Virtual reality is niet intere ant als technologie op zich. Ja, natuurlijk het is leuk om in 3D rond te kunnen kijken, maar daar is de lol na vijf minuten wel van af. De werkelijke reden waarom vr iedere gamer aan het hart zou moeten gaan, is nieuwe manieren van spelen en vooral het ervaren ervan. Na twee jaar consumenten-vr is het eens tijd om wat hoogtepunten op een rij te zetten.
Landen in Elite: Dangerous
Het is al een heel bijzonder gevoel om werkelijk in de cockpit van je eigen ruimteschip te zitten. Maar het moment dat je voor het eerst door de docking slot van een ruimtestation vliegt, is het duidelijk: dit is een hele nieuwe wereld. Sowieso is de schaal van een ruimtestation in Elite verbijsterend. Waar het er op een normaal beeldscherm allemaal heel gewoontjes uitziet, is dit opeens een ‘woah’-moment.
En dan het interieur, zo groot als een stad, waar andere schepen (al dan niet bestuurd door andere spelers) opstijgen en landen, terwijl je zoekt naar het jou aangewezen platform. Terwijl de scanner aangeeft wat je positie is ten opzichte van je ‘landingsbaan’, ontdek je opeens iets wat op een plat scherm onmogelijk is: je buigt naar voren en kijkt door de cockpitramen naar beneden om te zien of je op de juiste plek zweeft. De klik dat je niet alleen instrumenten hoeft te volgen, maar gewoon kunt kijken waar je bent ten opzichte van je omgeving… zo voelt het dus om een Cobra MK-III echt te besturen!
Een mes gooien in Budget Cuts
Als gamers zijn we bekend met abstractie: de dingen die ons personage op het scherm doet, is gekoppeld aan een druk op de knop. We hoeven niet echt een voorwerp op te pakken en daar een plekje voor te zoeken in onze rugzak. In plaats daarvan is aanklikken voldoende. En een voorwerp gebruiken? Klik it, baby. Dan gebeurt er vast iets.
Zo niet virtual reality. Abstractie maakt opeens plaats voor… gewoon dingen doen. Het opendoen van een lade en daar iets uithalen is opeens gameplay. Waarna we de gevonden voorwerpen nu ook nog eens kunnen gebruiken alsof ze echt zijn. Het moment in Budget Cuts (de demo of de volledige game) waarin je een werpmes vindt, is het even wennen. Wat doe ik hiermee? Oh wacht… ik gooi ermee? Je krijgt meteen flashbacks naar de middelbare school waar je bij slagbal al blij was als je als pitcher ongeveer in de richting van de slagman kon werpen. En dan verschijnt de eerste levensgrote bewakingsrobot, die je binnen enkele seconden uitschakelt en het spel voorbij is. Mes in de hand, gooien en tot je onuitsprekelijke vreugde zien hoe deze het hoofd van de robot treft. De robot die nu in elkaar zakt. Dat mes is toch wel handig. Zou je… ja hoor, je trekt hem uit het ‘lijk’ om nog eens te gebruiken.
Je te pletter schrikken in Wilson’s Heart
Niemand beweert dat reguliere horrorgames niet eng kunnen zijn. We hebben nog steeds nachtmerries van Silent Hill. Die vreselijke verlaten school, zelfs voor je in de nachtmerriewereld bent!
Maar niets van dat alles kan je voorbereiden op de gruwelen van vr-horror. Vooral wanneer die vr-horror bestaat uit een teddybeer met me en als vingers. Nee dit is geen grappige anticlimax. Er is in deze wereld vrij weinig dat enger is dan een teddybeer met me en als vingers, vooral als deze teddybeer je bespringt en vlak voor je gezicht op je inhakt. Probeer maar eens om niet te schreeuwen als een klein kind. Overtuig je partner er maar van dat er ‘niets aan de hand is’. Zelfs niet nadat je in je blinde paniek probeert de teddybeer weg te slaan en daarmee heel hard per ongeluk je eigen Oculus Rift een klap verkoopt.
Vergeet zombies. Vergeet bloedige monsters. Teddyberen met me en als vingers moeten gestopt worden.
Commando’s geven in Star Trek: Bridge Crew
Het zou kunnen dat je weinig hebt met Star Trek. Als dat zo is dan mag je deze overslaan. Voor echte trekkies is er echter weinig mooier dan werkelijk de brug van een sterrenschip bezoeken. Welke Trek-fan heeft nou niet gedroomd van de kans om die centrale stoel te vullen, nonchalant opzij te leunen en te het roer bevelen om naar ‘Warp 7’ te gaan? Oké, mi chien zou jij kiezen voor Warp 8. Maar zeker niet Warp 10, want dat is binnen het Trek-universum niet mogelijk. De warp-barrière werd alleen geslecht in de aflevering ‘Where No-one has Gone Before’, maar alleen met hulp van de Traveler, die…
Sorry. Macht de gewoonte. Nee, geen goede gewoonte, we geven het toe. Hoe dan ook geeft de game Star Trek: Bridge Crew je eindelijk de kans om op die centrale stoel plaats te nemen en commando’s te roepen. En dan is het hopen dat andere bemanningsleden ze ook opvolgen in plaats van te dabben met hun Move-controllers. Doen ze wat je zegt, dan kan je in elk geval één onmogelijke Star Trek-droom van je bucketlist schrappen.
Scoren in Echo Arena
De laatste seconden van de match zijn ingegaan. “Je bent vrij!” roept een speler achter je. In je hand heb je de disk. Vóór je is het zwevende doel waar spelers van de tegenpartij met alle macht naartoe proberen te zweven. Niet nadenken. Doen. De disk verlaat je handen, maar je ziet al dat dit niet goed gaat. Een paar centimeter te veel naar rechts. Dan de onmogelijke stuiter. Zou het? Een tegenspeler vloekt. Hij zit er in. De zoemer gaat en de eindscore is bekend.
Als het zweet van je lichaam druipt en je de headset van je hoofd trekt is het weer even wennen aan de gewone wereld, met zijn lastige zwaartekracht en volledige gebrek aan robots. Even lijkt het of dit de droom is. Maar nee, dit is echt. Toch?
Een robot onthoofden in Robo Recall
Terwijl de vijandelijke robots je omsingelen, transporteer je in een flits naar een van hen. Voor deze doorheeft wat er gebeurt, grijp je hem bij zijn mechanische kladden. Het ding protesteert, maar met je andere hand hebt je zijn kop al vast, die je snel van zijn romp trekt. Een andere robot is nabij. Ook deze is klaar om te vuren. Jammer voor hem dat je deze van de grond tilt en zijn arm er afrukt. Met de arm zwaai je en sla je je slachtoffer zijn kop van de romp. Daar sta je in wat door de elektronische aard van je tegenstanders totaal geen bloedbad is. Het is… met overtuigingskracht rebooten. Krachtig uitschakelen. Control Alt Delete, maar met flink wat rommel na afloop. En dat is nog voor je je pistolen trekt en de zwermende bots met headshots naar de eeuwige helpdesk stuurt.
Een kerker verkennen in Skyrim VR
Stap voor stap beweeg je voorwaarts in de halfduistere gang. Er drijft een lage mist en je rilt, ook al is het niet echt koud. Je hoort de echos van waterdruppels en het bekende gekraak en de voetstappen van levende skeletten. Nee, geen tijd om na te denken over wat die skeletten dan bij elkaar houdt, of hoe ze zonder spieren kunnen bewegen. In plaats daarvan hef je je boog en trek je de pees naar je toe, om de pijl vervolgens naar je doel te laten vliegen. Een doel dat bestaat uit botten en waar een pijl toch eigenlijk geen schade aan zou kunnen doen. Nee! Niet over nadenken. Want daar komen zijn maatjes. Pijlen vliegen in het rond. En wanneer er eentje te dichtbij komt lanceer je een vuurbal die de resterende tegenstanders wegblaast.
Nu is de weg vrij. De kist staat aan het eind van de kerker. Je teleporteert dichterbij, maar de laatste paar stappen neem je ‘in het echt’. Het hoeft niet, maar je knielt voor de kist, voor je hem opent. Nu maar hopen dat je niet al te veel draagt. Een klap. Een grom. Je staat op, draait je om en staat oog in oog met…
De afgelopen jaren heeft vr zich ontwikkelt tot een volwaardig gameplatform. Dat het nog niet het ma ale verkoopsucces is waar veel vr-fans op hoopten, doet niets af aan het feit dat er nu al een boel dromen zijn waargemaakt. Het meest intere ante aan het medium is om zien hoe ontwikkelaars ontdekken waar het plezier precies te vinden is. Plezier dat bij platte games al redelijk goed begrepen wordt. Zoals altijd bij dit soort verhalen, doen woorden geen recht aan de werkelijke ervaring. Ervaringen die jij wellicht zelf ook hebt gehad. Graag lezen we dan ook jouw vr- hoogtepunten in de reacties.
Meer Vr Vrijdag: