[b]De film noir, een genre dat filmkla iekers als The Maltese Falcon en Chinatown heeft voortgebracht, is inmiddels uitgestorven. Het is des te opvallender dat de onbekende Australische ontwikkelaar Team Bondi het heeft aangedurfd een game uit te brengen in deze stijl, en dan ook nog in de vorm van een detectivegame die zwaar leunt op het speuren naar aanwijzingen en het ondervragen van verdachten. Het valt nog het meest te vergelijken met de point-and-click adventures uit de jaren ’90. Team Bondi en uitgever Rockstar verdienen naar mijn mening dan ook al veel lof dat ze het risico nemen met L.A. Noire, in een industrie waar onoriginaliteit hoogtij viert en innovatie ver te zoeken is. Maar originaliteit alleen is niet genoeg, het gaat uiteindelijk vooral om het eindproduct dat er staat. En ik zal het alvast verklappen: er staat een eindproduct waar je U tegen zegt. [/b]
L.A. Noire speelt zich af het in het naoorlogse Los Angeles, een wereldstad in opbouw. Je speelt als Cole Phelps, een (door de media zo bestempelde) oorlogsheld die zijn gevechtsperiode wil vergeten door zich bij de LAPD aan te sluiten. Het politiedepartement kan wel een fris nieuw gezicht gebruiken, want het staat in een slecht daglicht onder de stadsbewoners. Je begint (zoals altijd) onderaan de ladder bij de Patrol Desk. Dit onderdeel doet dienst als tutorial waarin je wegwijs wordt gemaakt in alle facetten van het spel. Nadat je een paar zaken goed ten einde brengt, promoveer steeds naar een hogere rangorde, zoals Homicide (moordzaken) en Vice (zeden). Het verhaal in L.A. Noire is zonder meer een van zijn sterkste punten. De verschillende zaken die je moet oplo en staan niet allemaal op zichzelf, maar vormen uiteindelijk een groot geheel, waarin het oorlogsverleden van Cole Phelps ook nog een grote rol zal spelen. De manier waarop dit in elkaar zit is meesterlijk gedaan, en overstijgt het niveau van de gemiddelde game ruimschoots. Ik wil hierover niet al te veel uitweiden, want het allemaal zelf ervaren is natuurlijk het beste.
De gameplay van L.A. Noire bestaat hoofdzakelijk uit twee delen: het onderzoeken van aanwijzingen op een plaats delict en het ondervragen van verdachten. Bij het onderzoeken struin je met Cole een stuk terrein af waar alle clues verborgen zitten. Het spel heeft een ingebouwd hintsysteem waardoor je steeds een controllervibratie zal voelen als je langs een intere ant object loopt. Met de linkerstick kun je het object draaien, want het gaat vaak niet om het object zelf, maar een detail (het serienummer van een pistool, een adres op de achterkant van een foto). Daarnaast kun je met de A-knop het object verder onderzoeken, om bijvoorbeeld de inhoud van een buisje te bekijken. Wanneer je alle clues hebt gevonden zal de muziek verdwijnen, waardoor je niet eeuwig zoekt naar aanwijzingen die er niet zijn. Alle aanwijzingen zal Cole opschrijven in zijn notitieboekje, wat erg van pas komt bij het ondervragen.
Het ondervragen van verdachten vond ik veruit het leukste van L.A. Noire, en dit komt grotendeels op het conto van de verbluffende gezichtsanimaties. Team Bondi heeft jaren aan de MotionScan-technologie gewerkt, dat het mogelijk maakt bijna elke menselijke gelaatstrek te vertalen naar nullen en enen. Het zorgt ervoor dat de grens tu en film en game steeds meer vervaagt en het is te hopen dat Team Bondi de techniek zal vrijgeven zodat ook andere ontwikkelaars er gebruik van kunnen maken. Maar goed, terug naar L.A. Noire. Cole stelt bij het ondervragen een aantal vragen, en moet de daaropvolgende beweringen van een verdachte beantwoorden met Truth, Doubt of Lie. Wanneer je de verdachte ervan beschuldigt dat hij liegt zul je hem of haar wel bewijs moeten tonen, anders kan het nog eens gebeuren dat je een aantal belangrijke onderdelen van de zaak mist. In het begin kan het ondervragen nogal lastig zijn, omdat het niet altijd helemaal duidelijk is wanneer je Lie of Doubt moet gebruiken. Dit kan wel eens frustrerend zijn, want je kunt niet zomaar even een checkpoint herladen en wel de goede antwoorden geven. Maar oefening baart kunst, en na een tijdje zal je de interviews tot een steeds beter einde brengen. Het gaf mij in ieder geval veel voldoening wanneer ik alle beweringen van de verdachte met het goede antwoord counterde.
Aan het eind van elke zaak krijg je een rating op basis van het aantal gevonden clues en het aantal goede vragen, met een maximum van vijf sterren. Echte perfectionisten zullen natuurlijk alle zaken met vijf sterren proberen te voltooien, maar dit is makkelijker gezegd dan gedaan. In principe zul je elke zaak wel afronden, maar het gaat meer op de manier waarop. Zo zal je op een aantal momenten puur op buikgevoel en intuïtie een schuldige moeten aanwijzen uit meerdere verdachten. Ik slaagde er steeds in de verkeerde persoon te beschuldigen, met als gevolg een flinke preek van de leidinggevende die blijkbaar wel precies wist hoe de vork in de steel zat.
Tu en al dit speurwerk door is er ook nog een occasionele achtervolging en schietpartij. Het is vrij duidelijk dat actie in L.A. Noire op het tweede plan staat. Degene die het spel koopt met de gedachte een GTA met vilten hoeden en oude auto’s te spelen, komt dan ook van een koude kermis thuis. De auto’s sturen erg direct, waardoor je bij de minste beweging al snel op andere rijbaan zal belanden. Maar goed, in 1947 hadden de auto’s natuurlijk nog geen moderne snufjes als ABS en stuurbekrachtiging. Het schieten in L.A. Noire heeft veel gelijkenis met dat van Red Dead Redemption, met het verschil dat het schieten met John Marston een stuk soepeler gaat dan met Cole Phelps. Deze twee onderdelen komen gelukkig niet al te vaak voor, waardoor het niet erg storend is. Als je systematisch het loodje legt bij een actieonderdeel, kun je het zelfs overslaan waarna je je weer kan concentreren op het fantastische verhaal en dito speurwerk.
L.A. Noire is al sinds 2006 in ontwikkeling, en dit valt af en toe wel af te zien aan de grafische kwaliteit van het spel. Niet dat het er slecht uitziet, verre van, maar het wordt wel voorbijgestreefd door andere free-roaming games als Just Cause 2 en het eerder genoemde Red Dead Redemption. De modellen ogen soms wat flets en de animatie (behalve die van de gezichten) is af en toe ook wat stroef. De sfeer druipt er daarentegen wel vanaf. De stad Los Angeles is grotendeels waarheidsgetrouw nagemaakt en de kleding, de auto’s en de muziek sluiten perfect aan op het tijdsbeeld. Het is zelfs mogelijk om het spel geheel in zwart-wit te spelen. Als dat niet authentiek is weet ik het ook niet meer.
Naast het hoofdverhaal kun je ook een aantal ‘sidequests’ voltooien, die je kunt activeren door een oproep van de politieradio te beantwoorden. Ik heb hier echter niet al te veel van gedaan, omdat ik het maar een irritante onderbreking vond van het geweldige hoofdverhaal. Voor de achievementhunters onder ons zijn er weer een aantal collectibles te zoeken. Veruit de intere antste hiervan zijn de krantenartikelen, die verschillende achtergronden van het verhaal laten zien door middel van een filmpje. Ook kun je proberen alle 30 verschillende ‘landmarks’ van de City of Angels te bezoeken, en zijn er ook nog een hondertal grotendeels echt bestaande auto’s te berijden. Het hoofdverhaal klokt af op ongeveer vijftien uur, en inclusief al deze zijactiviteiten zal de speelduur zeker worden verlengd naar meer dan twintig uur, wat voor hedendaagse games vrij lang is.
L.A. Noire bezit alle elementen van een topper: een originele setting, een fantastisch verhaal en de belangrijkste aspecten van de gameplay staan als een huis. Het is jammer dat het spel wat moet inboeten qua grafische pracht en dat zaken als het schieten en autorijden niet even goed zijn uitgewerkt. Dit belet mij er echter er niet van L.A. Noire een zeer hoge score te geven. Het is te hopen dat het spel goed verkoopt, want het ontwikkelen van MotionScan zal ongetwijfeld veel hebben gekost, en het zou zonde zijn als Team Bondi niet beloond zou worden voor zijn durf een heel ander soort game neer te zetten dan de Call of Duty’s van deze tijd.
Cijfer: 9