ZombiU

Ubisoft had bij de lancering van de Wii een droom: één van de beste launchgames voor het systeem uitbrengen. De teleurstelling rondom Red Steel was echter haast unaniem onder journalisten en gamers. Een beetje angst bij Ubisofts launchgame voor de Wii U is dus niet zo vreemd.  Maar de enige angst die wij tijdens het spelen van ZombiU voelden, was de angst om doodgebeten te worden door zombies. Dit is geen teleurstelling zoals Red Steel. Sterker nog: ZombiU is dé verrassing van de Wii U line-up en een verrekt goede reden om Nintendo’s nieuwe systeem te kopen.

Een persoonlijke anekdote: ik speel nu ongeveer twintig jaar games. Twintig jaar aan virtuele ervaring dus, maar voorbereid op ZombiU was ik allerminst. Ik ging dood, en vaak ook. Doodgaan in ZombiU heeft vergaande consequenties en dat is meteen één van de sterkste punten aan de game. Doodgaan betekent namelijk dat je personage in een zombie verandert. Je bent hem (of haar) dus voor altijd kwijt, inclusief de voorwerpen die je bij je droeg. En dus moet je met een nieuw personage weer opnieuw beginnen.

Ook jij gaat dood in ZombiU. Het is bijna onontkoombaar door de manier waarop je gamerhersenen geprogrammeerd zijn. ZombiU heeft een eerstepersoonsperspectief dus denk je soms, op je meest zwakke momenten, dat je een shooter aan het spelen bent. Fout! ZombiU is survivalhorror op zijn puurst. Ik durf zelfs te claimen dat niets zo dicht bij survivalhorror – of het gevoel dat een zombie-apocalyps met zich meebrengt – komt als dit spel.

Je begint de game in een veilige kamer in een metrostation. Een stem, de mysterieuze ‘Prepper’, vertelt via jouw Wii U GamePad dat Londen is overspoeld door zombies en dat het aan jou is om op onderzoek uit te gaan. Vanuit de veilige ruimte ga je gedurende het spel de straten en (al dan niet toeristische) gebouwen van Londen verkennen. Van de typerend knusse Engelse woonwijken tot het statige Buckingham Palace en zelfs het altijd wat mysterieuze Tower Bridge, het spel ademt continu de sfeer van de gigantische Engelse hoofdstad.

Overleven in ZombiU

Wil je overleven, dan ga je ZombiU zo spelen: zodra je een nieuwe ruimte binnenkomt of de straat op gaat, kijk je goed rond. Je luistert naar de radar op je GamePad of er zombies in de buurt zijn. Bij elk bewegend wezen piept de radar, dus reken maar dat je ook wel eens afgeleid gaat worden door een rondzwervende rat. Vermoed je dat het gebied zombieloos is? Mooi, voorzichtig loop je verder naar je doel, naar de volgende kamer of straat waar je hopelijk net zo veilig bent. Wel zombies? Bid dan maar dat het er om één of twee gaat. Deze knuppel je met je trouwe cricket bat tot moes. Het is helaas het enige mêleewapen in de game, maar essentieel in het uitschakelen van de ondoden. De standaard zombie vergt wel een klap of vier voordat zijn hoofd uit elkaar spat, dus zorg dat je jezelf niet in een hoek drijft, maar houd genoeg ruimte over om uit te wijken wanneer de zombie aanvalt.

Om het realisme te verhogen, bestuurt je personage in ZombiU op zijn zachtst gezegd stroef. Het is geen gladgeschoren ruimtesoldaat die de wereld wel even redt, maar je hebt een willekeurige inwoner van Londen die bij ‘geluk’ nog in leven is. Lopen gaat een beetje traag, de omgeving goed bekijken vergt wat tijd en om zombies een goede klap te verkopen heb je timing nodig. Het duurt een aantal seconden voordat je uit kunt halen, dus doe je het te vroeg en mis je je doelwit, dan krijg je zeker een flinke knauw van een ondode in je lijf. Soms kom je op plekken waar meer dan een paar zombies zijn en het enige devies is dan ook rennen. Ren de longen uit je lijf, zorg dat je een plek vindt waar je veilig bent. Twee zombies op afstand houden of ze zien te doden is al een uitdaging, het opnemen tegen tien zombies is je doodvonnis tekenen.

Verder heb je ook andere items die je kunnen helpen te overleven. Je hebt planken om deuren mee dicht te spijkeren, al helpt dit maar tijdelijk. Je hebt flares om zombies mee af te leiden, zodat je tijd hebt om weg te rennen. Hier en daar vind je een granaat of – met veel geluk – een paar kogels voor je geweer. Maar geloof ons alsjeblieft als we zeggen dat je die kogels goed moet bewaren. Gebruik indien mogelijk alleen je cricket bat, want items zoals kogels en health zijn enorm schaars in de spelwereld.

Doodgaan in ZombiU

Nu zijn bovenstaande tips wel leuk en aardig, maar dood ga je toch wel in ZombiU. Je gaat zeker een keer verrast worden door een hele groep zombies die uit het niets op een pleintje arriveert waar het een tel geleden nog heel rustig was. Of je opent een deur en een zombie stort zich met een onstilbare honger op je. Laatstgenoemde ‘goedkope’ schrikmomenten zijn gelukkig zeldzaam in vergelijking met de constante angst die je tijdens het spelen voelt. Elk moment is eng in ZombiU, omdat doodgaan ook echt doodgaan betekent. Je verandert dan zelf in een zombie en met een nieuw personage begin je het spel weer opnieuw vanuit je safehouse.

Nou ja, niet helemaal van vooraf aan. Gelukkig open je gedurende het spelen kortere routes via het rioolsysteem van de stad en spaar je als je slim bent wat voorwerpen op in een kist voor je onvermijdelijke opvolger. Daarbij loopt je voorganger – inmiddels zelf een zombie - nog rond op de plek waar hij/zij het loodje legde. Je kunt hem of haar dus opzoeken, neerknuppelen en je oude spullen terug claimen. Waren deze opties er niet, dan zou ZombiU al snel een van de meest frustrerende games ooit worden. Wie heeft immers zin om een spel van pakweg 15 uur – een fatsoenlijke zit dus - keer op keer opnieuw te beginnen? In plaats daarvan is de spelwereld opgebouwd als die uit een Metroid- of Castlevania-game, en ontgrendel je steeds meer nieuwe omgevingen en snellere routes die zich allemaal relatief dicht bij je startpunt bevinden. Je maakt de omgeving steeds meer je eigen, ook al ben je met je twintigste personage bezig.

Sfeervolle GamePad

Hoe bijzonder het overlevingsmechanisme in ZombiU ook is, het had bij wijze van spreken op elke console mogelijk kunnen zijn. Wat voegt de GamePad precies toe? Verdomd veel sfeer! De combinatie van het geluid dat uit je televisie komt (omgevingsgeluiden, kreunende zombies) en het geluid uit de GamePad (communicatie met je grote mysterieuze vriend de Prepper, het ijzingwekkende gepiep van je radar) is er eentje die we nooit eerder hebben ervaren. Het voelt alsof je een gedeelte van de game in je huiskamer haalt, een game-item die jou onderdeel maakt van de spelwereld.

Maar het gaat verder dan dat. De GamePad dient ook als rugzak. Wil je een item oprapen en in je rugzak stoppen, dan bukt je personage ook echt in de game terwijl jij met je vinger het item in of uit je rugzak sleept op de GamePad. Ondertussen kijk je zenuwachtig naar het televisiescherm, want op elk moment kan een zombie zich op je kwetsbare personage storten. Dezelfde situatie doet zich voor wanneer je een code in moet voeren om een deur te ontgrendelen of een putdeksel moet openen om op tijd weg te kunnen vluchten: dit doe je allemaal op de GamePad, terwijl de zombies op de televisie langzaam maar gestaag dichterbij schuifelen. Het is soms werkelijk angstaanjagend en nog nooit eerder op deze manier gedaan in een game.

Ook de lokale multiplayer voor twee personen bewijst de toegevoegde waarde van Nintendo’s nieuwe controller. Terwijl één speler, die zich voortbeweegt met de Wii-controller, probeert te overleven, plaatst de speler met de GamePad op tactische plekken zombies om het de ander zo moeilijk mogelijk te maken. Beide spelers moeten proberen bepaalde locaties te veroveren en verdient de GamePad-speler meer punten, dan kan hij steeds krachtigere zombies inzetten. Het geeft een strategisch tintje aan de game en geeft de multiplayer een eigen gezicht.

Er zijn expres veel details uit deze recensie weggelaten. Anekdotes die nog vers in het geheugen liggen en die ik het liefst zou delen. De vele schrikmomenten, locaties, soorten wapens en variaties op zombies moet je echter lekker zelf ontdekken. ZombiU is namelijk pas echt eng wanneer je niet goed weet wat er komen gaat. Toch krijg je als de Wii U is aangesloten op internet een beetje hulp – van je medespelers. Zij kunnen à la Dark Souls berichten achterlaten op muren in de spelwereld om je bijvoorbeeld te waarschuwen voor aankomend gevaar… of je op een totaal verkeerd spoor zetten.

ZombiU is zeker niet voor iedereen. Geduld is een schone zaak en wil je een Wii U-game waarin je alles en iedereen aan gort kan knallen, verwijzen we je door naar Black Ops 2. ZombiU moét je langzaam spelen, anders leg je om de paar minuten het loodje. Ook mensen die op zoek zijn naar een nieuwe grafische revolutie kunnen ZombiU rustig laten liggen. Het spel oogt niet beter dan wat we van een gemiddelde Xbox 360-titel zouden verwachten, al vielen de realistische lichteffecten in de game – net als in Nintendo Land – ons wel positief op. Maar ZombiU draait niet om grafische pracht en praal of keiharde actie, het spel is hier om te tonen dat de GamePad een erg sfeervolle en originele toevoeging kan zijn aan een game, en natuurlijk om je de stuipen op het lijf te jagen. Ik speelde de game ’s avonds laat terwijl een vriendin mij emotioneel steunde, maar die dook zo nu en dan onder de dekens omdat de spanning haar te veel werd. Ik wenste tijdens het spelen meer dan eens dat ik hetzelfde kon doen. ZombiU wekt het survivalhorror-genre weer tot leven en maakt het enger dan ooit tevoren.

9

Fantastisch

Conclusie

ZombiU is de perfecte Wii U-launchgame voor volwassen gamers: er is geweld, er zijn monsters en het is ook nog eens daadwerkelijk eng. Doordat je personage echt dood gaat en voor altijd dood blijft, en het veel moeite kost om ook maar één zombie voorgoed naar het hiernamaals te slaan, zit je al snel met klamme handen voor de televisie. En voor de GamePad, die je nog meer in de spelwereld trekt. ZombiU is eng, uniek en alleen mogelijk op Wii U. Een betere launchgame had Nintendo zich niet kunnen wensen.

Plus- minpunten

Daadwerkelijk eng door moeilijkheidsgraad en angst om te sterven

GamePad wordt erg leuk gebruikt

game is lang

Meer mêleewapens was leuk geweest