Één ding blijft echter gelijk, mijn liefde voor XBox. Ik heb respect voor het enorme gamesaanbod voor de 360, respect voor de perfect werkende online dienst, respect voor de console zelf, het dashboard, het uiterlijk, de prijs-kwaliteitverhouding, en respect voor de service die Microsoft bied, mocht je console het begeven. Mijn collectie XBox 360 games begint steeds dichter naar de dertig te kruipen, en ik besef me dat ik sommige games hooguit tien minuten gespeeld heb, waarna de volgende topgame de plek in de CD lade overnam. Terwijl ik nog lang niet klaar ben met GTA IV zit ik alweer met de keuze of ik straks Ninja Gaiden II moet gaan halen, of toch Alone in the Dark. Ik wil Guitar Hero III nog op hard uitspelen, maar games als NfS: Carbon, Chromehounds, Viva Piñata en Far Cry liggen nog bijna onaangeraakt in de kast. Ik voel me haast verwend, dat ik meer games heb dan ik kan spelen, maar dan op de goede manier verwend. XBox 360 heeft voor mij nu al de consolewar gewonnen, mocht ik daarin geloven.

Maar naast mijn XBox 360, die dagelijks wel minstens een uurtje staat te draaien, heb ik ook nog een Wii staan. Zoals waarschijnlijk bij een groot deel van de wii-bezitters, begon het allemaal toen ik de Wii voor het eerst zag bij een vriend. Ik pakte de Wiimote op, en binnen no-time stond ik lachend te tenni en, bowlen, golfen en boksen. Die middag ging ik enthousiast naar huis, om daar direct mijn eigen Wii te bestellen. Krap een maand later was het zo ver, de Dynabyte belde met het bericht dat mijn Wii op me stond te wachten. Eenmaal thuis sloot ik het ding aan en binnen no-time stond ik lachend te tenni en, bowlen, golfen en boksen. Deze grote blijdschap begon na een week of twee langzaam te minderen naar een lichte glimlach. Ik was zat van Zelda en Wii sports, maar ik had slechts de keuze uit Red Steel en Rayman, beiden games die net boven de middelmaat uitsteken. De Wii ging uit, de 360 aan en alles werd zoals het ooit was. Toen ik maanden later weer zin kreeg om Red Steel te spelen en mijn Wii na een flinke afstofbeurt aanzette gebeurde het, het ding ging kapot en een belletje naar de klantenservice leerde mij dat ik het ding op moest sturen. Nu, weer een maand of vier verder, heb ik eindelijk een goeie Wii, na twee keer een kapotte terug te hebben gezonden. Ik was blij, en leende snel Mario Galaxy om te kijken wat ik gemist had, en ik heb nu al enkele uren in de game gestoken. Mario Galaxy is een topgame, maar zodra ik hem uitgespeeld heb, Metroid Prime 3 straks achter me heb liggen is er voor mij niks meer. Ik hou niet van Mario kart, heb een hekel aan Super Smash Bros, haat minigamecollectie's en heb al helemaal niks met sportgames, en dan heb je op een Wii niks te zoeken. Ik heb op een Wii helemaal niks te zoeken, en dat is de exacte reden dat het ding bij mij na een paar weken alweer onder het stof zit, net zoals mijn DS. Ik ben geen Nintendofan, ik vind Nintendo niet eens leuk, zelfs niet in de verste verte. Ik snap niet hoe mensen liever Mario Kart spelen dan een Burnout, Need for Speed of PGR, ik snap niet waarom iedereen zo enthousiast is over Smash Bros als we ook games als DOA, Tekken of Soul Calibur hebben. Ben ik nou gek of de rest?

Maar als er iets is wat ik niet had verwacht is het wel dat ik ooit nog zo veel begrip voor de PS3 zou krijgen. Vroeger haatte ik de PS3, ik begreep veel van Sony's keuzes totaal niet, en dat is nog steeds zo, maar de PS3 begint nu flink in te lopen op de concurrentie. Ik zou mijn Wii zonder een seconde nadenken ruilen voor een PS3, waarna ik direct een sprint naar de gamewinkel zou trekken om Uncharted, Ratchet, Motorstorm en Resistance te halen. Maar het is vooral het toekomstige gamesaanbod wat mij doet verlangen naar een PS3. Resistance 2 belooft een prachtige FPS te worden met unieke multiplayer en co-op mogelijkheden, Motorstorm 2 ziet er niet alleen op grafisch gebied veelbelovend uit, maar lijkt ook qua gameplay flink wat te bieden, Metal Gear Solid 4 wordt overladen met goede cijfers en ik zou graag Gran Turismo 5 gaan spelen. Ik troost mezelf met de vooruitblik op Gears 2, de vele aankomende offroad multiplatform games, het feit dat ik stealth haat en Forza 2, maar het onderhuidse gevoel blijft. Voeg daar ook nog eens aan toe dat het PSN zich flink aan het vullen is met goeie games als Elefunk(!), Pain en Gran Turismo HD. PS3 fanboys kunnen rusten, ze hoeven me niet meer over te halen met hun slappe argumenten als proce orkracht of Blu-ray, de PS3 heeft mij compleet uit zichzelf overgehaald met hetgeen waar je een console voor koopt; games. Nu moet ik alleen nog aan een flinke lading geld zien te komen!