’ via de analoge sticks en de knoppen. De ma a beweegt zich vrij soepeltjes voort, wat visueel doet denken aan een kolonie hyperactieve springende mieren. Dit gaat allemaal goed, totdat er aliens opduiken. Om die een kopje kleiner te maken, moet er een manier van aanvallen worden gekozen. Hierbij komt het eerst aan op je tekenvaardigheden. Op de gamepad kan een vuist, zwaard of pistool getekend worden. Dat hoeft echter niet gedetailleerd, het gaat vooral om de basisvorm. Wanneer dit gedaan is, druk je op bevestigen en weet de ma a dat het zich in die vorm moet gieten bij het aanvallen.
Het tekenen van de figuren is op zich niet heel moeilijk. Lastig is vooral het snelle schakelen van perspectief (van televisie naar gamepad) en het besturen (met de rechterhand van knoppen naar touchscreen). Op een gegeven moment went dit wel, maar ten midden van alle chaos wil het ook nog wel eens fout gaan. Als er dan een dozijn strijders ten onder gaat, is het vrij gemakkelijk om nieuwe leden te rekruteren. Loop langs wat mensen, teken een cirkel om ze heen en ze horen bij de groep. Dit tekenen gaat soms wel eens fout, omdat de actie zich op het televisiescherm bevindt, maar het tekenen blind gedaan wordt op het touchscreen. Het spel is gelukkig vrij vergeeflijk, maar echt ideaal is dat niet.
Geen verveling
Project P-100 is niet alleen snel tekenen en rammen op de knoppen. Het vormen van een wapen en hiermee aanvallen, kost namelijk energie. Dit energiemetertje loopt snel leeg, wat het in zo’n geval zaak maakt met de gehele groep om de tegenstander heen te cirkelen en je energiebalkje zo weer op te laden. Dit brengt je wel in gevaar en je dient je dus tijdig weer terug te trekken. Het zorgt voor intense situaties waarbij je constant dichtbij komt, wegrent, een wapen vormt en aanvalt. Dat creëert zeer onderhoudende en leuke combat, die eigenlijk geen moment verveelt. In verdere levels komen er waarschijnlijk ook enkele puzzel-elementen langs. Hoewel de speeltijd maar gering was, stuitte ik al op een levelgedeelte waarin alleen een opening geforceerd kon worden door op een knop te slaan met een getekende vuist. Het is dus in te denken dat zulke puzzels, waarbij je goed moet denken welke vorm je moet aannemen, vaker langs gaan komen.
Project P-100 laat verder vooral de indruk achter dat je een spel gespeeld hebt met een brok persoonlijkheid. Ondanks de werktitel, het gebrek aan verhaal en binding met individuele personages, word je vrijwel vanzelf enthousiast door zowel de grafische stijl als de chaotische gameplay. Het spel straalt energie uit, ondanks dat het nog niet heel veel van zichzelf heeft laten zien. Het is dus afwachten wat Project P-100 gaat brengen als complete game (Meer wapens? Puzzels? Een multiplayer?), maar het is zeker dat het spelen van het spel nu al bijzonder leuk is. Een sterk concept, goed uitgewerkt en vol met persoonlijkheid. Weet ontwikkelaar Platinum Games dit voort te zetten, dan kunnen we straks genieten van een volwaardige Wii U-game.