Gamer.nl geeft sinds kort ook halve cijfers. Xenoblade Chronicles krijgt een 9,5 van Gamer.nl. Mogelijk wordt dit cijfer niet goed weergegeven in de Gamer.nl iPhone-app. Als dat het geval is, kun je gratis en voor niets de nieuwe versie van de app downloaden in de App Store.
Na een lange onderlinge strijd zijn de twee reusachtige wezens Bionis en Mechonis tot stilstand gekomen. Op het versteende lichaam van Bionis heeft het Homs-volk sindsdien zijn intrek genomen. Een van hen, wees Shulk, mag zich de hoofdrol van Xenoblade Chronicles toe-eigenen. Zijn wereld wordt na een periode van rust opnieuw aangevallen door een oude vijand. Hij trekt erop uit om de agre or te grazen te nemen. Gaandeweg kom je erachter dat Shulk geen doorsnee jongen is: het grote Monado-zwaard blijkt in zijn handen bijzondere krachten te vertonen. Steeds vaker krijgt hij visioenen van vreselijke gebeurteni en. Zijn dit nachtmerries of kan Shulk in de toekomst kijken en deze mi chien zelfs veranderen?
Hoewel Shulk een centrale rol speelt in Xenoblade Chronicles, behoort de eigenlijke hoofdrol toe aan de fantastische speelwereld. Het verhaal speelt zich af op de lichamen van de twee reuzen. De verschillende lichaamsdelen zoals de enkel of de rug vormen locaties van bizarre afmetingen, met vaak de dreiging van die andere reus hoog in de lucht. In de prachtige omgevingen is er dus geen sprake meer van levels, maar van een levende, organische wereld waarin de illusie nooit wordt verbroken door onzichtbare muren. Overal is iets nieuws te vinden.
Op de grote, groene open velden zijn verhogingen, hellingen, doorgangen, trappetjes en bouwwerken. Soms ga je de hoogte in en struin je over eenzame kliffen, kijk je naar beneden en zie je een plek waar van alles te doen is. Er zijn beklimbare rotspartijen, watervallen met grote monsters, een ravijn met een lange touwbrug, grotten met geheimen, verscholen dorpen... elke keer wanneer je denkt dat je nu wel alles gezien hebt, ontdek je weer iets nieuws. Overigens leveren de ontdekkingen van nieuwe gedeeltes ook ervaringspunten op en worden zij ondersteund prachtige achtergrondmuziek.
Simpel maar doeltreffend
Als de hoofdrol is weggelegd voor de prachtige wereld, dan is grootste bijrol bestemd voor het gevecht ysteem. In de basis heeft het iets weg van Final Fantasy XII: de gevechten vinden plaats in de spelwereld zelf – en dus niet in een apart scherm – en spelers kunnen vrij om hun vijand lopen. Gewone aanvallen worden automatisch uitgevoerd; de speciale aanvallen (Arts) zijn beschikbaar wanneer en zodra ze opgeladen zijn. Voor een doeltreffende aanval is soms ook een bepaalde voorwaarde vereist, zoals een positie achter de tegenstander. Je kiest telkens de acties van één lid van de groep (standaard is dat Shulk), de rest vecht vanzelf. Het simpele en doeltreffende systeem wordt langzaam verder uitgebreid tot een veelzijdig en krachtig apparaat om de meest gevaarlijke vijanden mee te verslaan. Een samenwerkingsmeter kan tot slot gebruikt worden voor gezamenlijke aanvallen of het weer tot leven wekken van overleden personages.
De snelle en gevarieerde gevechten voelen meer ‘live’ dan in andere role-playing-games. Ook omdat je altijd zelf kiest wanneer je op een vijand afloopt en het gevecht aangaat, wordt het vechten nooit een last. Sterker nog, het is zo’n perfect uitgewerkt en gebalanceerd systeem dat je vaak op zoek gaat naar nog meer tegenstanders. Tu en de monsters die je makkelijk aan kunt, begeven zich ook vijanden met een enorm hoog level. Omdat de meeste monsters niet zelf op je afkomen, heb je hier weinig last van. Maar als je bijvoorbeeld op een gigantische schildpad stuit, die gedwee voorbij schuift, kun je een klein kippenvelmomentje en de gedachte “wanneer zou ik deze aankunnen?” niet onderdrukken.
Flauwe personages
Eigenlijk zijn alleen de personages van Xenoblade van middelmatige kwaliteit. De hoofdpersoon Shulk toont weinig charisma en zijn vrienden Reyn (een stevige gast met een grote mond) en Sharla (het meisje dat van afstand schiet en haar medestrijders geneest) scoren al niet veel hoger. Later wordt het gezelschap uitgebreid met iets opmerkelijker personages, maar we hebben het niet over het kaliber Cloud Strife uit Final Fantasy VII of Solid Snake uit Metal Gear Solid. Het helpt ook niet dat hun gezichten grafisch gezien wel heel ouderwets ogen en hun herhalende lichaamsanimaties aan spellen van tien jaar geleden doen denken. Wel knap is hoe het verhaal wordt verteld met deze beperkte personages. In goed geregi eerde scènes met sterke teksten en aangename Engelse stemmen (met Brits accent) wordt het verhaal stukje bij beetje uitgelegd. De tu enstukjes duren nooit te lang en hebben meestal een functie. Ze dragen bij aan het prettige tempo van het avontuur.
Wat haal je eruit?
Het is erg indrukwekkend hoe een fijne balans is gevonden tu en toegankelijkheid en diepgang. Nieuwe functies worden met heldere uitleg en duidelijke beelden geïntroduceerd, en je hebt nooit het gevoel dat je overstelpt wordt met informatie. Bovendien kun je zelf bepalen of je veel tijd wilt besteden aan de wat uitgebreidere functies en wat langer in de landschappen op zoek wilt gaan naar verborgen voorwerpen, leuke quests of stevige monsters. Er zijn veel voorzieningen getroffen om mogelijke ergerni en te voorkomen: zo hoef je voor quests niet terug naar de persoon die ze aan je gaf, is er geen duidelijke straf voor doodgaan, kom je geen game-over scherm tegen en zijn er geen potions of magische handelingen nodig om je team na een gevecht weer gezond te krijgen – dat gebeurt vanzelf. Zelfs de enorme omgevingen kunnen worden overgeslagen met een snelreisfunctie. Je kunt er dus voor kiezen om Xenoblade heel makkelijk te spelen, maar ook om zelf op zoek te gaan naar wat meer uitdaging.
Veel te doen
Xenoblade is zo volgestopt met eigenschappen en onderdelen dat het bijna verra end is dat er geen onderdelen ondergesneeuwd zijn. Nooit voelt iets overdreven of overbodig. Zo kun je bijvoorbeeld in de spelwereld blauwe balletjes zoeken, die je in een encyclopedie kunt registreren. Heb je een bepaalde categorie compleet, dan krijg je weer leuke en bruikbare extra’s. Daarnaast heb je weer een excuus om zo veel mogelijk van de wereld te ontdekken, als je daarvoor al een reden nodig had. Maar er zijn nog veel meer spelonderdelen om je bezig te houden: het edelstenen maken voor uitsparingen in je uitrusting, de talloze kledingstukken en wapens, de manier waarop je je vaardigheden kunt ontwikkelen met de skill tree, het sterker maken van je speciale aanvallen. of de relaties tu en de personages verder ontwikkelen, wat op interactieve relatieplekken tot een tu enscène leidt... Het gaat maar door en het blijft maar boeien.
Het zou onlogisch zijn om al deze onderdelen van Xenoblade op een weegschaal te leggen of met een wiskundige formule te komen tot een slotconclusie of beoordeling. Er zijn zeker elementen, zoals de inwi elbare personages, de lelijke gezichten of andere achterhaalde graphics, die het geheel dan onderuit zouden halen. Die hebben echter geen invloed op de algemene kwaliteit van de game en het gevoel dat je eraan overhoudt. Xenoblade schept een wereld waarvan je meteen gelooft dat hij bestaat. Sterker nog, je staat niet eens stil bij z’n bestaan. Net als bij Panzer Dragoon Saga, World of Warcraft of Final Fantasy VII is de wereld er gewoon. En jij komt er binnen en begint steeds beter te begrijpen wat je rol in het geheel is.
Verbluffend
Dat Xenoblade Chronicles veelbelovend was, wisten we al vanaf het begin. Gelukkig heeft deze langverwachte game al zijn beloftes waargemaakt. De intense samenwerking tu en Monolith Soft (in het bijzonder Tetsuya Takahashi van onder andere Chrono Trigger en Xenogears) en Nintendo heeft uitstekend uitgepakt. Het resultaat is een typisch Japans rollenspel dat traditie in stand houdt maar constant vernieuwt, zeer toegankelijk is voor beginnende spelers en toch diepgaand genoeg voor fanatieke RPG-liefhebbers. Technisch gezien is de Wii-game verbluffend, met z’n enorme speelwerelden, snelle actie en soepele gevecht ysteem. Maar de grootste winst van Xenoblade Chronicles is dat je een onvergetelijk avontuur beleeft. En dat is nou precies de reden waarom iemand een RPG zou moeten spelen.