Zack Zero klinkt als een merknaam die je wel eens eerder gehoord hebt. Als het neefje van Ben 10, of als een ripoff van Action Man of G.I. Joe. Maar schijn bedriegt, want Zack Zero is geheel aan het brein ontsproten van zolderkamerontwikkelaars Carlos en Alberto, die samen met een handjevol anderen Crocodile Entertenmaint vormen. De actieplatformer Zack Zero is hun debuutgame.
Zack Zero is zijn geliefde Marlene verloren, met wie hij een superheldenduo vormt om de kwaadaardige Zulrog van werelddominantie af te houden. Maar deze engerd houdt Marlene op zijn planeet gevangen om haar als lokaas te gebruiken voor Zack. Door de held in de val te laten lopen kan Zulrog het duo in een keer uitschakelen en ligt de weg naar wereldheerschappij open. Het zal Zack Zero zeker nooit lukken om de gevaarlijke vlaktes, bases, grotten en gevangenenfaciliteit van Zulrogs planeet te doorkruisen en Marlene daadwerkelijk te bevrijden…?
Vuur, ijs en steen
Het concept van Zack Zero is simpel doch doeltreffend. Zack springt en klimt zich een weg langs allerlei enigszins in moeilijkheid oplopende obstakels, variërend van bewegende laserbalken tot instortende rotsen en lopende banden met verpulverende hamers. Je kent het wel: de bekende platformuitdagingen. Gelukkig word je geholpen door de krachten van je speciale pak: vuur, ijs en steen. Zo kun je met vuur ‘airsurfen’ om anders onoverbrugbare gaten over te springen, terwijl het vertragen van de tijd met je ijskrachten toch wel handig is als die zagen iets te snel bewegen. Steen gebruik je onder andere om zwakke landschapsdelen mee te slopen. Je tegenstanders kunnen eveneens je krachten proeven door ze vuurballen te laten happen, ze in blokken ijs te veranderen of ze te spiezen met stenen.
Die tegenstanders zullen je vaak al meppend aanvallen, maar soms gebruiken ze vuurwapens waarvan de projectielen met een goed getimede sprong te ontwijken zijn. Ook krijg je te maken met groepjes vijanden die je snel dient te ontwijken met een aantal sprongen en vervolgens vanaf een veilige kant kunt aanvallen. Die tegenstanders komen van zowel links als rechts, en aangezien je maar vanuit één kant kunt aanvallen, zijn ontwijkmanoeuvres noodzakelijk. De gevechten zijn simpel van opzet, maar eindbazen en tu enbazen zorgen voor genoeg variatie.
Eindbazen
Soms maken de speciale krachten de game net iets te makkelijk. Je vervalt al snel in ‘airsurfen’ bij een uitdagende sprong en je kunt de tijd ook vertragen als dat niet noodzakelijk is. Verder hebben de reguliere vijanden geen antwoord op de verwoestende kracht van de elementen. Toch weet Zack Zero je op de juiste momenten te prikkelen. Zo makende bovengenoemde tu enbazen de gevechten intere anter omdat deze vijanden alleen op een specifieke manier kunnen worden aangepakt (door ze in de rug aan te vallen bijvoorbeeld). En de game kent zelfs enkele echte eindbaasgevechten die de afwi eling heel veel goed doen.
Tijdens die eindbaasgevechten merk je dat Zack Zero een game is waarover nagedacht is. Zo zijn de eindbazen erg afwi elend en worden ze met enkele leuke ingame filmpjes ingeleid. Ook kennen de baasgevechten tu entijdse checkpoints om frustratie te voorkomen. Sowieso zit het checkpoint-systeem uitstekend in elkaar. Je kunt je wapens upgraden door groene bollen te verzamelen. Als je het loodje legt, dan word je teruggezet naar een bepaald punt maar behoud je wel je voortgang in het verzamelen van deze bollen. Het is een slimme maar subtiele designkeuze.
Fris en afwi elend
Mi chien voelt het allemaal een beetje formulematig aan: een platformpje hier, een gevechtje daar, en voila: de game is klaar. Wellicht klopt het dat het spel bij vlagen iets te rechtlijnig aanvoelt, en het is ook waar dat je delen van het spel al vaak genoeg in een ander jasje hebt teruggezien in andere games, maar dergelijke kritiek is wel wat kort door de bocht. Zack Zero voelt wel degelijk fris aan, wat paradoxaal genoeg aan die ongecompliceerde benadering te danken is. Het is een game zoals een game hoort te zijn: een superheld met speciale krachten die al springend en schietend zijn weg vindt naar de eindbaas .
Afwi eling is daarbij het sleutelwoord. Alle lo e elementen mogen dan bekend aanvoelen, het is juist de vloeiende combinatie van deze elementen die Zack Zero simpelweg een heel fijn spel maken. Het vechten, springen en ook enkele korte puzzeltjes met hendels, wi elen elkaar in kort tempo af. Je bent nooit langer dan een paar minuten bezig met één gameplay-element, wat Zack Zero een spel maakt dat je eigenlijk het liefst in één ruk wilt uitspelen. Een spel ook dat je doet denken een twee consolegeneraties geleden zonder dat het achterhaald aanvoelt. Dat achterhaalde komt wel terug in de verhaallijn, die geschreven lijkt te zijn door een in de jaren tachtig achtergebleven tiener met een voorliefde voor ruimtetekenfilmpjes. Het achterhaalde zit ‘m ook in de superkorte maar in herhaling vallende filmpjes als je te pletter valt.
Maar laten we deze review eindigen zoals we ‘m begonnen: positief. Want Zack Zero is, buiten een lekker afwi elend spelletje, ook nog eens behoorlijk lang. De game kent acht levels die elk in krap een uur uitgespeeld kunnen worden. Zo kom je al snel uit op minstens zes uur spelplezier. En dat voor een spel dat enkel een tientje kost. Fanatici kunnen hun scores, die live worden bijgehouden op online leaderboards, proberen te verhogen. Maar ook de avonturier die slechts eenmaal dit ongecompliceerd maar afwi elende avontuur wil doorlopen, zou een aankoop moeten overwegen.