Worms: Open Warfare doet op het eerste gezicht denken aan een mix tu en Worms: Armageddon en Worms 4: Mayhem. De oude, beproefde tweedimensionale speelstijl van de PC kla ieker is weer terug, maar wel met het vernieuwde en gelikte jasje van de nieuwste 3D-versie. Veel opties die we gewend zijn van de oude serie, zijn ook in deze versie aanwezig. Zo kun je je team personaliseren door de namen en de stemmen te wijzigen. Aan ons Nederlanders is ook gedacht, want Worms: Open Warfare bevat de mogelijkheid om de wormen Nederlands commentaar te laten geven. Natuurlijk is ook ditmaal te kiezen uit een a ortiment aan grafsteentjes voor de gevallen wormpjes.
Ondanks de aanwezigheid van verschillende gamemodes blijft de gameplay gelijk. De gevechten gebeuren volgens het turn-based principe waarbij jij en de tegenpartij om de beurt een zet mogen doen. Hierbij krijg je de beschikking over een aantal wapens die een beperkt aantal keren zijn te gebruiken. Bij het kiezen van een wapen wordt het al wel snel duidelijk dat een groot aantal van de oorspronkelijke wapens mi en. Vooral grappige überwapens zoals de superschapen of de holy grenade zijn niet meer aanwezig. Dit is toch wel een beetje jammer, omdat ze naast functioneel, ook nog eens dolkomisch waren. De meest gebruikte wapens uit de serie zijn echter nog wel gewoon aanwezig. Denk hierbij aan de granaat, homing mi ile en shotgun. Het aanbod aan wapens is redelijk gevarieerd, maar dit voorkomt uiteindelijk niet dat na wat uurtjes gameplay je het gevoel bekruipt dat het toch allemaal wat magertjes is.
De levels waarin een gevecht zich afspeelt, wordt met een tiencijferige code gegenereerd. Het mechanisme hierachter blijft een mysterie voor mij, maar het komt er uiteindelijk op neer dat je nooit hetzelfde level hoeft te spelen. Je hebt zelf verder maar weinig invloed op de specifieke invulling van een level, maar je kunt wel kiezen uit een aantal opties zoals het thema, plus de algemene vorm van het level. Je hoeft overigens niet bang te zijn dat je nooit meer in specifiek level kunt spelen, want je hoeft alleen maar de code op te schrijven. Deze kun je later gewoon weer invoeren. Leuk is ook dat je het level gegenereerd ziet worden terwijl je zit te wachten om te spelen. Dit is weer eens wat anders dan een saai laadscherm.
Zoals ik al eerder zei, is er niet veel variatie in gameplay. Het is deathmatchen tot het laatste team gewonnen heeft. In totaal is tegen maximaal drie andere teams te spelen in zowel de single- als multiplayer mode. Meestal kun je zelf vaststellen wat de lengte van de match is en hoe sterk de teams zijn waartegen je speelt. De game heeft echter ook een challenge mode. Deze stelt je in staat eerst een aantal tutorial-mi ies te doen en later te spelen tegen steeds sterker wordende tegenstanders. En hierbij komt een nadeel naar voren dat je mi chien niet meteen zou zien als je alleen deathmatches zou spelen met vier spelers. De challenge mode begint na de tutorial heel makkelijk door je maar een klein aantal tegenstanders te geven. Het nadeel hiervan is dat de levels vaak te groot zijn om die tegenstanders te kunnen raken. Hierbij helpt het zeker niet dat de meest gebruikte wapens erg zwak zijn en niet een grote radius hebben waarin ze schade kunnen toebrengen. Dit resulteert erin dat je tijden bezig bent om net die ene worm te raken die nog over is. Gelukkig is dit minder vaak het geval wanneer je zelf een match opzet, maar bij het afmaken van de laatste worm aan de andere kant van het level, kan het ook bij een normale match even duren voordat je gewonnen hebt. De AI van de computertegenstanders is er zeker op vooruit gegaan sinds Worms: Armageddon. De tegenstander voelt menselijker, doordat deze vaker foutjes maakt en minder precies richt. Het is echter nog steeds zo dat het richtvermogen van de tegenstander soms ineens heel erg goed is, waardoor je ineens geraakt wordt door een raket die aan de andere kant van het level is afgeschoten. Ook is het nog steeds zo dat alle teams alleen maar tegen jouw team vechten. Onderling bestaat er nog steeds geen vijandigheid tu en teams waartegen je speelt. De uitzondering vormt echter wel weer de regel, want het is één keer voorgekomen dat juist twee teamgenoten tegen elkaar begonnen te vechten. WTF?
Op het gebied van beeld en geluid doet Worms zijn werk. Maar ook hier bekruipt het gevoel dat er meer in had kunnen zitten. De levels zien er mooi en strak uit en vooral de geanimeerde achtergrond voegt veel toe aan de sfeer. Wel is het zo dat de schade die de levels oplopen minder goed wordt weergegeven dan in de levels van Armageddon. Het ziet er allemaal wat minder afgewerkt uit. Dit heeft echter geen invloed op de gameplay en bovendien valt het na een tijdje niet meer op. Het geluid is ook in deze game goed uitgewerkt. Vooral de hoeveelheid talen die je de Worms kunt laten spreken, vallen hierbij in positieve zin op. De wapens en omgevingsgeluiden zijn adequaat uitgevoerd.
Worms: Open Warfare is typisch een game die thuishoort op een handheld. Het is niet te ingewikkeld en je hoeft je niet al teveel af te sluiten van de buitenwereld om te kunnen genieten van de game. Dit laatste is iets wat ik persoonlijk erg aangenaam vind wanneer ik onderweg ben. Maar zoals bij zoveel games op de PSP, voelt het toch dat niet alles uit de kast is gehaald. Een beperkte hoeveelheid wapens, maar ook de net wat mindere afwerking van de levels geven het gevoel dat het meer had kunnen zijn. Een evenaring van Worms: Armageddon is het dus niet, maar gelukkig blijft er wel genoeg over om een lekker ontspannen speelervaring te hebben. Worms: Open Warfare is zeker een goede aanwinst voor het PSP a ortiment.