Qua inhoud en gameplay komen zowel Wolfenstein en Crash nagenoeg volledig overeen met de oorspronkelijke versies die wij vorig jaar met respectievelijk een 9 en een 7,5 beoordeelden. Het zit ‘m dus vooral in de spelervaring en technische kwaliteit – en op dat vlak houdt vooral de Crash Bandicoot-remake makkelijk stand.
Crash Bandicoot N. Sane Trilogy
Toegegeven, de resolutie ligt een stuk lager (480p op de Switch zelf en 720p op een extern scherm) dan pak ‘m beet de PlayStation 4 (Pro)-variant, maar gezien de grove vormgeving doet dit er niet al te veel toe.
Belangrijker is dat de frametimes en framerate niet altijd even consistent zijn. Hoewel Crash niet de meest intense platformreeks is, werkt dit je zo nu en dan toch tegen. Vooral als je in een specifieke flow en op tempo van object naar object dient te springen, kan die soms onbetrouwbare beeldverversing je duur komen te staan. In de praktijk komt dit niet al te vaak voor, maar zo nu en dan lijkt het alsof je net een fractie van een seconde aan beeld mist, of juist dat je sprong een frame of twee te laat ingezet wordt.
Het is niet ernstig genoeg om de Switch-versie links te laten liggen: de trilogie leent zich uitstekend voor een handheld en de algehele ervaring is simpelweg uitstekend. Sterker nog, er zijn meerdere scenario’s te bedenken waarin je voor de Switch-versie en niet de Xbox One X- en pc-versies wilt gaan, ook al tonen die prachtige schaduwwerkingen in 4k. Net als Mario Ody ey en Donkey Kong Country leent de nog altijd prima platformactie in Crash Bandicoot zich perfect voor een half uurtje in de trein of aan het strand. De levels zijn kort en divers, de besturing is responsief en je mist geen inhoudelijke extra’s ten opzichte van andere varianten. Bovendien kost de game je op dit moment rond de veertig euro, of je nu voor de PlayStation 4, Xbox One, pc of Switch gaat.
Wolfenstein 2: The New Colo us
Met een titel als Wolfenstein ligt het een stuk lastiger. Deze valt nog het best te vergelijking met het vorig jaar verschenen Doom, waarvan redacteur Erik Nu elder zich afvroeg “voor wie deze Switch-versie van Doom nu eigenlijk bedoeld is. Mensen die de game al hebben gespeeld, zullen hem niet heel snel nog een keer halen, alleen om hem onderweg te kunnen spelen. Iedereen die hem nog niet heeft gespeeld kan veel beter terecht op elk ander platform, waar de game niet alleen beter is, maar ook een stuk goedkoper dan de volle mep die er in de eShop van Nintendo wordt gevraagd.”
Eigenlijk gaat diezelfde vlieger ook voor Wolfenstein 2: The New Colo us op. Het is enorm indrukwekkend wat MachineGames en Bethesda Softworks (in samenwerking met Panic Button) voor elkaar hebben gekregen. De Switch-versie draait over het algemeen prima en dat is voor een grafisch indrukwekkende game als Wolfenstein geen vanzelfsprekendheid.
Ook is het gaaf om onderweg een van de beste shooters van het afgelopen jaar te kunnen spelen. De gameplay is snel, enerverend en bij vlagen meedogenloos, en de grandioze physics komen ook op de Switch uitstekend uit de verf. De verhaalvertelling is uiteraard onveranderd en daardoor nog altijd spectaculair, en je mist ook geen andere modi: Wolfenstein 2 kende sowieso al geen multiplayer, dus dat spreekt in het voordeel van de Switch-versie.
Een aardig detail is bovendien dat Wolfenstein 2 op Switch handig gebruikmaakt van HD Rumble: via de trillingen en vibraties van de controller voel je met meer precisie en nuance wat er zich in de game afspeelt. Dit heeft daadwerkelijk meerwaarde en zou bijvoorbeeld een reden kunnen zijn voor degenen met gehoorverlies om Wolfenstein op Switch te spelen: je hebt een stuk meer tactiele feedback.
Wel heeft de game veel baat bij het grafische overwicht van de PlayStation 4-, Xbox One-, en pc-versies. Dit is niet eens alleen omdat de actie zo fraaier in beeld wordt gebracht, maar ook omdat het de algehele spelervaring ten goede komt. Wolfenstein 2 is op de Switch niet al te scherp, waardoor je zeker op het scherm van de console zelf soms meer moeite hebt om tegenstanders van hun omgeving te onderscheiden. Ook tijdens verhalende scènes valt dit eens te meer op: redacteur Ron Vorstermans gaf in zijn review weliswaar aan dat de gezichtsanimaties niet al te best zijn, maar op de Switch zie je ze bij vlagen niet eens. Zeker wanneer personages zich op een afstand bevinden, is het moeilijk om hun mondbewegingen en gezichtsuitdrukking te zien. Ook kun je motion blur niet uitzetten, wat op een grotere monitor prima is, maar niet tot de beste resultaten op het 7-inch-scherm van de Switch leidt. Sterker nog, als je gevoelig bent voor reisziekte is dit een garantie voor mi elijkheid.
Dit maakt de keuze wellicht makkelijker: deze versie is vooral aan te raden als je koste wat kost een handzame versie van Wolfenstein 2 wilt spelen of enkel een Switch in je bezit hebt. Ook op de Switch is de game prima te spelen en biedt het sterke shootergameplay, maar er zijn simpelweg veel betere varianten op de markt. En in tegenstelling tot Crash Bandicoot veranderen de technische kwaliteiten van de game daadwerkelijk de spelervaring.