Fable is er net eentje in de context van Battlefield: Bad Company. Zoveel fouten, maar toch enorm vermakelijk. De grootste fout in Fable II is gewoonweg de moeilijkheidsgraad, die lachwekkend laag ligt. Rijk worden is veel te makkelijk, waardoor je al zeer snel in de game het beste wapen kan krijgen en de rest van de game een eitje is. Bovendien is echt doodgaan niet mogelijk, omdat op de plaats waar je veel te grote levensbalkje leeg gaat, je na het vallen gewoon weer net zo snel opstaat. Verder word er geen straf toegediend als een flinke geldboete.

En eigenlijk kan ik nog wel een heel stuk schrijven over de minpunten, maar vele relevanter is, is dat Fable II gewoon een heerlijk avontuur is met veel wapens, veel variatie, veel verschillende mogelijkheden en een lange levensduur. De muziek is briljant, de sfeer is geweldig en het vechtsysteem kan tot leuke combinaties lijden. Verder is de voice-acting van hoog niveau en valt er nog genoeg te doen na het uitspelen van de game.

Daarnaast heb je nog de co-op functie die vermakelijk is, maar niet goed uitgewerkt. Omdat je gedwongen word steeds bij elkaar te blijven en vooral door de stomme camera die letterlijk onbestuurbaar is, val deze mode nogal tegen. Maar desondanks verveeld Fable niet snel en sluipt het nog net de top tien binnen.

Ja, daar is die dan. Dé exclusieve titel van de Xbox360 komt niet verder als de negende plaats. Maar toch is Gears of War 2 allesbehalve slecht. Althans, voor de helft. Want de singleplayer is werkelijk geweldig, wéér. Verhaaltechnisch is het met stappen vooruit gegaan, hoewel dat niet al te moeilijk na het eerste deel. Toch heeft Epic Games dat erg goed herstelt met het tweede deel. Verder is het grafisch natuurlijk weer een pareltje, zeker vergelijkbaar met games als Tomb Raider Underworld of Far Cry 2.

Verder is de humor beter dan ooit, met name door de geniale Easter Eggs. Maar ook in de cutscenes valt er genoeg lachvoer te vinden. Daarnaast kom je in Gears of War 2 veel meer eindbaasgevechten tegen als in het eerste deel, en bovendien zijn die gewoon erg goed uitgevoerd. Het sleept weer eens heel goed mee en de gameplay is eigenlijk vrijwel hetzelfde, wat in dit geval niet als een minpunt gezien hoeft te worden. Toch is er redelijk wat vernieuwing, met name door de nieuwe creaturen die de Locust ontwikkeld hebben. Het wapenarsenaal is nog eens flink uitgebreid en de nieuwe mode Horde is een geweldig vondst. Maar toch is er een reden om Gears of War 2 niet verder te laten komen dan slechts de negende plaats. En het is heel simpel, de multiplayer.

Het zal je vast niet ontgaan zijn, Gears 2 heeft te kampen met joinproblemen. Als je een game host is het logisch dat je een aantal minuten moet wachten tot er spelers in komen, maar gewoon snel even een potje joinen en knallen zit er deze keer niet in. Want je zult minuten moeten wachten voor je daadwerkelijk in een game terecht komt. En dan heb je nog geluk. Als je dan uiteindelijk in een potje zit, word je ook niet vrolijk van de veranderingen in de multiplayer. De wapens zijn ongebalanceerd, de mappen ongeïnspireerd en het heeft gewoon niet meer het gevoel wat het eerste deel wel wist te brengen.

En daarnaast zijn er toch nog wat dingen hinderlijk in de singleplayer. Zo zit Marcus nog steeds veel te vaak aan zijn oor voor advies. Het is uiterst irritant en vertraagd de gameplay enorm. En verder is échte eindbaasgevecht uiterst teleurstellend. Inspiratieloze meuk, dat is de beste benaming van het einde van Gears of War 2. En daarmee de conclusie dat Gears of War2 geëindigd is op de negende plaats.

Nog nooit heb ik me zo vermaakt met een voetbalgame. Zonder twijfel is FIFA 09 de beste in zijn genre, en dat komt door van alles. De vele verschillende gamemodes, waaronder het zeer ambitieuze Adidas Live Season. Be A Pro is wederom erg verslavend en grafisch is het, zoals elk jaar, het mooiste wat er bestaat. Na twee mindere games in de Pro Evolution-serie en twee briljante games in de FIFA-serie staat deze reeks weer zonder twijfel aan de top.

De online optie is flink op de schop gegaan, met als grootste toevoeging de mogelijkheid om 10 tegen 10 te spelen. Online competities en teams worden ondersteund, terwijl er offline al ongekend veel competities beschikbaar zijn.

En verder zit er gewoon enorm veel detail in FIFA. Bij een wedstrijd als Sparta – Feyenoord zal je niet meer in San Siro spelen, maar ook echt in een klein stadion met een beperkt aantal toeschouwers. Bij sommige wedstrijden worden ook echt spreekkoren gezongen bij de betreffende ploeg. En het leuke is dat ze nog kloppen ook.

Maar zoals elke voetbalgame bevat ook FIFA 09 die kleine details die je toch even irriteren. Bijvoorbeeld dat het wel heel erg vaak voorkomt dat de bal op de paal komt of het frustrerende feit dat achievements niet willen ontgrendelen. Maar verder is FIFA 09 een enorm leuke en verslavende footie geworden, en bereikt hiermee de achtste plaats.

Het heilige Grand Theft Auto, slecht op de zevende plaats. En ook voor mij is dat zwaar, maar dan ook echt zwaar teleurstellend. Mi chien zelfs wel dé teleurstelling van 2008. Begrijp me niet verkeerd, GTA IV was goed, erg goed. Maar enorm eentonig ook. De eerste uren waren geweldig, maar daarna had je het al snel wel weer gezien. Mijn reden van uitspelen is eigenlijk gewoon de gedachte “Dit is GTA, die eentonigheid moet wel stoppen en aan het einde komt nog een spectaculaire mi ie, want dit is GTA!”. En die gedachte bleef me achtervolgen, zelfs tot na het uitspelen. Want was dit het nou? Heb ik echt zojuist de laatste mi ie gedaan? Is er niet ergens een verborgen mi ie of iets dergelijks? Nee, die is er niet. Waar is die enorm moeilijke mi ie die dit deel zo memorabel moet maken, als de bankroof in Vice City?

Het is er allemaal niet, en dat is teleurstellend. Niet alleen die ene onmogelijke mi ie is afwezig, er is niet eens een mi ie dier er in de buurt komt. Want wat is Grand Theft Auto IV toch enorm makkelijk zeg. Er zijn een aantal mi ies die overnieuw gedaan moesten worden, maar dat kwam meer door de onwetendheid van het doel van de mi ie dan de moeilijkheidsgraad van de game.

Grand Theft Auto IV is ook de eerste in zijn serie die duidelijk de realistische kant op gaat, en mi chien is dit juist wel de grote fout in de game. Want de mogelijkheden zijn er een stuk minder op geworden. Tanks en vliegtuigen zijn bijvoorbeeld al geschrapt, want die zijn ondenkbaar in Liberty City. Waar je in vorige delen vrolijk een legerbasis binnen kon lopen en met een tank door de hele wereld alles kon vernietigen. Dat was hoe GTA gespeeld moest worden, en hoe GTA bedoeld is. Maar wat is daarvan over in het meest recente deel? Helemaal niets. Het past niet meer in de setting, het is weggehaald en dat gaat ten koste van de free-roaming mogelijkheden.

Waar zijn die absurde onmogelijke mi ies vol onlogica? Waar zijn die geniale, maar nutteloze ideeën die de gameplay zo geweldig maken? Waar zijn die absurde bugs die juist zo enorm grappig zijn? Waar zijn de mogelijkheden om huizen te kopen en letterlijk de stad over te kunnen nemen? Het is allemaal verdwenen. Het oude, vertrouwde GTA gevoel is weg, gewoon omdat de GTA-serie zichzelf nu wél serieus neemt en dat is mi chien niet de goede kant op.

En nogmaals, begrijp me niet verkeerd. GTA IV is niet slecht, en ik heb me er perfect mee vermaakt. Maar het blijft een enorme teleurstelling dat ze de realistische kant op gingen. Daardoor komt het niet in de buurt van de nummer één mist het zelfs de vijf. Met de zevende plaats zouden ze het moeten doen.

Race Driver GRID is iets nieuws, het is geen arcade en al zeker geen realisme. Het is een perfecte kruising, en het blijkt dat ook dat zeer vermakelijk kan zijn. Met RACE Driver GRID rijdt je op de beroemdste circuits als Spa-Francorchamps en de Nurburgring. Ook rijd je met realistische racekla es, als de Formule 3000 of de Le Mans-series. Waar het arcade gedeelte dus in zit, is de besturing en dat is duidelijk te merken ook!

In GRID kan je namelijk bizar scherpe bochten maken in vergelijking met de snelheid die je rijdt. En dat op echt bestaande circuits geeft een leuk principe. Waar je in realistische racegames slechts twee tot drie tienden van een seconde wint door goed een bocht aan te snijden, kan dat in GRID al snel tot seconden oplopen. GRID draait alleen maar op risico's nemen. Het risico te durven nemen om volgas door een bocht van 90 graden te gaan, dat is waar GRID om draait. En als je teveel risico neemt wilt het nog wel eens fout gaan. Maar daar heeft Codemasters wat op bedacht, de flashback-optie. Hiermee krijg je een herhaling van de vorige tien seconden, en met een druk op de knop kan je je wagen verder besturen op het punt waar je de herhaling stilzet. Met andere woorden: maak je een fout en rijd je je auto total-lo , dan kan je nog terugspoelen tot voor de fout begon en nog steeds je race redden. Erg goed bedacht en het komt dan ook goed uit de verf in GRID.

Een ander positief punt van GRID is dat het eindelijk een goed driftsysteem bedacht heeft. Je werkt me combo's, en het is uiterst belangrijk die combo zo lang mogelijk te laten leven om veel punten te behalen. Op zich niets nieuws, maar wat wel nieuw is, is dat het nu ook belangrijk is de bochten op een goede manier aan te snijden. Hoe strakker de bocht genomen wordt, driftend natuurlijk, hoe meer punten. Het klinkt allemaal vast niet zo geweldig, maar in GRID werkt het wederom zeer goed.

En om eerlijk te zijn, alles werkt goed in GRID. Grafisch is het schitterend, crashes zijn eindelijk op de manier hoe ze zouden moeten zijn en eigen team managen in je carrière is zeer vermakelijk. Alleen het vrij karige aantal circuits en het feit dat de gameplay lang niet iedereen zal liggen, zorgt ervoor dat GRID net niet de top 5 binnenkomt. Maar hoeft het zeker niet voor te schamen met de toppers van dit jaar.