Het is opvallend hoeveel ontwikkelaars het moeilijk hebben om gameseries over de jaren heen leuk te houden. Na een paar delen wil de ontwikkelaar iets anders, wat vaak slecht uitpakt. Sonic heeft meer slechte dan goede delen gehad, Need for Speed is niet meer wat het geweest is en Street Fighter lijkt met deel IV binnenkort voor het eerst sinds vele jaren eindelijk weer een goede opvolger te krijgen. Met Mortal Kombat is ook van alles geprobeerd, soms succesvol, vaak wat minder. Dit keer probeert Midway het met een oude bekende truc in de wereld van de vechtgames: zet je bekende vechters tegenover een groep strijders van een andere franchise. Dit keer dus de superhelden van DC Comics.Mortal Kombat-veteranen als Sub-Zero, Liu Kang en Kitana nemen het op tegen bekende helden en schurken als Batman, Superman, Catwoman en The Joker. In totaal zijn er tweeëntwintig vechters, een mooi aantal, maar er ontbreken wel een aantal opvallende vechters. De superhelden zijn over het algemeen goed vertegenwoordigd, maar bekende Mortal Kombat-strijders als Johnny Cage, Kung Lao en Reptile ontbreken. Dit is vooral jammer voor de echte Mortal Kombat-fan, want over het algemeen vormen de 22 aanwezige vechters een intere ant en afwi elend spelersveld.
Om de game gebalanceerd te houden, zijn de krachten van de superhelden wat afgezwakt. Dankzij een heel aardig verhaal is het opeens niet zo vreemd meer dat Superman het kan afleggen tegen Sonya. Een grote schurk in het superheldenuniversum (Darkseid) fuseert via een portaal met de grote bad guy uit het Mortal Kombat-universum (Shao Khan) tot Dark Khan. De superkrachtige slechterik die hierdoor ontstaat zorgt ervoor dat de twee universa ook fuseren.
Daarbij komen er uiteraard allerlei magische krachten vrij, waardoor vechters uit Mortal Kombat in de superheldenwereld terechtkomen en andersom. Maar dat is niet het enige, want door de krachten die vrijkomen wordt Superman kwetsbaar en neemt de rage bezit van mensen. Hierdoor kunnen zelfs de altijd goede superhelden bevangen worden door een oncontroleerbare woede, waardoor ze ook hun vrienden aanvallen.
Het verhaal past prima in de wereld van de superhelden en is voor een vechtgame bijzonder uitgebreid. Hoewel het verhaal van een game als Soulcalibur IV mi chien een stuk dieper gaat, wordt dat lang niet zo goed verteld als het verhaal van MK vs. DC. Uitgebreide tu enfilmpjes doen het verhaal uit de doeken en maken van de verhaalmodus een erg onderhoudend geheel. Het verhaal is twee keer door te spelen, één keer aan de kant van de helden en één keer aan de kant van de dodelijke Mortal Kombat-strijders. Na een uur of vier heb je beide kanten helemaal gezien en dan zul je de verhaalmodus nooit meer aanraken. Omdat het een volledig lineair verhaal is, kun je namelijk niet zelf je personages kiezen en dus biedt deze modus maar weinig reden om naar terug te keren.
Daarna blijven er nog een tweetal modi over voor één persoon, de trainingmodus niet meegerekend. Geen vechtgame is compleet zonder een Arcade-modus. Je vecht tegen gewone tegenstanders die steeds moeilijker worden tot je bij de eindbaas Dark Khan bent. Aardige toevoeging is hierbij dat je zelf kunt kiezen of je tegen Mortal Kombat-personages, DC Universe-helden of tegen beide vecht. Deze modus speel je alleen uit om de eindfilmpjes van de verschillende personages vrij te spelen en dat is eigenlijk niet genoeg reden. De filmpjes zijn kort en niet bijzonder boeiend. Het was een stuk intere anter geweest als je extra personages kon vrijspelen, maar dat kan alleen twee keer in de verhaalmodus.
De Kombo Challenge toont hoe diepgaand en tegelijkertijd hoe frustrerend MK vs. DC kan zijn. Dit is eigenlijk een oefenmodus voor de meest lastige combo's in het spel. De timing komt echter steeds zo nauw, dat het goed uitvoeren van deze combinaties bijna onmogelijk is. Hoewel je dus eigenlijk heel ver kunt gaan met het uit je hoofd leren van de acties, is het bijna onmogelijk om ze ook perfect uit te voeren. De slechte vierpuntsdruktoets van de Xbox 360-controller maakt de opgave op die spelcomputer bijna onmenselijk moeilijk.
De eenvoudigere combo's en de special moves zijn echter makkelijk uit te voeren. Alle speciale aanvallen zijn uit te voeren met twee richtingen en een knop. Vaak kun je drukken op naar onderen, naar links en een willekeurige knop en je hebt weer een special move gedaan. Zoals het hoort in Mortal Kombat vliegen de ijsklompen en vuurballen dan ook over en weer. Helaas zijn er een aantal personages met speciale aanvallen die te krachtig zijn. The Flash heeft bijvoorbeeld een aantal supersnelle acties die er wel heel erg gaaf uitzien, maar die lastig te verdedigen zijn.
Maar er komt meer bij MK vs. DC kijken dan combo's en special moves. Zo is er een aantal minigames in de spellen verwerkt. Het is mogelijk om tegenstanders door de muur te rammen, waarbij je simpelweg zo hard mogelijk op de knoppen moet rammen om de meeste schade te doen. Klose Kombat kun je initiëren door op een schouderknop te drukken. Je grijpt je tegenstander vast, de camera gaat naar close-up en je kunt je tegenstander flink in elkaar slaan. Het slachtoffer kan hier alleen iets aan doen door op dezelfde knop te drukken als de aanvaller. Dit gaat op de goede gok, van een quick-time event is geen sprake.
Verder is het in bepaalde arena's mogelijk in een vrije val te raken met je tegenstander. Terwijl je naar beneden suist deel je flinke klappen uit. Door aan het eind op de rechter schoudertoets te drukken kun je eindigen met een special move om een extra pijnlijke landing te garanderen. Gevaarlijk aan deze gedeeltes is dat de rollen worden omgedraaid als het slachtoffer dezelfde knop gebruikt als de aanvaller, net als bij Klose Kombat dus. Deze kleine toevoegingen bieden een leuke afwi eling tijdens de gevechten.
Een laatste toevoeging is de Rage-meter. Wanneer deze vol is en geactiveerd wordt, is je personage tijdelijk sterker en kunnen zijn of haar aanvallen niet geblokkeerd worden. Dit is echter niet de enige toepa ing voor de meter. Wanneer jij flink klappen krijgt, kun je dit ook activeren om een combo te breken. Het op het juiste moment inzetten van de Rage-meter kan daardoor het verschil betekenen tu en winst en verlies.
Ondanks het feit dat de meeste moves dus erg simpel zijn uit te voeren, zegt dat niet per se dat Mortal Kombat een oppervlakkige game is geworden. Het voelt eigenlijk aan als de games van vroeger, dus zoals Mortal Kombat hoort aan te voelen. De serie is niet in eerste instantie bekend geworden om zijn kwaliteit. Mortal Kombat moest zijn faam vooral hebben van de enorm bloederige en groffe actie. Het is dan ook jammer dat dit deel zijn afkomst een beetje verloochend. Mortal Kombat is nog steeds gewelddadig, dat wel. Het bloed vliegt vrolijk rond bij elke slag en stoot en naarmate de gevechten vorderen komen de vechters steeds meer onder de blauwe plekken te zitten.
Alleen de Kombat is niet zo Mortal meer. Dat de superhelden niemand doodmaken is prima, dat hoort ook niet bij ze, dus de zogenaamde heroic brutalities zijn prima gevonden. Ik had het echter helemaal niet erg gevonden als je met Sub-Zero Supermans kop van zijn romp had kunnen rukken met zijn overbekende fatality. Op een paar uitzonderingen na, zijn de fatalities niet zo boeiend meer, daar zijn ze te braaf voor. Dood gaan tegenstanders nog steeds, maar de manier waarop is niet grof genoeg voor de echte Mortal Kombat-fan. Uren en uren speelden gamers vroeger Mortal Kombat om al die groffe acties maar een keer gezien te hebben (in het pre-YouTube tijdperk), ik betwijfel of dat met dit deel hetzelfde zal zijn.
Mortal Kombat moet zijn houdbaarheid dan ook halen uit de multiplayer en daar is niets op aan te merken. De personages zijn tof en de game erg speelbaar, dus Mortal Kombat staat garant voor vele uurtjes plezier op de bank. Ook online staat de game zijn mannetje. Verwacht geen bijzondere speelmodi, gewoon één-tegen-één knokken. De multiplayer bevat helemaal geen poespas, en dat hoeft ook niet. Het werkt en het is leuk, dat is toch alles wat je nodig hebt.