Hij is behaard, heeft een kort lontje en is al meer dan honderd jaar oud: Wolverine. De meest geliefde Marvel-stripheld is kort geleden teruggekeerd op het witte doek en uiteraard hoort daar een game bij. Geheel in de stijl van Wolverine besloot Activision tot de ontwikkeling van een bikkelharde hack and slash-game. Daarbij speelt de game de film niet na, maar benut het de vrijheid om als achtergrondverhaal bij de film te dienen. Genoeg ingrediënten om de negatieve stempel van de filmgame te ontwijken, zou je zo zeggen. Jammer genoeg slaagt X-Men Origins: Wolverine hier maar deels in.
In X-Men Origins: Wolverine trek je kriskras door het verhaal van de film heen. Het wi elen van plaats en tijd gaat in een rap tempo. De game verplaatst continu van gebeurteni en in Afrika in het verleden naar gebeurteni en in de huidige tijd. Stel je echter niet teveel voor bij het verhaal, het is flinterdun en kan absoluut niet als een verrijking van de film gezien worden. Gelukkig speel je X-Men Origins: Wolverine dan ook niet voor het verhaal, maar voor de brute actie.
De game kiest voor een simplistische aanpak van het hack and slash-genre en blijft daardoor behapbaar voor iedere Wolverine-liefhebber. Geen ingewikkelde combo's dus, maar een systeem waar je van het begin af aan mee aan de slag kunt. De combo's staan allemaal wel keurig gesommeerd in een menuutje, maar de keren dat je dit menu induikt om een speciale aanval te vinden, zijn op één hand te tellen. Gaandeweg leer je simpelweg dat bepaalde combinaties werken bij bepaalde types vijanden. Het meest effectief is nog wel de lunge, een krachtige sprong waarmee Wolverine zich vanaf een metertje of twintig naar de vijand kan werpen. Met de lunge verplaats je jezelf mi chien wel iets té makkelijk van vijand naar vijand, maar het is dan ook vooral aan jezelf om er iets moois van te maken in deze game. Het combineren van klappen levert bij goede timing namelijk spectaculaire finishing moves op, die zeker in het begin nog indruk maken.
De lunge-aanval
Waar je aanvankelijk nog op zoek gaat naar mooie manieren om vijanden te verslaan, merk je al snel dat de verveling erin sluipt. Er zijn dan wel verschillende typen vijanden die ieder een eigen aanpak vragen: echt intere ant wordt het nooit. Je kunt nog net niet button bashen, maar heel uitdagend is X-Men Origins: Wolverine niet.
Dit kan ook niet verhuld worden door het RPG-systeempje dat in de game gebouwd is. Je verzamelt ervaringspunten en stijgt hiermee gestaag in level. Bij het levelen kun je een aantal punten verdelen over vaardigheden zoals je klauwen of je levensmeter. Ook vind je gedurende het spelen mutagens. Mutagens zijn, een beetje als de sieraden in traditionele RPG's, kleine verbeteringen van je vaardigheden. Denk weer aan het opwaarderen van je levensmeter of het verlengen van de tijd dat je in de wilde beserk-modus kunt. Heel veel merk je hier echter niet van, omdat de vijanden feitelijk meegroeien met jouw vaardigheden en de moeilijkheidsgraad dus over de hele game constant blijft. Het eerste uurtje is dus absoluut niet moeilijker dan het laatste, negende uurtje. Dit is met de lage moeilijkheidsgraad van de game jammer.
Het vechten wordt zo af en toe afgewi eld met wat 'puzzelen', maar dit is van het niveau 'zet schakelaar A om zodat deur B opengaat'. Het wekt meer irritatie op, dan dat het daadwerkelijk wat aan de game toevoegt. Daar komt bij dat het altijd wel duidelijk is waar je naar toe moet, enerzijds omdat de game compleet lineair is en anderzijds omdat je in de feral sense-modus een blauwe pijl te zien krijgt waar je heen moet. Nee, voor de uitdaging hoef je X-Men Origins: Wolverine niet te spelen.
Grafisch heeft de game twee gezichten. De algehele presentatie is middelmatig, met rare clipping-problemen, gebrek aan detail en kartelige werelden. Aan de andere kant zijn de animaties van zowel Wolverine als de vijanden weer picco bello uitgewerkt en heb je nooit het gevoel dat bewegingen geforceerd aan elkaar gerijgd worden. Dit alles wordt echter teniet gedaan door de enorm zwakke afwerking van de game, overduidelijk weer het gevolg van een keiharde filmrelease waar aan voldaan moest worden. Dit merk je vooral aan de werkelijk gênante framedrops. Soms weet de game het zelf even niet meer en krijg je vrolijk het bericht 'streaming' in beeld terwijl de wereld stilstaat. Of je even wil wachten totdat de boel weer ingeladen is. En bedankt.
Ondanks de minpunten blijf je X-Men Origins: Wolverine toch spelen, mi chien wel het grootste compliment dat een ver van perfecte game kan krijgen. Omdat alles zo gemakkelijk op te pikken is en je in no-time door de levels heen beukt, is het spel een ultiem tu endoortje. De frustratie van de dag ben je namelijk zo kwijt als je een kwartiertje in de huid kruipt van Wolverine. Wat de game namelijk wél goed overbrengt, is de onoverwinnelijkheid en de brute oerkracht van het personage Wolverine. Vijand na vijand wordt aan je klauwen gespiesd en Logan brult het uit als hij weer iemand een ros verkocht heeft. Tot slot zijn ook alle bekende figuren uit de film van de partij en mag je tegen flink wat van hen opnemen. De eindbaasgevechten zijn nooit écht memorabel, maar bieden wel vermakelijke afwi eling in een toch wat eentonige game.