We zeiden het al in onze preview: ‘kort door de bocht wordt Yakuza 4 dus Yakuza 3 met een nieuwe verhaallijn’. En voor een groot deel hebben we gelijk gekregen. Het Kamurocho van Yakuza 4 – een semi-fictieve stad gebaseerd op het uitbundige Kabukicho – is voor spelers van het vorige deel niet helemaal nieuw. De nieuw toegevoegde locaties als metrotunnels en de mogelijkheid om je via de daken voort te bewegen daargelaten, speelt Yakuza 4 zich grotendeels af op de set waar de fan al mee bekend zal zijn. Heel veel afbreuk doet dat echter niet aan de beleving van een wandeling door de stad.
Kamurocho
Wie ooit in de drukkere gebieden van Japan is geweest proeft het: de sfeer in Kamurocho is feilloos neergezet. Loop langs de pachinko-huizen en je hoort het karakteristieke vallen van de stalen balletjes, overal klinken deuntjes op straat en zelfs overdag verbloemen de vele neonlichten en reclameborden een bij vlagen verouderde stad. Op de momenten dat de duisternis valt en in het bijzonder tijdens een scene waarbij de regen op de straten klettert, is het voorbij met het spelen in je huiskamer. Op dat moment ben je nergens anders dan in de straten van Kamurocho, op weg naar de volgende bloederige ontmoeting.
Aan de andere kant is Yakuza 4 toch echt wel een compleet andere beleving dan zijn voorganger, voornamelijk vanwege het verhaal dat zich dit keer middels vier verschillende hoofdpersonages laat uitspelen. De set mag dan hetzelfde zijn, een nieuw verhaal is voor velen toch de reden om terug te keren naar SEGA’s visie op de Japanse onderwereld. Deze keer wordt dat verteld in een tijd panne van vijfentwintig jaar en zul je in lijn met de serie je koppie erbij moeten houden om alle personages, families en verschillende groeperingen uit elkaar te houden. Het voordeel is dat er dit keer, mede dankzij de vier compleet verschillende verhaallijnen, meer tempo in het verhaal zit, waardoor het ook aantrekkelijker is om te volgen. En wie dat doet, die zal overrompeld worden.
Het betere misdaaddrama
Het verhaal in deze Yakuza 4 is er een die zich kan meten met elke concurrent in elk denkbaar genre. Vele (en voor sommige mi chien net iets te lange) tu enfilmpjes vertellen een verhaal van verraad en eerzucht, van lang uitstaande vetes en verdekte motieven. Hoewel elk personage een lo taand verhaal heeft, bleeft Yakuza 4 zijn sterkste momenten zonder twijfel wanneer alles met elkaar verweven blijkt te zijn, wat een fenomenale finale tot gevolg heeft. Bovendien is dit alles ijzersterk verteld. Tu enfilmpjes hebben de flair van een intrigerende en serieuze misdaadfilm, er zijn diep uitgewerkte karakters en je ziet onberispelijk acteerwerk; dat alles geleid door een geweldige regie.
Het is op dit punt dat de game zichzelf van zijn beste kant toont, als het onwaarschijnlijk goed concurreert met misdaaddrama’s over het volledige mediale spectrum. Daarbij wordt de beleving nog eens versterkt door de schitterende presentatie die overal in de game terugkomt, met als hoogtepunt de tu enfilmpjes. Subtiele animaties van het lichaam geven veel weg en in de gezichten zien we kleine trekjes en blikken die boekdelen spreken. Yakuza 4 heeft meer te vertellen dan alleen de woorden in het script en het is de verdienste van de graphics dat ook de niet uitgesproken emoties duidelijk op de speler overkomen.
Om al die tu enfilmpjes te mogen bekijken zal er echter eerst flink geknokt moeten worden. Gevechten in deze game zijn harder dan we gewend zijn, met gebroken neuzen en kaken, bloederige kleren en bottenbrekende aanvallen die je regelmatig bijna echt laten voelen hoe pijnlijk ze zijn. In tegenstelling tot de verhaalvertelling is dit wel degelijk doorspekt met typisch gamedesign en daar is helemaal niets mis mee. De vier hoofdrolspelers hebben allemaal een unieke vechtstijl en door in level te stijgen kun je nieuwe combo’s en ultrabrute speciale aanvallen vrijkopen. Het enige probleem hierbij is het gebrek aan uitdaging. Je speelt zelf al met meesters van de straat, mannen die niet voor niets zo hoog opgeklommen zijn in de onderwereld of het zolang uitgehouden hebben op straat. Het resultaat is dat je zelden echt uitgedaagd wordt, wat zijn weerslag heeft op de vele, vele, vele, vele optionele bezigheden in de game.
Rottende sushi
Als Yakuza 4 iets is, dan is het uitgebreid. Laat de hoofdmi ies even voor wat ze zijn en ga eens op zoek naar ander vertier. Dan vind je talloze restaurants en bars, sporten om te beoefenen, casinospellen, complete managergames om in te duiken en zijmi ies waar een betere verhaallijn in te vinden is dan menig ander spel in zijn hoofdmoot weet te stoppen. Eenmaal hiermee bezig moet je wel even vergeten dat je het eigenlijk nergens voor doet. Er is geen beloning die opweegt tegen de tijd die je erin steekt. In ieder geval geen beloning waar je in-game iets aan hebt. De troef van het gros van alle minigames is dat ze gewoon verdomd vermakelijk zijn. En dat is ook iets waard natuurlijk.
Het blijft natuurlijk een naar besef dat Yakuza 4 in Nederland even goed verkoopt als rottende sushi. Mi chien is de Japanse onderwereld voor veel gamers een iets te ver van hun bed-show. Maar speel deze titel, geef ‘m een kans en we kunnen je garanderen dat je voor deeltje vijf in de rij gaat staan bij je plaatselijke gameshop. We zeiden het al in onze preview: “Kort door de bocht wordt Yakuza 4 dus Yakuza 3 met een nieuwe verhaallijn, en dat slikken we sowieso als zoete sushi.” En daar blijven we bij.