Met de nodige artistieke vrijheid een oude game of tv-serie overzetten naar de huidige tijd is iets dat we tegenwoordig steeds vaker zien. Veel ouder dan Yar’s Revenge ga je ze waarschijnlijk niet tegenkomen, aangezien het origineel in 1981 verscheen voor de Atari 2600. Nu waren wij op dat moment nog te jong om het spel überhaupt bewust meegemaakt te hebben , maar voor de geïntere eerden is het origineel speelbaar op de Atari-site. Eigenlijk is de enige overeenkomst tu en toen en nu dat je nog altijd als één van de laatste Yar-krijgers uit bent op wraak op de kwaadaardige Qotile, maar nu in een on-rails shooter a la Panzer Dragoon en Sin and Punishment.
Fine e
Waarom je precies boos bent komt niet echt lekker duidelijk naar voren. Je kunt het stripboekje dat bij het origineel uit 1981 meegeleverd werd lezen voor wat informatie, maar tijdens het spelen werden we over het verhaal niets wijzer. Dit ligt niet zozeer aan de sporadische stripboekachtige intermezzo’s, maar meer aan de manier waarop het verhaal wordt verteld. Dit doen ze namelijk tijdens het spel zelf door middel van tekstblokken, ondersteunt door een onverstaanbaar brabbelend taaltje. Je komt al ogen tekort om alles op het scherm in de gaten te houden, laat staan dat je even wat gaat lezen. Nu is er weinig motivatie nodig om alles wat beweegt te vernietigen, maar toch ontbreekt zo een (verhalende) dimensie van het spel.
Het is slechts één van de dingen waaruit blijkt dat er fine e ontbreekt in deze titel. De omgevingen zijn bijvoorbeeld prachtig (net als de bijpa ende retro-stijl soundtrack) en gevarieerd, maar vormen slechts een simpele achtergrond zonder enige invloed op de gameplay. Pilaren in een nauw gangenstelsel of het raamwerk van een ruimteschip vormen bijvoorbeeld schijnobstakels: je zit altijd op een veilige, vaste baan hierlangs terwijl je door een level vliegt. Het versimpelt de gameplay behoorlijk, waardoor gelijk een gevoel van gevaar en uitdaging ontbreekt.
Uitdaging
De uitdaging hoeft ook al niet echt gezocht te worden bij de vijanden. Je hebt maar drie soorten: simpele vijanden die volgens een patroon door het beeld vliegen, snelle vijanden die constant van positie verspringen en een soort bepantserde tanks. Deze wi elen per omgeving licht van uiterlijk, maar blijven altijd hetzelfde in de basis. Hetzelfde geldt voor de wapens die je tot je beschikking hebt om ze te verslaan. Onbeperkte snelvurende laser voor de simpele vijanden, een beperkte hoeveelheid raketten voor de snelle vijanden en een langzaam herladende rail-gun voor de bepantserde vijanden.
De eindbaas aan het einde van een level is ook al nauwelijks een uitdaging. Het is een kwestie van projectielen ontwijken en hem ondertu en zoveel mogelijk raken, waarbij het niet uitmaakt waar of hoe je kogels landen. Gameplay waarbij je de zwakke plekken van een eindbaas moet uitbuiten is namelijk achterwege gelaten. Yar’s Revenge klinkt simpel, en dat is het ook. Zelfs de verschillende power-ups die je onderweg verzamelt, zoals een gezondheidsherstellend schild en een bol die inkomende projectielen vernietigd, of een score vermenigvuldigende meter die leegloopt als je te lang niks geraakt hebt, voegen weinig diepte toe.
De grootste uitdaging tijdens het spelen van Yar’s Revenge komt daarom ook uit onverwachte hoek, namelijk de besturing. Met de linkerpook stuur je Yar over het scherm om projectielen te ontwijken, terwijl je met de rechter probeert te mikken op de vijanden. Door veelvuldige beelddraaiingen ben je enkel bezig met het constant bijstellen van je vizier, en dat gaat niet zo soepel als je zou willen. Je hebt het idee altijd net te laat te zijn met het mikken waardoor je onnodig mist met bijvoorbeeld je railgun, ondanks de lichte auto-aim. Het is vervelend als je net de verkeerde doelen vastlegt en zo kostbare ammunitie verspilt.
Beloning?
Buiten de zes levels die de singleplayer-modus telt, en ook coöperatief te spelen zijn, is er weinig te doen in Yar’s Revenge. Er zijn drie challenge stages, die elk hun eigen beperking aan de speler opleggen, zoals het niet kunnen gebruiken van een schild of het intact houden van de score vermenigvuldigende meter om geen constante schade op te lopen. Dankzij de slappe gameplay en het ontbreken van een gevoel van beloning verveelt die modi eigenlijk al snel. Buiten een platte score op een leaderboard bereik je namelijk helemaal niks. De game geeft geen reden om verder te spelen of beter je best te doen in een level. Daardoor ben je na een paar uurtjes eigenlijk best wel klaar met het spel. Yar’s Revenge is niet echt slecht, maar gewoonweg net zo grof langs de randen als het uiterlijk van het 30 jaar oude origineel.
Yar’s Revenge is getest op de Xbox 360 en is verkrijgbaar via Xbox Live Arcade voor 800 Microsoft-punten.