Voor ons brave burgers heeft de georganiseerde misdaad soms wel wat romantisch: een gesloten gemeenschap die mi chien wel crimineel is, maar ook vol met te behalen eer en avontuur. In fictie dan. Zoals de maffia in The Godfather, of de Japanse criminele syndicaten die bekend staan als de Yakuza.
Wie de reeks niet volgt kan de indruk krijgen dat Yakuza Sega’s antwoord is op Grand Theft Auto. Een indruk die niet correct is. Yakuza’s wortels zijn complexer. De spelwereld is redelijk open, maar niet zo groot als bijvoorbeeld Grand Theft Auto 5. In plaats van omvang, concentreert Yakuza zich op de details. Het resultaat is een enorm rijke omgeving, met talloze visuele uitspattingen, alsook een heleboel activiteiten om uit te proberen. De serie is eerder verwant aan Shenmue.
Dodende blikken
Er is veel aandacht voor het verhaal. Yakuza neemt hier uitgebreid de tijd voor, met lange tu enfilmpjes, vol met betekenisvolle blikken, lang zwijgen en stoere Japanse misdadigerspraat. Niet alle personages zijn echter even geloofwaardig. Kiryu is een intere ante, zwijgzame held die zich met veel waardigheid en ingehouden emotie door de scenes beweegt. Maar Yumi, de ‘love interest’ van Kiryu, is dan weer een apathisch popje met als enige rol ‘slachtoffer zijn’. De cast is gevarieerd genoeg, met zowel realistische als absurde figuren. Dat laatste zorgt voor de broodnodige komische noot. Want hoewel het merendeel van het spel een serieus misdaadrama is dat we eigenlijk best als Netflix-serie zouden willen bingen, zitten er voldoende vreemde twists in de game die het spel zowel verluchtigen als onmiskenbaar Japans maken.
Een van die absurde elementen is een vijand die je keer op keer kunt bevechten, maar die steeds een andere vermomming heeft. Het is hierdoor steeds een verra ing wanneer hij verschijnt, en de gevechten zijn een soort mini-baasgevechten waarmee je nieuwe vechttechnieken vrijspeelt. Het is allemaal best bizar, en de motivaties voor de gevechten zijn nogal lachwekkend. Tocht werkt het allemaal heel goed binnen het gestileerde realisme van het spel.
Gestileerd is ook het uiterlijk. Hoewel de personages normale menselijke proporties hebben, zijn alle figuren nogal gladjes vormgegeven. Het is net nog geen ‘uncanny valley’, mi chien juist omdat de gezichten en gezichtsanimaties wat gedateerd overkomen. De hele spelwereld is bovendien voorzien van een soort waslaagje, die alles doet glanzen en schitteren. Zelfs vuilnis in de straten ziet er uit alsof het nieuw vuilnis is. Dit, gecombineerd met de hoge resolutie en de constante framerate van 60 fps, zorgt voor een haast dromerig en aantrekkelijk geheel. Vooral ook omdat er zoveel details in de omgevingen zitten.
Vechten
Naast het verkennen van de wereld en het volgen van de (goed aangegeven) mi ies, is vechten de belangrijkste activiteit die je uitvoert. Kiryu is een meester in diverse vechtstijlen, die je selecteert met de vierpuntsdruktoets. Elke vechtstijl heeft zijn voor- en nadelen. Kies je voor snelheid, brute kracht of bewegelijkheid? Vervolgens is het een kwestie van de juiste combo’s maken en op tijd ontwijken of blokken om de vele knokpartijen te overleven. Knokpartijen die wel wat doen denken aan de random gevechten in een jrpg. Je kunt op straat op elk moment uitgedaagd worden en ook bestaan belangrijke plotpunten uit gevecht cenes.
De gevechten zelf hebben soms wat weg van ouderwets button bashen. Zeker in het begin is het vooral een kwestie van zwakke klap, zwakke klap, zwakke klap, harde klap. Maar gaandeweg leer je nieuwe bewegingen en nieuwe technieken. Daarbij komt dat je gebruik kunt maken van voorwerpen in de omgeving om extra schade aan te richten. En dan zijn er nog de finishing moves die je op bepaalde momenten in kunt zetten.
Yakuza Kiwami is een remake van de eerste Yakuza-game, waarbij het spel gebruikmaakt van een moderne engine. Behalve een grafische opfrisbeurt is de game ook qua gameplay opgepoetst. Wie ooit de PS2-versie speelde weet hoe frustrerend en beperkt de straatgevechten soms waren. Al die kleine problemen zijn opgelost, met meer diepgang, een betere camera en natuurlijk betere besturing.Gevechten zijn op de normale moeilijkheidsgraad best pittig. Zo pittig zelfs dat het voor de voortgang van het verhaal mi chien best verstandig is om af en toe naar ‘easy’ over te schakelen. En dat kan gelukkig, zodat je niet tegen een betonnen muur loopt wanneer je een bepaalde baas niet aankan.
Meer
Toch is het een vergi ing om te denken dat Yakuza Kiwami enkel een ‘brawler’ is. Er is namelijk ontzettend veel te doen en ontdekken, met tal van zijmi ies en minigames. Zo is er een collectible cardgame, een verborgen casino, een vreemdsoortige arcade worstelgame en nog veel meer. Al deze zij-activiteiten tonen hoe sterk de verwantschap is tu en Yakuza en Shenmue. De makers willen dat je in deze wereld woont en dat lukt heel goed. Het is heel moeilijk om je te vervelen met al die optionele bezigheden.
Toch is het uiteindelijk het verhaal dat de game tot het einde toe zijn grootste stuwende kracht geeft. Nee, het is niet allemaal supergoed geschreven, maar dat geeft niet. Yakuza Kiwami pretendeert ook geen hoge kunst te zijn. Het is een thriller en een melodrama dat optimaal gebruikmaakt van zijn setting. Het voelt als een reis naar Japan met een gids die je meevoert naar een wereld onder de oppervlakte, waar toeristen nooit komen. En dat is voor een game een enorme prestatie.
Yakuza Kiwami is nu verkrijgbaar voor PlayStation 4.