Het is een enigszins gekunstelde poging om nog een hoofdstuk aan Kiryu’s yakuzacarrière toe te voegen, met als grootste pluspunt dat het een context biedt waarin voornamelijk tot voor kort onbekende personages op de voorgrond treden. Oftewel: Yakuza 6 loont zich ook voor nieuwkomers, juist omdat het een relatief welomlijnd en op zichzelf staand verhaal vertelt. Tevens zijn nu alle dialogen volledig ingesproken en geanimeerd, wat mede dankzij Sega’s imponerende Dragon-engine en acteertalent van onder meer Takeshi Kitano tot een waar spektakelstuk leidt.
Yakuza 6: The Song of Life zou zich daardoor ook zonder moeite hebben gehandhaafd als animatieserie. Bomvol intriges en onverwachte rivaliteiten: de game is op z’n best wanneer je na uren zwoegen eindelijk oog in oog komt met de patriarch van die ene Chinese maffiabende, om gelijk na een worstelpartij in een tot bezinning te komen. Hoewel uitgebreid en vol toonwi elingen, is dit bovenal een misdaadverhaal-op-tempo. Vooral de effectieve en geslepen montagetechnieken dragen bij aan een strak gecomponeerd, doch weelderig geheel.
Yakuza-epos
Hier staat wel tegenover dat The Song of Life veel gebeurteni en en hoofdrolspelers uit eerdere Yakuza-delen links laat liggen, alsof die nu nauwelijks nog een rol van betekenis spelen in Kazuma Kiryu’s leven. Hier en daar stuit je op wat onnauwkeurige referenties, maar gro o modo is dit eerder een lo taand hoofdstuk dan een voortzetting van het yakuza-epos waar Sega de afgelopen jaren met uiterste precisie aan heeft gewerkt. Als afzonderlijke tragedie komt Yakuza 6 uitstekend uit de verf, maar als slotstuk in Kiryu’s verhaallijn stelt het dus ietwat teleur.
Dit is eigenlijk typerend voor Yakuza 6. Na Yakuza 0 en de remakes van de eerste twee delen zou je ook hier 60 frames per seconde, een genuanceerder vechtsysteem en een tsjokvolle spelwereld verwachten. Dit is bij lange na niet het geval: de brawleractie kent z’n beperkingen en haalt het niet bij de tactische diepgang en nuance uit Yakuza 0. De sidequests zijn stuk voor stuk absurd en van een hoog niveau: als je niet oplet, help je terloops een gast met selfiestick om een viral video te maken, ben je aan het sekschatten of probeer je alleen nog maar straatkatten te lokken met dure, organische tonijn. Maar zo uitgediept als in andere delen zijn ze niet: het Kamurocho-district in Tokio is aan bouwwerkzaamheden onderhevig en het nieuwe gebied in Hiroshima is ook geen bolwerk aan entertainment.
Oftewel, de ongein en extraatjes zijn ingetoomd. Althans, als je het afzet tegen Yakuza 0 en het inmiddels in Japan verkrijgbare Kiwami 2. Het is, kortgezegd, een ietwat summiere episode binnen de context van een fenomenale serie: buiten het vijftien uur durende verhaal kun je zeker nog een uurtje of twintig doorspelen, maar zelfs deze spelduur steekt af bij de omvang van enkele eerdere delen.
Van bento tot speervis
Desondanks is Yakuza 6: The Song of Life een uitgebreid, gedetailleerd en boeiend misdaadverhaal dat net zoveel baat heeft bij de overtuigende cast aan acteurs als de doordacht en nauwkeurig vormgegeven spelwereld. Wat Kamurocho en Hiroshima aan content inboeten, maken ze goed middels sfeer en detaillering: elke supermarkt is tot aan de nok toe gevuld met bento-maaltijden, lippenstiften en gestoomde pork buns, om nog maar te zwijgen van het verschil in architectuur en begeisterung tu en een uitgaansgebied in Tokio en een aan verval onderhevig winkelcentrum in Hiroshima.
Of je nu een toerist treft die een tempel van alle kanten probeert vast te leggen met haar telefoon, of een willekeurige bar binnenstapt om je te bezatten, de world-building in The Song of Life kan zich makkelijk meten met de beste momenten uit Shenmue, The Witcher en Grand Theft Auto. Sterker nog, na een plotse regenval is de neonverlichting in Tokio een bron van dusdanig mooie reflecties en kleurgradaties dat je soms twijfelt aan het feit dat de game géén hdr ondersteunt. Af en toe ontkom je er mi chien niet aan om een straatbende hardhandig aan te pakken via iets te simpele brawleractie, maar dat staat in schil contrast met de magistrale uren aan online daten, speervi en en karaokezingen.
Het fijne is dat dit alles je nergens opgedrongen wordt. Op geen enkel moment dwingt Yakuza 6 je om die vele mooie vistas te bekijken, gebruik te maken van dat ene fitne centrum of alle restaurantjes af te gaan. Doe je dat toch, op eigen houtje, dan krijg je er een schitterend, bruisend en vooral met liefde ontworpen bezoek aan Japan voor terug – dat zich voltrekt op de maat van een uitstekend maffiaverhaal.
Yakuza 6: The Song of Life is vanaf 17 april verkrijgbaar voor PlayStation 4. Voor deze review is de game op de PlayStation 4 Pro getest.