Sommige uitgevers zien de winkeliers die de tweedehands games verkopen als dieven, sommige stellen het gelijk aan piraterij, maar positief is men er duidelijk niet over. Dit is op zich begrijpelijk.
Nu willen de uitgevers er echte maatregelen tegen treffen door middel van codes voor multiplayer die eenmalig te gebruiken zijn. Uiteraard is hier vanuit gamers een hoop verzet tegen gekomen, tenslotte zijn er genoeg gamers die helemaal geen games kunnen kopen tegen de volledige prijs. Terwijl ze goed proberen te doen door games niet te downloaden maar deze tweedehands te kopen worden ze alsnog hiervoor gestraft doordat ze niet online kunnen spelen.
Daarnaast zijn er veel gamers die het nieuw kopen van games deels bekostigen met het verkopen van hun gespeelde games, zodat de hobby nog een beetje betaalbaar blijft en zoveel mogelijk games te kunnen spelen. De tweedehands games worden nu echter minder waard doordat het online deel niets meer waard is. De kans is dus groot dat gamers die hun games verkopen, de uitgevers met eenmalige online codes gaan mijden.
Door de winkeliers als dieven te zien, zien ze indirect ook de gamers die hun nieuw gekochte games verkopen als dieven. Dit zijn echter wel de gamers die de klant zijn...
Ik verwacht niet dat alle uitgevers over zullen gaan op de eenmalige te gebruiken online-code. De uitgevers die het niet doen kunnen dan waarschijnlijk ook extra klandizie verwachten van de gamers die hun games na het spelen doorverkopen. De game blijft namelijk zijn waarde behouden. Hiermee schieten de uitgevers die dus wel overgaan op de codes, zichzelf dus in de voet. Uiteraard zullen de verminderde inkomsten die daar dan weer uit voortvloeien wel weer aan een ander liggen.

Ik vind dat uitgevers zelf debet zijn aan de huidige situatie. Ze hebben zelf ervoor gezorgd dat je steeds minder koopt voor hetzelfde (of iets meer) geld. Ze hebben er zelf voor gezorgd dat games niet meer kunnen slijten en dat je een game even goed als nieuw tweedehands door kan verkopen. Vroeger zaten games in kartonnen dozen, en karton slijt snel. Maar om de kosten te drukken, komen ze tegenwoordig in een plastic DVD doosje, deze slijt echter niet.
In de kartonnen doos zat ook een handleiding, niet digitaal op DVD maar op papier gedrukt en in boekvorm. Om het voor diegene die het niet meegemaakt hebben makkelijker begrijpbaar te maken: ‘hard copy’ dus, ook dat slijt makkelijk. Die handleidingen pa en er nu vaak niet eens meer in, hooguit een vod dat uitlegt hoe je het spel moet installeren.
Doordat het karton van de doos en het papier van de handleiding makkelijk slijt, had je dus toegevoegde waarde ten opzichte van tweedehands games. Bij tweedehands games zagen de dozen en handleiding er vaak echt niet meer uit, het kopen daarvan was dus ook helemaal niet aantrekkelijk. Bij de invoering van de DVD hoesjes voor games, was er vanuit gamers ook een heftig protest, juist omdat de dozen en handleidingen vaak zo mooi waren.
Tegenwoordig wordt het een Collector’s Edition genoemd zodra er een fatsoenlijke doos omheen zit. Niet dat de inhoud vervolgens nou zoveel toegevoegde waarde heeft, dat valt vaak vies tegen.
Overigens zijn de kostenbesparingen nooit merkbaar geweest voor de consument, wel voor de aandeelhouders...

Nu uitgevers de fatsoenlijk verpakte games hebben verbannen, de toegevoegde waarde eigenhandig om zeep hebben geholpen, begint men te klagen over de verkoop van tweedehands games... 
Het zou diefstal zijn omdat de uitgevers geen bijdrage krijgen van de tweedehands verkoop. Heren uitgevers, geef eens een voorbeeld van een product waarbij de maker/uitgever geld vangt bij de verkoop van tweedehands? Die zijn er niet, inderdaad. Dat gaat bij games ook niet gebeuren. Het is een recht van iedereen om zijn eigendommen te verkopen. Nu zal een game nooit een eigendom zijn van een consument, maar de licentie is dat wel. En die licentie mag hij doorverkopen, dat is dus geen diefstal.
Maar nu we toch aan het gooien zijn met beschuldigingen, kan je de acties van uitgevers die de verkoop van games in proberen te perken, zoals een deel van het product uit te schakelen (online spelen alleen met een eenmalig te gebruiken code), zien als het beperken van de vrijheid. En aangezien uitgevers niet bevoegd zijn om vrijheden te beperken, kan je hier spreken van wederrechtelijke vrijheidsberoving, gijzeling dus. Uitgevers proberen met deze maatregelen dus hun eigen klanten, namelijk degene die games nieuw kopen, te gijzelen...

Uiteraard is dat nogal een geëngageerde manier van kijken naar deze situatie. Maar het feit blijft dat uitgevers zelf ervoor gezorgd hebben dat tweedehands games net zo goed zijn als nieuwe games, en dat men hier nu over begint te klagen. Een gevalletje eigen schuld, dikke bult dus. Had je maar naar de klant moeten luisteren.