Ik kwam hier op terwijl ik eens, lang geleden, Oblivion zat te spelen. Ik werd besmet met het vampiervirus en zei hardop: "neeeee ik wil géén vampier zijn!". Inderdaad, ' ik' wil dat niet. Dat ventje op het scherm is niet zomaar een character. Nee, dat ben ik. Goed, mi chien is dat bij Oblivion nog redelijk logisch. Mijn character heet daar ook Lars, Lars in Oblivion heeft ook een beetje lang, asblond haar en qua skills houd hij absoluut niet van al die magie onzin (lijkt me teveel op natuur- en scheikunde), maar meer van een beetje spullen verhandelen (economie) of indien nodig op de vuist gaan. Uiteraard moeten m'n harnas en wapens wel in tiptop conditie verkeren en ik loop het liefst in een beetje een fraaie outfit rond in Oblivion. Zoals gezegd is die stap tu en ikzelf en Lars uit Oblivion dus klein. Maar ook bij andere games heb ik zo'n sterk ik-gevoel.

Neem nou GTA. Iedereen heeft het toch wel eens een rocketlauncher op time square door de voorruit van een politie-auto willen schieten? Nou, nu kan je dat ook doen. Ik denk dat weinig mensen zullen zeggen: "Niko schoot zojuist een agent voor z'n sodemieter". Nee, dat deed ík! Ik knalde een agent neer, knuppelde wat louche gasten in een achterafsteegje neer en ík liep die burger shot binnen voor een vette hap.

Dat is nou het mooie aan games. 'Ik' kan zijn wie ik altijd al wilde zijn. Ik kan Spider-man zijn, en door de straten van New York slingeren. 'Ik' kan nog diezelfde dag ineens F1-coureur zijn, soldaat in het Amerikaanse leger of ik ga op jacht naar El Dorado. Ik kan zelfs Jack Bauer spelen, of eigenhandig ervoor zorgen dat niet Spanje maar Nederland het EK won. Dat laatste is dan ook iets dat ik veelvuldig heb gedaan nadat die NSB-er Guus Hiddink het nodig vond om ons even uit het toernooi te knikkeren, met het beste team dat Oranje sinds jaren heeft gehad (maar dit jaar pakken wij ‘m, die prijs!). Het fungeerde als uitlaatklep. Niet langer hoefde ik te kijken, te hópen dat Spanje Guus even flinke billenkoek gaf. En vervolgens er natuurlijk voor zorgde dat Duitsland niet met de titel er van door ging, want dat gunnen we hun na '74 natuurlijk ook niet. (Torres bedankt!). Nee, ik zorgde er gewoon voor dat Sneijder even een paar keer extra scoorde, en dat Mathij en bovendien geen fouten maakte.

Om even een bruggetje te maken naar Jack Thompson en co. (ik mag die mensen niet zo...). Games fungeren dus als uitlaatklep. Je kan zijn wie je WIL dat je bent, niet wie je BENT dat je bent. Om even heel extreem te zeggen: Denk je er wel eens over na om lekker een gla cherf met een honkbalknuppel in iemands gezicht te douwen; speel Manhunt 2! Dan kan je dat ook eventjes leuk uittesten. En dan zie je ook meteen de gevolgen er van. Tuurlijk lijkt het me een keer hartstikke lachen om een huisje vol stoute meneertjes binnen te stormen en vol te pompen met lood. Ik ga dan echter niet m'n leven riskeren en in het leger, ben je gek. Ik prop gewoon Call of Duty 4 in m'n PlayStation 3. En zoals eerder gezegd baalde ik ook als een complete kast vol met stekkers toen Oranje werd uitgeschakeld, maar ik ging dat virtueel gewoon nog eens over doen. En tenslotte zijn ook een hoop dingen gewoon uberhaupt niet mogelijk, zoals vrolijk door een chocoladedorpje hupsen als gezellige dikke beroepsmongool. Maar dankzij The Simpsons Game heb ik dat lekker tóch kunnen doen. Jammer genoeg proefde ik er niets van toen 'ik' het staartje van dat witte k'nijntje afbeet, maargoed je kunt niet alles hebben.

Om de boel even samen te vatten: Ik ben blij dat er games zijn. Niet dat mijn leven zo saai is, in tegendeel, ik heb weinig te klagen. Maar toch kun je niet alles zijn. Zoals lid van een elite SWAT-team, zoals F1-coureur, zoals Homer Simpson, zoals bad-a griekse halfgod met aan-zijn-armen-gebrande-blades. Gelukkig kan dit dankzij games wel. En dat moeten we zo houden.