Net zoals games in films en op televisie eigenlijk altijd verkeerd worden weergegeven, is dat met vr uiteraard ook zo. Alle vr is ‘first person’ en de gebruiker is eigenlijk door een poort gestapt naar een andere wereld, en niet meer in de echte wereld. Voor fictie is dit natuurlijk een heel leuke plottruc om de begrenzingen van de echte wereld te negeren voor spectaculaire avonturen. Hierdoor is ook het misverstand ontstaan dat vr pas echt vr is wanneer je altijd vanuit de eerste persoon je avatar bestuurt, terwijl dat een veel te beperkte definitie is. En hoewel de kracht van vr gedeeltelijk is dat je inderdaad in een andere wereld stapt, zijn er veel meer mogelijkheden om die wereld te besturen en te ervaren.
Een goed voorbeeld is het recent verschenen Mo voor PlayStation VR, waarbij je wel als een soort geest in de spelwereld aanwezig bent, maar je feitelijk een schattige muis bestuurt. Dit geeft allerlei unieke mogelijkheden voor het verkennen van de wereld en het oplo en van puzzels. Andere titels gingen Mo al voor. Zo zijn er de Oculus Rift-lanceringstitels Lucky’s Tale (een simpele platformgame) en Chronos (een heel mooie kruising tu en een Souls-game en Zelda). Inmiddels zijn er heel wat meer ‘derde persoonsgames’ voor vr beschikbaar die aantonen dat het ontzettend leuk is om je te omhullen met de spelwereld en daar als een soort godheid of geestverschijning interacties mee te hebben.
Een gigantische speelgoeddoos
Het appelleert namelijk aan een heel ander deel van ons brein. In plaats van dat we zelf de hoofdrol spelen in een avontuur, hebben we in plaats daarvan opeens de beschikking over een soort gigantische speelgoeddoos, waarbij de actiefiguren voor onze ogen tot leven komen en dingen kunnen doen die onze Star Wars- of GI Joe-actiefiguurtjes alleen in onze dromen deden.
De snel voortschrijdende techniek maakt deze ervaring steeds intere anter. We noemden Mo al. Maar wat te denken van het ook onlangs verschenen Bra Tactics (Oculus Rift)? Eigenlijk is dat spel een verwezenlijking van een droom die velen van ons al hadden toen we voor het eerst Command & Conquer speelden op de pc. Want hoewel de muis-toetsenbord besturing natuurlijk geweldig is, is er weinig fantasie voor nodig om te snappen hoeveel beter het is wanneer je de eenheden met je handen aan kunt raken, of gebouwen zelf neer kunt zetten. Opeens is die abstractielaag uit het spel verdwenen en worden troepen en bouwwerken zo echt als maar mogelijk is.
Het derde persoonsperspectief in vr geeft ontwikkelaars veel meer vrijheid in het onderzoeken van mogelijkheden in al bestaande genres. Zoals de god-game in het geval van Tethered. Hier bestuur je een eiland vol schattige wezentjes. Het is aan jou om ze aan het werk te zetten, hun land te verdedigen en om zich te ontwikkelen.
Stadje
Een van de allereerste officiële demo’s voor de Oculus Rift heette Dreamdeck. Hierin zag je een aantal indrukwekkende taferelen, zoals een buitenaards wezen dat je op een andere planeet aansprak of een T-Rex die over je heen stapt. Tu en al dat grafisch geweld viel echter een onderdeel het meeste op: een miniatuurstad die van papier gemaakt leek en waar je door dichterbij te komen allerlei intere ante gebeurteni en kon bekijken. De eerste gedachte die dat opriep: Sim City.
En hoewel er geen officiële Sim City voor vr is (en laten we wel wezen, de laatste Sim City was nou niet bepaald een succes) bestaat er wel degelijk een intere ante bouwsim met de naam Skytropolis (Vive, Rift). Hierin bouw je geen stad, maar een gigantische wolkenkrabber, die eigenlijk net zo werkt als een verticale metropolis. Je moet net als in de kla ieke simgames zones toewijzen en zo een zichzelf in stand houdende wereld creëren.
Het is een waar genot om tijd in zo’n mini-universum door te brengen, waarbij je heel snel de echte wereld vergeet. Ironisch genoeg is het gevoel van ‘presence’ vaak veel sterker, omdat je aandacht niet gaat naar de ‘kermisattractie’ van het ‘er zijn’, maar naar het oppakken, manipuleren en domweg spelen met de interactieve omgeving.
Een ander intere ant aspect van deze derde persoonsgames, is dat het een voorzichtige blik biedt in een toekomst waarin vr wel degelijk gewone ‘platte’ spellen kan vervangen. Nee, nu nog niet. En volgend jaar ook niet. Maar het zal niet lang meer duren voor alle genres die we kennen en liefhebben op onze platte schermen hun weg vinden naar virtual reality, met alle extra voordelen die dit biedt. Denk aan strategische rpg’s, vechtspellen en wellicht zelfs voetbal, waarbij je ergens in een levensgroot stadium neerkijkt op de spelers, en ze vergelijkbaar met Fifa op afstand bestuurt. Het gevoel van controle en immersie, van spektakel en presence dat een goede derde persoons vr-game kan opleveren, is niet te onderschatten. En wie wil er dan nog terug naar zijn pietepeuterige 70-inch 4K-scherm?
Meer Vr Vrijdag: