De eerste FIFA die ik speelde was FIFA 99. Destijds op de playstation had ik het van een vriend geleend. Zeer veel plezier heb ik eraan beleefd, want een heus voetbalspel had ik nooit eerder gespeeld en voetballen deden we toen vaak. Met name de mogelijkheid om schwalbes te maken, heeft me zeer geboeid. Het was riskant en kon je een kaart opleveren, maar indien goed uitgevoerd, kon het ook de tegenstander op de bon slingeren. Daarnaast was het mogelijk om van iedere bestaande club de naam en de kleuren te veranderen. Dat wil zeggen: de kleur van het shirt, het broekje en de sokken. Ook spelersnamen konden naar hartenlust gewijzigd worden en zo had je zeer snel "je eigen team" op de been. Ik herinner me niet meer of het nu werkelijk het enige nummer was dat in het spel zat, maar als ik aan FIFA 99 denk, denk ik aan The Rockafeller Skank van Fatboy Slim. Dit is voor mij nog steeds het ultieme FIFA lied.
FIFA Football 2003 was de eerste FIFA die helemaal van mijzelf was. In die tijd nam ik een willekeurig team om vervolgens de beste spelers van de wereld allemaal op te kopen en in een soort All-star team te spelen. Ik weet nog goed hoe hoekig de gezichten waren en hoe gemakkelijk je blijkbaar door een virtueel been heen kon lopen. Mijn record is nog altijd om 30 keer met één speler te scoren in dezelfde wedstrijd en dan stond het nog op een minuut of 6 per helft.
Nadat ik een jaartje oversloeg kocht ik FIFA Football 2005 voor onze onlangs aangeschafte Xbox. Die was werkelijk revolutionair voor mij persoonlijk. De afzichtelijke hoekige gezichten hadden plaatsgemaakt voor overdreven ronde vormen, maar het waren vooral de grote veranderingen. Zo was nu ook de Eredivisie speelbaar en zelfs Nederlands commentaar beschikbaar! Zo heb ik ontelbare keren moeten aanhoren dat de man en zijn bal onafscheidelijk zijn en dat het wel lijkt of hij de bal aan een touwtje heeft. Ook kon ik mijn eigen speler maken en zo mijzelf voor welke topclub dan ook laten spelen.
Dat duurde twee jaar. Toen besloot ik dat het wel weer tijd was voor een nieuwe game en daar was FIFA 07. Van alle spellen die ik ooit heb gespeeld, heb ik nooit meer tijd in een game besteed dan in deze topper. Zo kon ik nu ook mijn eigen club maken, die natuurlijk gevuld was met spelers gebaseerd op mijn vrienden. In de Manager mode heb ik het voor elkaar gekregen Bristol Rovers, een club uit de Engelse Football League Two, helemaal tot de Premier League te leiden. Op wereldkla e. Daarnaast heb ik ook vele seizoenen bij andere clubs doorgebracht. Alles bij elkaar ben ik daar dus flinke tijd mee bezig geweest.
Maar de tijd stond niet stil bij ons thuis. Voornamelijk op aandringen van mijn broertje werd er een Nintendo Wii aangeschaft. Zonde van het geld, maar in het begin was het leuk. Ik besloot dus maar om FIFA 08 voor deze nieuwe console te kopen en op die manier nog wat speeltijd erin te steken. In het begin was het wel leuk, maar al gauw was ik het beu. Het voelde als een enorme stap terug na het plezier dat ik van het vorige deel had gehad. Ik herinner me bijvoorbeeld geen Manager Mode voor de Wii versie, terwijl ik toch vooral daarmee aan mijn trekken was gekomen in de vorige jaren.
Toen we het volgende jaar een prachtige nieuwe Xbox 360 hadden staan, kocht ik dus gelijk FIFA 09. Het was fijn om weer enigszins terug te gaan naar mijn oude FIFA gewoontes, maar tegelijkertijd merkte ik dat er flink wat veranderd was. Of het met de nieuwe console of de nieuwe FIFA te maken had weet ik niet. In ieder geval was er duidelijk flink gewerkt aan het realistische imago van de serie. Je kon bijvoorbeeld zo maar omver geduwd worden zonder dat de scheidsrechter je een vrije tap toekende en pa en was ook al een stuk lastiger. Vooral steekpa en door de lucht die ik in FIFA 07 feilloos hanteerde, gingen nogal moeizaam. Op Wereldkla e kon ik wel winnen, maar mijn goals waren niet langer van die mooie afstandschoten. Het waren één op één met de keeper situaties waarin ik de bal in de hoek schoof. Ook miste ik tot mijn grote spijt de mode om een eigen club te creëren. Wel was het de eerste maal dat ik ook online mijn kunsten kon laten zien, wat toch ook wel bijdroeg aan het vermaak.
Sindsdien heb ik geen FIFA spellen meer gekocht voor welke console dan ook. Überhaupt geen voetbalspellen, want een PES persoon ben ik nooit geweest. Het is FIFA of het is niks. Vanmiddag was erg typerend voor hoe ik tegenwoordig FIFA speel; als tijdverdrijf met mijn vrienden. Het is meer een sociale bezigheid geworden dan dat ik werkelijk speel om te winnen. Maar er is nog hoop! Onlangs heb ik dan toch FIFA 11 gekocht. Op mijn IPod… de app was in de aanbieding, dus besloot ik het erop te wagen. Het is zeer beperkt en lijkt nog het meest op de FIFA 08 die ik destijds voor de Wii bezat, maar toch moet ik zeggen dat ik er al weer aardig wat potjes op heb zitten. IPod spelletjes zijn natuurlijk vooral voor onderweg, maar vaak vind ik de herspeelbaarheid maar aan de lage kant. FIFA is daarin een uitzondering. Met het schrijven van deze bizar lange column, ik zit al over de 1000 woorden, heb ik toch weer heimwee gekregen naar de tijd dat ik regelmatig virtueel voetbal speelde. Mi chien wordt het dan toch weer eens tijd…
Deze column heb ik in April van dit jaar geschreven en destijds op mijn weblog gepubliceerd. De situatie is echter nog vrijwel hetzelfde als hierboven beschreven. Ik had helaas niet veel tijd om iets nieuws te schrijven, maar vond dat het toch weer eens tijd werd dat er een nieuw community stukje op de site kwam. Vandaar.