Vroegâh deden we niet aan manshoge muurtjes, gehurkt richten en quickscopen of regenererende hartkloppingen. Je ving gewoon kogels als een man, knalde door tot je raak schoot, en vrat de levenspakketjes van de koude vloer. En als je per se kogels moest ontwijken dan deed je dit al springend als een konijn. Hoe we er kwamen en waar we in vredesnaam rondliepen maakte niet uit: er waren aliens met een doodswens in de buurt en iemand moest die vervullen.
This is a tribute
De namen Quake, Doom, Wolfenstein en Duke Nukem staan ons in het geheugen gegrift als toppers in het shootergenre. Maar na een trieste afgang van conservatieve sequels (Quake IV, Doom 3, Duke Nukem Forever), staat alleen Wolfenstein nog de ouderwetse eer te verdedigen. Maar hoe 'old school' we The New Order ook noemen, het is voornamelijk een cineastische moderne game geworden. Voor mensen die zoeken naar échte authentieke nineties knalspellen, is het de moeite waard om Wrack te proberen.
De game is zo perfect old school, dat we niet eens serieus het verhaal kunnen uitleggen. Iets met een oneindige krachtbron die beschermd moet worden, of zo. Boeiend, onze roodharige held Kain heeft aliens om af te schieten. En doet dit in onherkenbare metalen gangetjes in een doolhofpatroon, met hier en daar een schakelaar om verder te komen. Als klap op de vuurpijl is de muziek ook nog eens gemaakt door Doom-composer Bobby Prince, wat de sfeer helemaal afrondt.
Kotsmi elijk
Dat we Wrack niet naar moderne shooterstandaarden beoordelen, wil echter niet zeggen dat er niets op de game aan te merken valt. Zo speelt de game net iets te snel. Door titels als Quake en Doom kon je rennen en strafen alsof de vloer van ijs was, maar de makers zijn wat doorgeschoten in Wrack. We zijn behoorlijk wat gewend, maar Kain stuitert minstens 10% sneller rond dan we gewend zijn van Quake. Hierdoor kregen wij zelfs enigszins hoofdpijn na een kwartiertje spelen.
Daarnaast voelden niet alle wapens even prettig aan. Het gaaf uitziende zwaard bleek te laggy te reageren voor nuttig gebruik en de zware plasmagun schiet met een rare, onhandige boog. Hier en daar hadden we een vastloper en het save-systeem was al helemaal bugged. Het grootste gemis is echter een multiplayer. Ontwikkelaars Brad Carney en de Nederlandse grafische man Remco Ernst gaven eerder aan geen budget voor een competitieve modus te hebben, ze hopen dat Wrack (episode 1) genoeg oplevert om hier in het vervolg aan te werken.
Mooi cel-shaded is niet lelijk
We houden onze vingers gekruist dat ze dit lukt, want Wrack is zeker een spel dat we online tegen andere zouden willen spelen. Dit komt mede door de indrukwekkend strakke, cel-shaded graphics. Ze geven de game een profe ionele en heldere look, die wat ons betreft gerust door id Software gekopieerd zou mogen worden naar Quake Live. Tot die tijd zullen we ons moeten vermaken met de aanwezige singleplayeropties. Wrack heeft niet veel levels, maar deze lopen zwaar op kwa uitdaging. Zeker de hogere moeilijkheidsgraden zijn echt bruut te noemen.
Daarnaast zijn er Time Trial- en Highscore-modi, waarin je de competitie aan kunt gaan met wereldwijde scores. Door de opzet van het spel (spawns zijn voorbepaald, niet random), is het zeker mogelijk om de meest perfecte speedruns te bedenken. En Wrack maakt gebruik van een combo-systeem dat nét genoeg tijd geeft om kills van verschillende locaties aaneen te rijgen, wat een aantal gave highscore replays moet gaan opleveren. We zijn ook benieuwd wat er uit de community gaat komen. Wrack heeft een level editor, die helaas iets te ingewikkeld was voor ons. Maar we zagen al wat mensen werken aan Doom-remakes binnen de Wrack-engine, dus er is hoop voor een mooie toekomst.