Een spiritueel vervolg op Banjo-Kazooie op een Nintendo-console; veel nostalgischer kan het niet worden. Yooka-Laylee is echter in wel heel veel opzichten gelijk aan het bronmateriaal en schuwt daarbij ook niet de mindere kanten van de Banjo-games.
Het zijn weer hamsterweken
In verschillende kleurrijke levels bestuur je het duo Yooka (de kameleon) en Laylee (de vleermuis) in hun strijd tegen slechterik Capital B. Tijdens dit avontuur besteed je vooral veel tijd aan het verzamelen van allerlei verschillende objecten, zoals schrijfveren, spoken en levende bladzijdes. Zoveel tijd zelfs, dat het nogal afleidt van het hoofddoel van het spel. Met de veren zijn nieuwe vaardigheden te kopen die het duo in staat stellen om nieuwe plekken te bereiken en paden te openen die weer leiden tot, juist, nieuwe dingen om te verzamelen.
De verzameldrang die de game je op deze manier oplegt verliest al snel zijn charme, zeker omdat in elk hoekje en op elke rots wel weer iets te vinden is. Het maakt de werelden die je doorkruist simpelweg minder leuk om te verkennen, omdat de objecten vaak nodig zijn om verder te komen. In alle eerlijkheid verschilt dit niet eens zoveel met de Banjo Kazooie-games, maar van alle kenmerken die Yooka-Laylee van zijn voorganger had kunnen overnemen is dit juist het aspect waar we het minst op zitten te wachten.
Een aantal werknemers van de studio Playtonic hebben Banjo en Kazooie vroeger dan wel bedacht, maar ze hebben er niet de rechten van. Daarom kan Yooka-Laylee niet letterlijk een vervolg van die games zijn en moeten we het doen met nieuwe personages die gewoon niet zo goed uit de verf komen. Yooka en Laylee hebben te weinig diepgang en voelen daardoor vooral aan alsof ze puur ontworpen zijn om herinneringen aan de Banjo-games op te roepen. Nergens wil dat echt lukken, en
dat is jammer omdat vooral Yooka en Laylee in de basis wel aandoenlijke figuren zijn.
Technisch sterk verbeterd
Toen de game eerder dit jaar op PlayStation 4, Xbox One en pc verscheen werd het spel geplaagd door technische mankementen, waaronder vastlopers en een camera die soms een eigen leven leek te leiden. Inmiddels zijn deze problemen door de ontwikkelaar aangepakt en de Switch-versie mag het gelukkig al vanaf het begin zonder deze kritiekpunten doen. Dat is vooral wat betreft de camera een enorme verademing. Op de standaardinstelling maakt deze het spel met z'n willekeurige wi elingen van gezichtspunt haast onspeelbaar.
Wanneer de camera naar de handmatige instelling word omgezet, levert dat gelukkig een wereld van verschil op en blijft hij gewoon staan waar de speler dat wilt. Zo nu en dan heeft deze nog steeds de neiging te denken het beter te weten en wordt er toch op ongelukkige momenten van camerapunt gewi eld. Gelukkig blijven dergelijke situaties tot een minimum beperkt, wat er in combinatie met de fijne besturing via de Joy-Cons voor zorgt dat het een zeer prettige speelervaring oplevert.
Omdat het eenvoudig is om een level of een deel daarvan te spelen en later weer op te pakken en je het spel waar dan ook kan opslaan is Yooka-Laylee uitermate geschikt voor tijdens een treinreis of wanneer je op vakantie gaat. Het spel levert qua framerate en graphics ook niets in wanneer je de Switch in handheld-modus gebruikt. Het is op dit vlak dat de Switch-versie absoluut voordeel biedt ten opzichte van de concurrerende platformen. Ook zijn de acht vrij te spelen minigames te besturen met één enkele Joy-Con per speler. Hierdoor is het zeer toegankelijk om de game met vrienden te spelen tijdens een feestje of wanneer je bezoek hebt. Erg veel voegen deze minigames overigens niet toe. Het zijn simpele spelletjes die vooral repetitief zijn en snel vervelen.
Yooka-Laylee is vanaf 14 december beschikbaar op Switch. De game is ook verkrijgbaar op pc, Xbox One en PlayStation 4.